Steve Marriott - All too beautiful

...czyli nasze muzyczne tematy monograficzne

Moderator: mods

Steve Marriott - All too beautiful

Postautor: Cold Lady » grudnia 14, 2009, 12:11 am

Na początku grudnia ukazała się trzecia edycja biografii Steve'a Marriotta.
Autorami są Paulo Hewitt i John Hellier.

Obrazek

A 5 star review by Record Collector!

This comprehensive biography of Steve Marriott is as close as we’re going to get to extracting the truth about Britain’s finest white soul exponent. From Mod antics with the Small Faces to his brief superstar tenure with Humble Pie and beyond, Marriott was a musical and psychological conundrum par excellence, the enigma of which still unravels to this day.

All Too Beautiful is an exhilarating, if infuriating, tale of Marriott’s chaotic lifestyle with a litany of relatives, ex-wives and partners recalling his menagerie of personalities and mood swings.
Unfortunately, this is a complex story of extraordinary talent, missed chances, exotic highs and frightening lows and yet Marriott’s determination to remain in control at all costs marks him out as a Mod maverick of the highest order. While his peers were consolidating their finances during the 1970s, Marriott was dangling between fame and destruction; arriving in limousines with Humble Pie one moment and filching potatoes from fields and hot wiring his cottage from a pylon the next. Ironically, the mans most settled period came towards the late 1980s, with a hectic tour of pubs and clubs before he tragically passed away in a house fire in 1991, before Brit Pop could fully canonise his influence.

This book succeeds as much as is possible in detailing Marriott’s brief but eventful tenure on planet Earth and yet even these 400 pages aren’t enough to penetrate the complex mysteries that went into making up Mods most complex creation.

Simon Wells


The story of Steve Marriott is almost too awful to be true. Born in London’s East End, he went from being fed jellied eels in his pram to teenage stardom as the lead singer of one of the most popular groups of the sixties, The Small Faces. After that there was success in America with his band Humble Pie and all the drugs and drink he could consume, three marriages and countless girlfriends and groupies and ever increasing penury. At the end he was to die at 44, if not penniless, poor, having generated millions for other people, burned to death in a fire at his home. Daily Mail


Additional Praise For The First Edition


• One of the best books I’ve read about the backwaters of rock music. Ray Connolly, Critic’s Choice, Daily Mail

• Compulsive reading for anyone interested in rock ’n’ roll. Daily Express


• A rich portrait of the man described as the greatest white soul-singer of them all. Book of the Month, Music Week


• A wonderful book… wonderfully researched, eminently readable. **** Uncut


• As close as we are going to get to the truth about Britain’s finest white-soul exponent. ***** Record Collector

Ostatnio zmieniony marca 23, 2010, 11:16 am przez Cold Lady, łącznie zmieniany 2 razy
Awatar użytkownika
Cold Lady
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 1642
Rejestracja: września 8, 2009, 12:30 am

Postautor: Cold Lady » grudnia 14, 2009, 12:16 am

recenzja ze strony internetowej poświęconej brytyjskiej muzyce lat 60-tych.

http://www.makingtime.co.uk/

Steve Marriott was one of the most important figures in British rock and pop music in the 1960s and 1970s but also one of the least celebrated. Like Steve Winwood, his amazing white soul voice belied his youth or size. His writing partnership with Ronnie Lane in the Small Faces produced some of the best singles of the decade and one of the most idiosyncratic albums in Ogden's Nut Gone Flake. In aspects other than his height, Steve Marriott was huge.

So a complete appraisal of Marriott's life and work is well overdue. Paulo Hewitt is already the author of several notable biographies including one on the Small Faces. John Hellier has authored works on the Small Faces but is also the publisher of Darlings of Wapping Wharf Launderette, one of the country's best-selling fanzines as well as promoter of the recent Steve Marriott and Ronnie Lane memorial concerts. Consequently, the biography has been entrusted to two writers who know their subject and are passionate about it.

