The Best of Peter Greens Fleetwood Mac, 2002

[mariuszgr4]

Chyba równo dwadzieścia lat temu kupiłem inny składak Fleetwood Mac z nagraniami z okresu, gdy dowodził zespołem Peter Green (The Hits of…). Wciąż jednak chodziły za mną dwa znakomite numery, których zabrakło na tamtej płycie. Tutaj już są i w dodatku w otoczeniu wielu innych smakowitości w dawce blisko osiemdziesięciominutowej.
A więc te dwa numery – The Green Manalishi (znów riff, przy którym buty spadają z nóg) i dwuczęściowy Oh Well, najpierw gwałtowny, rockowy, choć z kapitalną gitarą akustyczną na pierwszym planie, a potem akustyczny, trochę filharmoniczny w klimacie, mający coś z Vivaldiego, Rodriga, ale też Beatlesów i King Crimson. Wartości obecności tych dwóch utworów w zestawie przydaje fakt, iż w swoim czasie pojawiły się one tylko na singlach i dopiero to kompaktowe wydawnictwo z 2002 roku przypomniało je po latach.
A prócz nich mamy takie perełki, jak znakomity Man of The World czy Albatross, stylowe bluesy Merry Go Round, Worried Dream albo Need Your Love So Bad oraz dynamiczne My Heart Beat Like A Hammer, Looking For Somebody czy Shake Your Moneymaker[/i].
Znakomity to wybór, esencja tamtego grania. I okazja, by przypomnieć sobie lub zaznajomić się z jeszcze jednym wirtuozem gitary, czasem bardzo lirycznym (czyż to nie on był patronem niektórych dokonań Snowy'ego White’a albo Garry’ego Moore’a?), a czasem zdrowo łojącym. Dziś, zdaje się, zapomnianym, a to przecież jeden z tych, którzy tworzyli kanon rockowej gry na gitarze elektrycznej. Gorąco polecam.
PS. Jak się wstawia apostrof w tytule: Green's? Proszę Admina o korektę:)

[fender strato70]

[Rakiet]

[fender strato70]

[Rakiet]

ok i racja.
narkotyki są złe, peter green nie grał rocka tylko bluesa (poza kilkunastoma wyjątkami) ale mnie chodziło o coś innego...

o to, że pg był wzorem dla wszystkich gitarzystów (czy tego chcą czy nie, czy o tym wiedzą czy nie) tak jak zresztą hendrix czy page czy richards.

no i naprawdę warto go słuchać.

(a przykłady dotyczyły konkretnych sytuacji z mojego tekstu, nie tego, że green grał rocka )

[fender strato70]

A jak tak to się zgadza z twoją tezą starzy mistrzowie powinni byc zawsze wzorem dla młodych i młodzi powinni brac wszystko co najlepsze muzycznie i nie zagłębiać się w epizody z narkotykami bo to jest niepotrzebne do tworzenia i grania pozdro

[Rakiet]

w nocy objawił mi się zielony peter i miał taką smutną minę, że muszę to napisać. :)

greenowi TEŻ SIĘ UDAŁO wyjść z nałogów, tak jak claptonowi. tyle że, dokładnie tak jak clapton, już potem nic dobrego nie zagrał... no więc może miał gorszych przyjaciół, którzy go olali? może gorszą reklamę?

w każdym razie po powrocie z dna ani clapton ani green nic już genialnego nie nagrali - .
tak, trochę jednak pg dochodzi do siebie:

ale za to przedtem... i tu na pociechę mojej nocnej mary powiem: NIE BYŁO ŻADNEGO PORÓWNANIA MIĘDZY SZTUKĄ GREENA I CLAPTONA. subtelność petera, dynamika jego gry, kreatywność i wiele innych - clapton po prostu tego nie miał. clapton miał przede wszystkim ton i energię. i tego się trzymał...
a przecież green był jeszcze kompozytorem - dał bluesowi melodię (za to zresztą nie trawią go bluesowi puryści), stworzył całą masę rozpoznawalnych kawałków, które grane są do dziś.
no tak, clapton ma laylę (ale może to duane wymyślił? ;)

w każdym razie, ja, jeżeli chcę posłuchać bluesa z lat 60/70, słucham przede wszystkim fleetwood mac:



no nie mogę przestać :))
tu jakbym znowu słyszał jeden polski kawałek ;)

no albo to...


po prostu miodek (abstrahując od tancerek :))

[Rakiet]

no dobra.
posłuchałem tego:
http://youtu.be/6DCqKV566so

i odwołuję, co napisałem o claptonie - jednak dalej ma ogień w łapach :))