Voo Voo - "Nowa Płyta"

[rocken]

Voo Voo - "Nowa Płyta" - premiera 16 października 2012

VOO VOO - Pierwszy raz
http://www.youtube.com/watch?v=02oQ5WsCYf4



Voo Voo nagrywa "Nową Płytę" #1
http://www.youtube.com/watch?v=KW1m0X9v ... ure=relmfu

Voo Voo nagrywa "Nową Płytę" #2
http://www.youtube.com/watch?v=jcaZ2oF1 ... ure=fvwrel

Voo Voo nagrywa "Nową Płytę" #3
http://www.youtube.com/watch?v=twgwOLXP ... ure=relmfu

Voo Voo nagrywa "Nową Płytę" #4
http://www.youtube.com/watch?v=kRjorWpe ... ure=relmfu

[Idee Fixe]

Wybaczcie, ale okropne pitu-mitu i umpa-umpa
może i strażakom się spodoba, ale żeby na bluesowym forum takie rzeczy!

Dla kontrastu zapodać się ośmielę coś, czego na prawdę warto posłuchać i na co warto byłoby wydać kasę
http://www.youtube.com/watch?v=a33sB3ck ... re=related

Panowie nawet z wyglądu trochę podobnie... szkoda, że nie muzycznie

[rocken]

[posener]

[Roj]

[Dziadek Władek]

[Idee Fixe]

Ech... no faktycznie..
Ale Waglewski to nawet nie okolice.. lecz totalne peryferia.
Byłem kilkanaście lat temu na koncercie VuVu w Trójmieście.
Pierwsze pół godziny (a może nawet 40 minut) koncertu było instrumentalnie - rewelacja! Niczym jakaś odmiana King Crimson, Waglewski jest świetnym gitarzystą, ale niestety uznał, że jest też i w pierwszej kolejności wokalistą i kompozytorem
W drugiej części koncertu na scenę wyleciał jakiś Bambo z ukulele lub innym maritongiem i wprowadził totalną muzyczną mamałygę.. a gdy pan Waglewski zaczął śpiewać, to musiałem opuścić salę.. bom nie zdzierżył
Tępy widać jestem, bo zupełnie nie rozumiem "fenomenu" VooVoo, a ta "muzyka" wprowadza mnie w stan nudy, niemrawości i lekkiego zmulenia.

[Brzoza]

[Dziadek Władek]

[Roj]

[Idee Fixe]

[Roj]

[Roj]

[rocken]

Pewnie trochę osób się oburzy ale W.W. to polski Bob Dylan z tą różnicą że to również wyśmienity i doskonały gitarzysta, dla mnie jedna z najważniejszych postaci rodzimej sceny muzycznej.

[RafałS]

[rocken]

[RafałS]

[rocken]

[B&B]

[rocken]

[dzemek]

[rocken]

[Mean Machine]

[rocken]

[rocken]

Co do tematu gitar, Waglewski wypowiedział się, w jednym z wywiadów tak:

Czyli kolekcji kilkunastu gitar?
Gitary wyprodukowane po roku 1970 nadają się na złom. Mam kilka takich, ale zachowałem je z sentymentu. Jak wariat kupuję natomiast staruchy. Niedawno byłem we Włoszech i w małej miejscowości trafiłem na antykwariat, gdzie znalazłem zbiór gibsonów, fenderów i innych gitar z lat 50. i 60. Będę tam kupował.
Co pana fascynuje w starych, używanych instrumentach?
Mają duszę. Na ostatniej płycie wróciłem do gitary Gibson Goldtop, którą kupiłem od Darka Kozakiewicza, a on dostał ją od Tadka Nalepy. Jestem absolutnie zakochany w jej charkotach, w brzmieniu przystawek P90, które brumią, brzęcza. Nabyłem kilka starych akustyków, których będę używał na koncertach. Trochę boję się kupować na eBayu, wolę dotknąć instrument, bo wtedy wiem, czy jest mi bliski. Ze starymi instrumentami trzeba walczyć, okiełznać je i ujeżdżać jak konia. Mają grube gryfy, struny umieszczone wysoko, i to jest fajne, bo w graniu musi być jakiś opór materii.