First it should be said that this is a superb piece of work that even uncovers new things about the Small Faces as well as Humble Pie and Marriott's later "career" on the pub circuit in the UK. There is little doubt that Steve Marriott was highly talented and was widely respected for this. However, underneath all this was a different character. The schizophrenia that was exaggerated by the cocktails of drinks and drugs meant that, from time to time, another character appeared, not Marriott but Melvin the bald-headed wrestler. Ultimately, this other side was his downfall, the source of his marriage break-ups and, finally, his early death. Even those who worked with Marriott found his hyperactivity and playing of pranks very difficult and wearing. Not just his marriages broke down but also his relationships with former colleagues such as Ronnie Lane, Ian McLagan, Peter Frampton.

John and Paulo have conducted extensive research for the book. This has involved interviews with people from the whole of Marriott's life. This makes it clear that his hyper-personality did not develop as a result of his massive fame at an early age but it was always there. Even at school, Marriott was hyperactive and a difficult person to be around. The stardom and the drink and drugs that came with it simply served to fuel the hyperactivity.

Steve Marriott's passion was music. He had a love of American R&B such as Ray Charles and Bobby Bland and this was clearly audible in his own work, not just in the Small Faces but also in latter incarnations of Humble Pie and later groups such as Packet of Three. He knew he was good at what he did but he always recognised where his roots were. This may be part of the reason that he seemed to be uncomfortable with his fame. Marriott received the plaudits that, possibly, other deserved. This situation was reversed later. Marriott had seen many of his contemporaries, indeed those who were clearly behind him in the talent pecking order (Rod Stewart, David Bowie, etc) receiving the critical acclaim and financial rewards when he was collecting empty bottles to return just to pay the rent or playing pubs night after night while others were in stadia. He was bitter about this. His former colleagues on the Small Faces had linked up with Stewart and Ronnie Wood to form the Faces. Marriott remarked that it took two to replace him. Many, including Marriott, would remark that Stewart is a strong frontman and a great singer but hardly in Marriott's class.

Like his colleagues in the Small Faces and Humble Pie, Marriott did not receive the rewards due to him because of the way in which the music business operated. It was controlled by managers and record companies and the artists were seen as largely disposable. In many cases they signed their first contracts when they were happy to be making a record and so less concerned about how much they earned from it. Suddenly, they were bound by these contracts and not in control of what was released. They may be viewed as great singles today but the Small Faces did not want My Mind's Eye or Lazy Sunday released as singles. The former was intended as a demo only! Even in Humble Pie it was the manager Dee Anthony who pulled the strings. The members of the band were simply employees of a corporation and were paid a wage. Possibly this explains why, after this, Marriott appeared to be a control freak, dictating and determining what his bands did. He was the one that people came to listen to after all. Maybe he just wanted to ensure that control was not given to those who do not have the musicians' best interests or even the music at heart.

All in all, All Too Beautiful is an excellent biography of one of music's greatest talents. There was no doubt that he was extremely gifted as a songwriter, a singer, a guitarist and as a performer. However, his problems with drinks & drugs, the Inland Revenue and money in general meant that he did not enjoy the rewards of his success.


Może ktoś już przeczytał tę biografię i chciałby się podzielić doznaniami? :) :?:
Awatar użytkownika
Cold Lady
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 1642
Rejestracja: września 8, 2009, 12:30 am

Postautor: Cold Lady » grudnia 30, 2009, 12:30 am

Książka nosi tytuł: "Gallagher, Marriott, Derringer and Trower : Their Lives and Music" - Dan Muise
Obrazek
http://www.stagepass.com/books/rockchronicles/issue1.html

Obrazek
Ostatnio zmieniony grudnia 13, 2014, 6:03 pm przez Cold Lady, łącznie zmieniany 3 razy
Awatar użytkownika
Cold Lady
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 1642
Rejestracja: września 8, 2009, 12:30 am

Postautor: RafałS » stycznia 2, 2010, 7:54 pm

Cold Lady pisze:tutaj jeszcze podam cytat z notki Dana Muise'a:
He has been labeled as the greatest white blues singer ever. Paralleled to the likes of Otis Redding and Ray Charles.

Wielkie słowa, wiem o tym, ale nie pierwszy raz zetknęłam się z taką opinią.


Czytałem kiedyś wywiad z Davem Clempsonem z Colosseum, który stwierdził, że Marriott był najlepszym wokalistą, z jakim Dave grał w jednej grupie. A przecież Clempson grał też ze znakomitym Chrisem Farlowem i Davidem Byronem... To co Steve wyrabiał z głosem na koncercie z cyklu "King Biscuit Flower Hour" jest niesamowite.

