Okolice Bluesa

Myślę, że po tym wydawnictwie Eric ma duże szanse wygryźć gitarzystę i zespół z teleturnieju "Jaka to melodia"

Lubię granie i płyty nagrywane przez weteranów często w konwencji "podróży sentymentalnej" które w odniesieniu do dawnej twórczości wydające się już bez wielkiego polotu ale przeważnie o czymś opowiadają ważnym, próbują nawiązać do starych czasów i ludzi których już nie ma. Dylan, Van Morrison, Knopfler, Neil Young, ZZ Top znakomicie wpisują się w takie formuły.

Natomiast "stare skarpety" odbieram jak typowe "radio friendly" naszych czasów.

Pozostaje czekać na tegoroczne "Crossroads" potem pewnie Clapton nagra płytę z kolędami i pastorałkami...

OK, zwracam honor.

Kilka początkowych taktów z tej płyty skojarzyło mi się natychmiast z nagraniem "Swing Low Sweet Chariot" z płyty "There's One In Every Crowd" (połowa lat siedemdziesiątych), ale dalej już jest nieco inaczej. Clapton zapuścił się nawet w jeszcze bardziej odległe czasy. To nie jest płyta rockowa, ale nada się na dancing dla mocno dojrzałych ludzi. Z premedytacją kupiłem zdecydowanie tańsze wydanie, które nie umożliwia dostępu do ekskluzywnego wywiadu z artystą - gdybym mógł sam zadawać pytania, to wtedy kupiłbym droższą wersję. Clapton się bardzo rozśpiewał, a przecież to przede wszystkim gitarzysta. Umiejętności gitarowych nie pokazał - zaangażował za to ponad trzydziestu wykonawców. Niektórzy twierdzą, że już niczego nie musi.
Pomyślałem, że Eric Clapton ma na koncie gorsze płyty, np. te, które produkował Phil Collins: "Behind the Sun" i "August". Odkładam płytę na półkę - nie wypoczywam na egzotycznej plaży, taka muzyka teraz mi nie pasuje. Czekam na nagrania z tegorocznego Crossroads Guitar Festival - potrzebuję energii.

Recenzja magazyngitarzysta.pl

http://www.magazyngitarzysta.pl/muzyka/ ... -sock.html

Bardzo ładnie. Recenzje tego Trusiaka trzymają poziom.

Przeczytałem. Nie za bardzo zrozumiałem.
Czy ta płyta podoba się recenzentowi, czy nie?

30 lat zajęło mi odkrycie Pana Claptona, cóż wcześniej sporadycznie go słuchałem ale skoro jego korzenie muzyczne tkwią w czarnym bluesie to wolałem słuchać tych właśnie "korzeni". Pech albo z rządzenie losu zmusił mnie do zapoznania się z jego twórczością niemal fizycznie podczas pracy przy projekcie "Clapton". Nie mogę się nazywać fanem Eryka Claptona ale mam respekt i szacunek dla dokonań tego muzyka.

Okładka płyty niebywale szkaradna w pełni od daje filozoficzny charakter E.C., muzycznie gra co lubi jak i z kim chce i w zasadzie, ma to gdzieś co ja o tym sądzę.