Okolice Bluesa

Płyta ukaża się 20 sierpnia.

"Wildfire"
"Dear Marie"
"Waiting on the Day"
"Paper Doll"
"Call Me the Breeze"
"Who You Love"
"I Will Be Found (Lost at Sea)"
"Wildfire"
"You're No One 'til Someone Lets You Down"
"Badge and Gun"
"On the Way Home"

Tito, specjalnie dla Ciebie podaje linki uważaj tylko, bo można dostać mdłości

John Mayer - Who You Love Feat. Katy Perry
http://www.youtube.com/watch?v=UDfS-sVimcI

John Mayer - Wildfire Feat. Frank Ocean
http://www.youtube.com/watch?v=G6z7c-nIQ6M

John Mayer - Dear Marie
http://www.youtube.com/watch?v=s0zaNpics48

Płyta już jest na spotify.

Jeśli o coś można się tych płyt przyczepić, to wyłącznie o to że są bardzo podobne. Na dobrą sprawę, biorąc pod uwagę że trwają po ok. 40 min można by z nich złożyć jeden album. Nie wiem czy utwory na nich zamieszczone nie powstały w czasie tej samej sesji. Rozgraniczanie, która jest lepsza to dla mnie nieporozumienie. J. Mayer świetnie odnalazł się właśnie w tego typu folkowo - country`owych klimatach i jak dla mnie to jego wcielenie jest najbardziej przekonujące. Swojej opinii na temat jego popowych zapędów nie zmieniam, ta twórczość jest, była i pozostanie dla mnie żenująca. Jako bluesman czy blues - rockman ten człowiek też mnie nie przekonuje. To "wymuskane" granie kwalifikuje się jak dla mnie wyłącznie do d... Brak w tym jakiegokolwiek autentyzmu. Po prostu nie porywa pomimo oczywistej technicznej finezji, aczkolwiek z zachwytami w tej materii też bym nie przesadzał. Są lepsi. Na ostatnich albumach po prostu odnalazł właściwy artystyczny garnitur, bo wcześniej trochę się błąkał po różnych manowcach muzycznych. Zresztą dla bardzo wielu osób, był znany wyłącznie z doniesień plotkarskich w brukowcach o jego związkach uczuciowo - łóżkowych z gwiazdami i gwiazdkami z Hollywood, a nie z powodu muzyki, którą tworzył. Ot, kolejny facio z USA, który jest znany z tego, że jest znany, bo jego muzyki w europejskich stacjach radiowych za często nie uświadczycie. Z tego co gdzieś wyczytałem, to ostatnie dwie płyty nagrał po rozpadzie związku z piosenkareczką country Taylor Swift, więc może to była jakaś inspiracja. Ja osobiście country też lubię, choć nie we wszystkich jego odmianach. Takie podejście jakie zaprezentował na Born And Raised i Paradise Valley, jak się okazało bardzo mi odpowiada. W Stanach mawiają, że jak muzyk trafia w ślepy zaułek swej kariery, to jednym z najlepszych sposobów na wyjście z niego jest nagranie płyty country...i coś w tym jest.

No właśnie.
Dla mnie taki wizerunek Mayera (do bólu słodki) - w przeciwieństwie do Claptona - jest właśnie prawdziwy! Chłopak pamięta jednak o tym, że urodził się w USA. Pokochał gitarę więc dotarł do korzeni i wie co to blues, i ... go czuje! Zagrał dobrze parę około bluesowych kawałków czym zwrócił na siebie uwagę mistrzów, ale dalej robi swoje! Mi to nie przeszkadza, bo nie spodziewam się po nim blues-rockowej ekspansji. Jestem fanem jego rockowo-funky'owej gitary - w szczególności tej, która atakuje słuchaczy na 120%, a gdy w tle słychać jeszcze Pino Palladino i Steve Jordana to palce lizać.
Wracając do tematu: uważam, że komercja, którą Jasio uprawia też jest na wysokim poziomie.

p.s.
Chciałbym doczekać takich czasów, kiedy i u nas na dyskotece Feel lub też Papa Dance będą tak sobie dogrywać na gitarkach?!

Chcę napisać, że płytę przesłuchałerm i naprawdę podoba mi się. Mnie sie mocno kojarzy z taka muzyką z czasów hippiesowskich, Simon i Garfunkel, Crosby itp. Fajne kawałki, ładne melodie, dość delikatna płyta. Tym bardziej się zdziwiłem, bo są wyraźne elementy country, którego, poza paroma wyjątkami, nie znoszę. A produkcja godna podziwu. Nie jest to "sprasowane" jak ostatnia płyta Buddy Guya i naprawdę da sie słuchać. Bardziej mi sie podoba od Continuum.

Ale bębny na tej płycie brzmią dosyć współcześnie. No i ta panienka jest mało hippisowska. "Born And Raised" było bardziej retro i dlatego dla mnie ma w sobie więcej uroku. A tak generalnie to wolę obecne śpiewanie Mayera od tego z czasów Try / Continuum / Battle Studies / Whrere The Light Is. Prostsze i bardziej na (countrowym?) luzie. Tamto poprzednie było może i ciekawsze, ale na dłuższą metę mnie męczyło kiedy tak bez przerwy skakał z głosem góra-dół-góra-dół.

Zgadzam się, ogólnie brzmienie jest współczesne, ale na szczęście bez tej miażdżącej kompresji. Natomiast podziwiam produkcję wokalu. Mnie się wydaj, że wokal Johna, taki "sote" jest chyba niezbyt ciekawy, dość słaby, "mały" itp., ale na tych płytach to "prawie jak Ben Harper".

John trafił na playlistę radia Chilli Zet, niestety. Niestety, gdyż słucham czasem tego radia w samochodzie, a tu słodki John poważnie zakłóca mi odbiór i przyjemność jazdy