Zastanawiam się czasem, co sprawiło, że Humble Pie, znacznie kiedyś popularniejszy od wspomnianego Colosseum, został trochę zapomniany. Chyba brak wielkich własnych przebojów, sztandarowych kompozycji. Sukces Humble Pie był mocno związany z charyzmą wykonawczą SM i brzmieniem tamtej epoki i dlatego może wraz z końcem epoki przygasł.
Awatar użytkownika
RafałS
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 6455
Rejestracja: lutego 2, 2007, 12:05 pm

Postautor: Marek Kaczanowski » stycznia 5, 2010, 6:10 pm

Ciekawie, bardzo ciekawie. aż sięgnąłem po Humble Pie.
Alabama 69 z albumu "As Safe As Yesterdays Is". Rok 1969
30.01 Steve obchodziłby 63 urodziny.
Za chwilę album "Rock On" -1971
Widzę Cold Lady że jesteś zafascynowana tematem.
Magazyn Bluesowy - niedziela godz 22:00
słuchaj przez internet *
Awatar użytkownika
Marek Kaczanowski
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 26331
Rejestracja: listopada 23, 2006, 7:34 pm
Lokalizacja: Częstochowa

Postautor: RafałS » stycznia 6, 2010, 2:18 pm

A ja mam pytanie na pograniczu tematu. Jaki jest Twój stosunek, Cold Lady, do używania nazwy Humble Pie przez samą sekcję rytmiczną tej grupy (np. płyta "Back on Track"). Odsądzasz ich od czci i wiary za szarganie sztandaru, czy raczej patrzysz pobłażliwie, na zasadzie: "starsi panowie muszą przecież z czegoś płacić rachunki"? (Dodajmy, że basista - Greg nie korzystał z tej nazwy długo, bo zmarł kilka lat temu).

Twoja opinia jako fanki i znawczyni tematu szczególnie mnie ciekawi.
Awatar użytkownika
RafałS
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 6455
Rejestracja: lutego 2, 2007, 12:05 pm

Postautor: Robert007Lenert » stycznia 6, 2010, 3:07 pm

A ja zaczalem polowac na plyty Small Faces.
Awatar użytkownika
Robert007Lenert
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 7074
Rejestracja: października 22, 2004, 5:31 pm
Lokalizacja: Galicja, to oczywiste:)

Postautor: Brzoza » stycznia 6, 2010, 10:16 pm

Aaaa, znalazłem u ojca vinyla Small Faces - From the Beginning :D Świetna kapela, trzeba teraz skombinować więcej :D
Moja audycja w Radiu SAR --> www.trojwymiar.radiosar.pl
wtorki o 21:00 | Adam Brzeziński
http://blues.com.pl/viewforum.php?f=87
Awatar użytkownika
Brzoza
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 6369
Rejestracja: października 29, 2009, 11:20 pm
Lokalizacja: Gdańsk

Postautor: Robert007Lenert » stycznia 6, 2010, 10:27 pm

Brzoza pisze:Aaaa, znalazłem u ojca vinyla Small Faces - From the Beginning :D Świetna kapela, trzeba teraz skombinować więcej :D

Tata nie che przypadkiem sprzedac?
Awatar użytkownika
Robert007Lenert
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 7074
Rejestracja: października 22, 2004, 5:31 pm
Lokalizacja: Galicja, to oczywiste:)

Postautor: Brzoza » stycznia 6, 2010, 10:30 pm

Raczej nie, on ma bzika na punkcie swoich vinyli :) Tyle się ich "naprzemycał" podczas komuny, że jest do nich przywiązany sentymentalnie :)
Moja audycja w Radiu SAR --> www.trojwymiar.radiosar.pl
wtorki o 21:00 | Adam Brzeziński
http://blues.com.pl/viewforum.php?f=87
Awatar użytkownika
Brzoza
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 6369
Rejestracja: października 29, 2009, 11:20 pm
Lokalizacja: Gdańsk