[Mean Machine]

[Mean Machine]

[rocken]

[Mean Machine]

No więc, zamykając sprawę Firebirda, już tak bardziej ogólnie. Gitarę w pierwotnej wersji zaprojektował niejaki Ray Dietrich, na wyraźną prośbę CMI. Ray Dietrich zasadniczo projektował samochody, stąd w linii nawiązanie do kształtów aut z epoki. Nazwa Firebird wzięła się później. Pierwsza linie z 63 roku zawierała w sobie 4 odmiany (po raz pierwszy zastosowano rzymską numerację)
1. Firebird I - jeden pickup, kropy, brak bindingu, stud tailpiece/bridge combo.
2. Firebird III - dwa minihumbuckery, kropy, binding, mostek vibrola
3. Firebird V - dwa minis, trapezy, binding, tremolo vibrola
4. firebird VII - trzy minihumbuckery, prostokątne markery rodem z Customa, binding, złoty osprzęt, generalnie full wypas.

Powstanie tej gitary do tego stopnia poirytowało chłopaków z Fendera, że sprawa miała oprzeć się o sąd, gdyż uznali (nie wiem jakim cudem) że Firebird narusza patenty Fendera. Do sprawy nie doszło, gdyż Ted MaCarthy, jak sam mówi, dogadał się z Fenderem podczas długiej rozmowy
W wyniku tej rozmowy, a także faktu że sprzedaż Firebirda nie szła tak dobrze jak można by się było tego spodziewać, postanowiono zmienić nieco wygląd modelu podstawowego - tak narodził się Non-reverse. Generalnie założenie Gibsona nie zostało spełnione gdyż NR jeszcze bardziej przypominał z wyglądu Fendera Jazzmastera. Ale jakoś tak się porobiło że Fender odpuścił.
Jak wspominałem we wcześniejszych postach - NR nie był konstrukcją neck thru, tylko zwykłym glued in, jak każdy Gibson pospolity. Konstrukcja neck throu była zarezerwowana dla "zwykłych" Firebirdów. Co ciekawe, początkowe broszury z '63 nie wspominały w jakiś szczególny sposób o tym fakcie - chłopaki z CMI bali się że potencjalni klienci uznają ten pomysł za zbyt innowacyjny i mogłoby to wpłynąć na sprzedaż.
Firebird był pierwszą gitarą w której zastosowano tak szeroką, niespotykaną wcześniej paletę kolorów. Przy okazji wychodzi na jaw inny fakt, który po części potwierdza to co wspomniał Waglewski zacytowany powyżej przez rockena. Otóż w dawnych czasach low-costowe gitary robiono przy użyciu tych samych technologii i materiałów co te bardzo dobre. Różniły się jedynie brakiem tego na czym można było zaoszczędzić. Stąd brak bindingu, kropki, jeden pickup, uproszczone układy elektroniczne. W przeciwieństwie do tego co mamy teraz, gdzie każdy chiński paździerz kapie od złota i wybajerzonych bajerów a gra tak jakby ktoś wykąpał go w gównie, albo najczęściej nie gra.
Użytkownikiem takiego low-costa jest Joe Bonamassa. Grał na nim w Kongresowej jeden utwór, nie pamiętam co to było. Spójrzcie, jak pięknie mówi o tej gitarze ten Wielki Człowiek:
http://jbonamassa.com/joes-guitar-of-th ... irebird-1/

Z pozostałych, to wiadomo, lista jest całkiem długa. Z moich ostatnich odkryć - tak, śmiejcie się - Allen Collins (ja Lynyrd kojarzyłem przez długi czas z Alabamą, dopiero dzięki ostatnim płytom - God an Guns, LODB - zainteresowałem się o co kaman; teraz piłuję na okrągło Freebirda).

Była jeszcze jedna wersja tej gitary - Firebird Reverse Studio. Czyli z wyglądu standard, ale konstrukcyjnie - zwykły glued on, jak NR. Nie było ich wiele. Różnił się oprócz budowy również tym że zastosowano w nim mniejsza główkę ze zwykłymi kluczami (zamiast tych poronionych maszynek od banjo) oraz wyposażono w pełnowymiarowe humbuckery serii 48x. Gitara wyglądała jak Firebird, ale grała bardziej jak SG czy nawet Explorer.
W swoim czasie posiadałem taki instrument w pięknym wykończeniu Golden Myst. Sprzedałem go ostatnio, ale można go obejrzeć na zdjęciach z poprzedniej edycji Festiwalu Bluesowo, które ktoś tu zamieszczał.

[TITO]