Postautor: Brzoza » stycznia 6, 2010, 11:13 pm

Ogdens' Nut Gone Flake też posiadam jednak :P Ale przesłucham dopiero jutro.
Moja audycja w Radiu SAR --> www.trojwymiar.radiosar.pl
wtorki o 21:00 | Adam Brzeziński
http://blues.com.pl/viewforum.php?f=87
Awatar użytkownika
Brzoza
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 6369
Rejestracja: października 29, 2009, 11:20 pm
Lokalizacja: Gdańsk

Postautor: Robert007Lenert » stycznia 7, 2010, 12:53 am

No wlasnie . Dyskografia mocno pokrecona. Mam pytanie co to jest: http://www.allegro.pl/item872493278_sma ... nnive.html
No bo to ich pierwszy long: http://www.allegro.pl/item873388927_sma ... cords.html
Zamieszanie niezle.
Awatar użytkownika
Robert007Lenert
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 7074
Rejestracja: października 22, 2004, 5:31 pm
Lokalizacja: Galicja, to oczywiste:)

Postautor: Cold Lady » stycznia 7, 2010, 1:47 am

Obrazek

https://www.youtube.com/watch?v=LZMmV6xXYFw
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Robert007Lenert pisze:No wlasnie . Dyskografia mocno pokrecona. Mam pytanie co to jest: http://www.allegro.pl/item872493278_sma ... nnive.html
No bo to ich pierwszy long: http://www.allegro.pl/item873388927_sma ... cords.html
Zamieszanie niezle.



zajrzyj tutaj:
http://en.wikipedia.org/wiki/Small_Faces_%281967_album%29#cite_note-allmusic_review_2-1

Żeby bylo smieszniej ich pierwsza płyta wydana przez Decca Records w 1966r też nosi tytuł "Small Faces". :lol: SF maja więc w swojej dyskografii 2 płyty o tej samej nazwie , ale z różną zawartością.
tu na wiki jest ladnie wszystko opracowane
http://en.wikipedia.org/wiki/Small_Faces_discography

Wspomniany wczesniej "From The Beginning" to nieoficjalne drugie wydawnictwo Decca Records, którzy chcieli zbić trochę kasy, kiedy to Small Faces zmienili managera i wytwórnię płytową w 1967r.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Obrazek
Ostatnio zmieniony grudnia 13, 2014, 8:28 pm przez Cold Lady, łącznie zmieniany 5 razy
Awatar użytkownika
Cold Lady
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 1642
Rejestracja: września 8, 2009, 12:30 am

Postautor: Robert007Lenert » stycznia 7, 2010, 2:13 am

Dziekuje za informacje :) Czyli pasuje miec obie. Natomiast mozna sobie odpuscic "From The Beginning", czy jednak i ta pozycje warto miec?
Awatar użytkownika
Robert007Lenert
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 7074
Rejestracja: października 22, 2004, 5:31 pm
Lokalizacja: Galicja, to oczywiste:)

Postautor: Robert007Lenert » stycznia 7, 2010, 10:34 am

Wyglada na to , ze stane sie niebawem posiadaczem tych trzech plyt. Milo otrzymywac tak wyczerpujace informacje.
Awatar użytkownika
Robert007Lenert
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 7074
Rejestracja: października 22, 2004, 5:31 pm
Lokalizacja: Galicja, to oczywiste:)

Postautor: Brzoza » stycznia 11, 2010, 8:11 am

Dzięki wielkie. Jak tylko będę miał trochę czasu to obejrzę to wszystko :) A co do audycji to za pewne za 3 tygodnie będzie. W ten wtorek podsumowanie 2009, później urlop na narty :)
Moja audycja w Radiu SAR --> www.trojwymiar.radiosar.pl
wtorki o 21:00 | Adam Brzeziński
http://blues.com.pl/viewforum.php?f=87
Awatar użytkownika
Brzoza
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 6369
Rejestracja: października 29, 2009, 11:20 pm
Lokalizacja: Gdańsk

Postautor: Zdzisław Pająk » stycznia 11, 2010, 12:11 pm

Jest jeszcze jedna płyta "warta grzechu" - nagrania Small Faces dla BBC - "The BBC sessions".
Obrazek
Awatar użytkownika
Zdzisław Pająk
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 2543
Rejestracja: stycznia 27, 2005, 6:06 pm
Lokalizacja: Bydgoszcz

Postautor: Zdzisław Pająk » stycznia 15, 2010, 1:35 pm

A tak na marginesie Panie Zdzisławie, czyż przypadkiem Eric Clapton nie zagrał po raz pierwszy "Wonderful Tonight" przy ognisku, gdy przebywał na farmie Ronnie Lane'a? Coś tak jakoś mi się kojarzy...[/quote]

Masz rację, taka krąży wersja. Ale czy to prawda?
Podziwiam Twoją wiedzę na temat Marriotta. To był rzeczywiście bardzo utalentowany człowiek. A to zdjęcie z Hendrixem - bomba. Przyznam, że dotąd nigdy go nie widziałem. Czy możesz podać źródło? Zdjęcie znalazłoby się w mojej książce o Jimim, a pewnie też parę informacji o kontakcie Hendrixa i Marriotta.
Pozdrawiam
:D :D :D
Obrazek
Awatar użytkownika
Zdzisław Pająk
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 2543
Rejestracja: stycznia 27, 2005, 6:06 pm
Lokalizacja: Bydgoszcz

Postautor: Brzoza » stycznia 15, 2010, 1:56 pm

No to już teraz oficjalnie napiszę, że 26 stycznia we wtorek o godzinie 18:00, moja audycja poświęcona będzie Marriottowi i jego Small Faces oraz Humble Pie. Zapraszam serdecznie.
Moja audycja w Radiu SAR --> www.trojwymiar.radiosar.pl
wtorki o 21:00 | Adam Brzeziński
http://blues.com.pl/viewforum.php?f=87
Awatar użytkownika
Brzoza
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 6369
Rejestracja: października 29, 2009, 11:20 pm
Lokalizacja: Gdańsk

Postautor: Andrzej Jerzyk`e » stycznia 15, 2010, 2:50 pm

No i bez cienia watpliwości na wskutek jakże pozytywnej krucjaty, prowadzonej na forum przez Cold Lady! :) Brawo!!! :)
Awatar użytkownika
Andrzej Jerzyk`e
Ojciec Dyrektor
Ojciec Dyrektor
 
Posty: 25314
Rejestracja: kwietnia 16, 2004, 8:54 pm
Lokalizacja: Ostrów Wielkopolski

Postautor: Cold Lady » kwietnia 20, 2010, 3:09 pm

Obrazek
20 kwietnia, 19 lat temu w pożarze swojego domu wywołanym niedopałkiem papierosa, zmarł Steve Marriott, a świat został pozbawiony jednego z najznakomitszych głosów w historii muzyki rockowej.
Steve był podziwiany przez wielu muzyków i nie tylko za talent wokalny, ale również za niesamowitą energię sceniczną, żywiołowość, brawurę- coś co w połowie lat 60-tych nie było częstym widokiem. Robert Plant otwarcie przyznał, że chciał być jak Steve Marriott, kiedyś powiedział o Steve'ie: "on ma najlepszy biały głos". Mick Jagger dla odmiany nieraz poczuł się zastraszony talentem Steve'a, nie tylko podczas przesłuchania Marriotta w 1975r na zastępcę Micka Taylora, ale choćby podczas nagrywania "Their Satanic Majesties Request". W "In Another Land" Billa Wymana wokal Steve'a jest prawie niesłyszalny- pierwotny mix brzmiał jednak inaczej...do czasu, aż w studio pojawił się Mick.
Przyjaciel Crisa Farlowe'a, Keitha Richardsa, Alexisa Kornera, Davida Gilmoura, Davida Bowiego, podziwiany przez Roda Stewarta, Rona Wooda, Roberta Planta, Bona Scotta, Chrisa Robinsona, Ozziego Osbourna, Pete'a Townshenda, Rogera Daltrey, Simona Kirke, Paula Rodgersa, Jimmy Pagea... a kto wie, że Bonzo bardzo lubił Humble Pie? Jego siostra Deborah z resztą tak samo, tutaj śpiewa Black Coffee z repertuaru Humble Pie
http://www.youtube.com/watch?v=csjR4B2_y_E
(to taka ciekawostka raczej, ale jak słychać nie tylko syn Johna ma uzdolnienia muzyczne), wystąpiła także jako gość na koncercie zorganizowanym w 10 rocznicę śmierci Steve'a.
Tak, na brak respektu ze strony muzyków Steve raczej nie musiał narzekać, a wpływ jaki wywarł na muzykę rockową jest naprawdę spory. Jon Cale wyznał, że to właśnie solo gitarowe oraz efekt feedback z "Watch'a Gonna Do About It" (Small Faces) do tego stopnia zainspirowało go i Lou Reeda, że powstało The Velvet Underground. Steve wirtuozem gitary nie był, ale miał swój styl, świetną dynamikę, ogień i niezłe "wyczucie".
Sex Pistols zaczynali od grania m.in. coverów Small Faces, Paul Weller (The Jam i solo), nieodzownie związany z subkulturą modsów,od zawsze podziwiał i wzorował się na Steve'ie, zaczynając od wizerunku (za czasów SF), poprzez muzykę, śpiew, talent sceniczny itp.
Tutaj wykonuje piosenkę "Tin Soldier",w hołdzie dla Marriotta, w dniu jego przedwczesnej, tragicznej śmierci.
http://www.youtube.com/watch?v=M_OrfoBUFqQ

W latach 1965-1975 kariera Steve'a była bardzo udana, Small Faces- szczególnie w UK, ale także w Niemczech, Australii, Francji, Kanadzie (ale niestety nigdy nie byli cenieni u nas w Polsce), Humble Pie w USA.
Jednakże ostatnie 10 lat Steve spędził na graniu głównie w niewielkich pubach i choć dla kogoś nieświadomego taki los może wydać się bardzo smutny, Steve niejednokrotnie mówił, ze to był najszczęśliwszy okres w jego życiu. Miał wiele powodów, które skłoniły go do wycofania się z muzycznego showbiznesu. Pozbawiony jakichkolwiek złudzeń, totalnie ograbiony przez swoich managerów (Don Arden, Andrew Loog Oldham, Dee Anthony) i wytwórnie płytowe, nie chciał już być związany z żadnym z większych labelow, w latach 80-tych odrzucił np. propozycje kontraktu z wytwórnią EMI. Niestety nagrywanie muzyki nigdy nie przyniosło Marriottowi żadnych profitów finansowych, garniaki już o to zadbały :evil:
Pewnie,nie ma się co oszukiwać, Steve miał już za sobą lata świetności, najwiekszą kreatywność, lata rock'n'rollowego stylu życia (papierochy, alkohol, kokaina i inne uzywki) oraz hard rockowe trasy koncertowe z Humble Pie odcisnęły swoje piętno na głosie (i ogólnej prezencji też ;-)). Nie stracił on jednak nigdy radości z grania i występowania (nb. jeśli chodzi akurat o umiejętności gry na gitarze, to moim zdaniem naprawdę bardzo się podszkolił i grał świetnie)
Niemniej jednak, sam obrał sobie taką drogę i co dla mnie ważne NIGDY się nie sprzedał, był zawsze wierny swoim muzycznym ideałom i inspiracjom, nigdy nie przedkładał finansowego zysku i sławy nad aspekty muzyczne. Cytując słowa Steve'a:
"No mangers, no record companies, total control... I can work when I want to and where I want to. I much prefer it this way. No big money means no hassles."

Jak często bywa, ze dopiero po śmierci docenia się artystę? Jakże smutny jest fakt, iż showbiznes muzyczny postanowił przyznać Marriottowi nagrodę Ivor Novello za wybitny wkład do brytyjskiej muzyki dopiero w 1996 roku, czyli w kilka lat po jego śmierci, a w latach 80-tych muzyczne media nie pozostawiały na nim suchej nitki, drwiąc i szydząc z muzyka.
Niedawno wyszło DVD Small Faces, chyba nie widziałam ani jednej negatywnej recenzji, a przeczytałam ich sporo. Teraz po latach wierni fani (to akurat oczywiste ;)), ale także krytycy muzyczni wychwalają ten zespół, stawiając w szeregu obok Stonesów, Beatlesów, czy The Who. To mnie bardzo cieszy, szkoda jednak, że Steve nie dożył chwili, w której w końcu oddaje mu się zasłużony respekt i uznanie.

R.I.P. Steve, dzisiaj u mnie z głośników dobiega tylko i wyłącznie Twoja
muzyka.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek
Ostatnio zmieniony listopada 26, 2014, 1:49 am przez Cold Lady, łącznie zmieniany 2 razy
Awatar użytkownika
Cold Lady
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 1642
Rejestracja: września 8, 2009, 12:30 am

Postautor: agrypa » kwietnia 20, 2010, 6:07 pm

Wielkie dzieki Ewo. Madry i ciekawy tekst. Swietne zdjecia. Alez bym chcial uslyszec Twoja audycje o Humble Pie.
ZAPRASZAM!!!
https://www.liszka-agrypa.com/

©Zbigniew Liszka
Awatar użytkownika
agrypa
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 8630
Rejestracja: grudnia 23, 2009, 6:06 pm
Lokalizacja: Southampton

Postautor: Zdzisław Pająk » kwietnia 21, 2010, 8:48 am

agrypa pisze:Wielkie dzieki Ewo. Madry i ciekawy tekst. Swietne zdjecia. Alez bym chcial uslyszec Twoja audycje o Humble Pie.


Też tak uważam. :D
Obrazek
Awatar użytkownika
Zdzisław Pająk
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 2543
Rejestracja: stycznia 27, 2005, 6:06 pm
Lokalizacja: Bydgoszcz

Postautor: Cold Lady » kwietnia 22, 2010, 12:43 pm

Dziękuję za zainteresowanie i przeczytanie.
Czy tekst był mądry, nie mnie to oceniać, głównie oparty na informacjach pochodzących według mnie z wiarygodnych źródeł, ale jeśli ktoś się nie zgadza, tudzież myśli że "przesłodziłam" to z chęcią poczytam opinie innych.
Np. Ty agrypo możesz napisać, dlaczego nie lubisz Small Faces , słowo, nie obrażę się ;)
Nie obrażę się nawet, jeśli napiszesz, że Seamus miał więcej talentu w jednym opuszku łapy niż Steve w całym swoim ciele ;)
Przeżyłam recenzje w Rolling Stone, to przeżyje także ewentualne uwagi tutaj na forum, lepsze to niż pisanie do siebie...

Co do audycji, cóż ja mam napisać. Zdania nie zmieniłam, nadal nie mam przekonania, czy to dobry pomysł (żeby mnie w to angażować). Jak to jeden z redaktorów zauważył, nie ma niczego, co by "stary wyjadacz" mógł się dowiedzieć nowego, ciekawego od tych młodszych. Z resztą chyba nawet obiecał audycję o Humble Pie, nie wiem czy była, pewnie tak, a jeśli tak, to na pewno jest zarchiwizowana i można sobie posłuchać :mrgreen:
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Obrazek
Obrazek
Obrazek

"Nienawidziłem grać w dużych halach jak Madison Square Garden" mówi angielski muzyk. "Zazwyczaj schodziłem ze sceny i dosłownie płakałem. Dziewczyny w chórkach {the Blackberries - Billie Barnum, Vanetta Fields, Clydie King}....podeszły do mnie i powiedziały "Co ty wyprawiasz? Wszystkich dołujesz". Ale w tym po prostu nie było żadnego spełnienia".
"Granie dużych hall... było zbyt bezosobowe. Nikogo już nie widziałem (z publiczności). W tamtych czasach nie było "hight tech", więc brzmiałeś potwornie. A po trzech tygodniach okropnego brzmienia, zaczynasz czuć, że jesteś beznadziejny. To było prawie jakbym się sprzedał. Z perspektywy czasu wiem, dlaczego tak się czułem, ale wtedy tego nie rozumiałem".


Cytat z wywiadu z Jenny, pierwszą żoną Steve'a.
"Steve stawał się inną osobą, aby sprostać presji. Mówił rzeczy takie jak "Proszę powiedz mi, że ode mnie odejdziesz, jeśli znowu ruszę w trasę, ponieważ jeśli to powiesz, to będę miał usprawiedliwienie, aby nie pojechać. Jeśli znowu wyjadę i będę musiał stać się tą inną osobą, to po prostu oszaleję". Tak mówił w momencie prawdy, ale następnego dnia zmieniał zdanie i był gotowy wyjechać... Był poślubiony swojej muzyce i nie miałam nic przeciwko temu, szczególnie w pierwszych latach, gdy grał mi nowe piosenki na gitarze akustycznej, ale nie byłam szczęśliwa, gdy powstało w domu studio, a on był pijany, pod presją i starał się nagrać następny album. Potrafił zniknąć w studiu na trzy czy cztery dni. Nigdy nie spał, a tam kręciły się różne podejrzane typy. To był szalony biznes i nawet najmilszym ludziom potrafiło się pomieszać w głowach. Wszystkie rodzaje substancji chemicznych były mu podtykane, w końcu się od nich uzależnił. To narkotyki zniszczyły nasz związek. Zanim studio domowe zostało zbudowane, Beehive Cottage było naszym sanktuarium, potem stało się tylko miejscem pracy".


Obrazek

"Pożar był dziwny" mówi Kenney. "Steve miał autodestrukcyjny stosunek jeśli chodzi o odniesienie sukcesu. Chciał odnieść sukces, ale gdy już go osiągnął, to go nie chciał. Jego śmierć i tak była dla mnie szokiem."


Obrazek

"Wiesz, on był podobny do Rory Gallaghera, z którym również grałem- on też zmarł, oczywiście, więc może ze mną jest coś nie tak! Obydwoje byli wyjątkowo utalentowani, ale byli zagubieni, szukali czegoś, czego nie mogli znaleźć. Mogła to być miłość, piosenka, rodzina. Obydwoje skończyli będąc samotnymi i zagubionymi- niemalże jak pustelnicy. Ani jeden, ani drugi nie ufali ludziom: jeśli mam być zupełnie szczery, to byłem jedyną osobą, której Steve naprawdę ufał. Byłem też jedną z nielicznych, którym zezwolił na odwiedzanie go (na pewno jedynym z jego zespołu). Rory był tak samo tajemniczy; Byłem jednym z kilku do których dzwonił- rozmawiał może z 2 lub 3 osobami pod koniec życia."
Ostatnio zmieniony grudnia 13, 2014, 8:49 pm przez Cold Lady, łącznie zmieniany 4 razy
Awatar użytkownika
Cold Lady
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 1642
Rejestracja: września 8, 2009, 12:30 am

Postautor: Robert007Lenert » kwietnia 22, 2010, 4:22 pm

A czemu to Agrypa nie lubi SF ? Jakos nie zauwazylem, by cos manifestowal w tym wzgledzie :lol: Natomiast ja dzieki Tobie Cold Lady, stalem sie sympatykiem tej formacji. A wracajac do audycji, mysle ze powinnas podjac wyzwanie i ja przygotowac. Przygotowac z zimna krwia, tak by nawet "stary wyjadacz" zostal czyms zaskoczony :mrgreen:
Awatar użytkownika
Robert007Lenert
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 7074
Rejestracja: października 22, 2004, 5:31 pm
Lokalizacja: Galicja, to oczywiste:)

Postautor: Cold Lady » kwietnia 22, 2010, 5:00 pm

No pewna tego nie jestem, tak po prostu przeczuwam. To zdanie do Agrypy było akurat bardziej żartem niż na serio, nie wiem czy zwróciłeś uwagę na emotikonkę na końcu.
Agrypa w tym względzie nic nie manifestował.

Robercie, akurat Ten "stary wyjadacz" wyraźnie napisał, ze nie słucha audycji prowadzonych przez młodych ludzi, więc tej ewentualnej mojej też by nie słuchał...bo już wszystko wie, tak jak wie, ze Marriott nic a nic nie miał wpływu na sposób śpiewania Planta (który jest mega oryginalny i nie da się go z nikim porównać).
Wolałabym już nie ciągnąć tego tematu, bo zaczyna to zakrawać na wpis w "pyskówce", a tego działu jakoś nigdy nie lubiłam :roll:
Awatar użytkownika
Cold Lady
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 1642
Rejestracja: września 8, 2009, 12:30 am

Postautor: Robert007Lenert » kwietnia 22, 2010, 10:16 pm

Jaka pyskowka? Ja teraz pisze a w glosnikach Small Faces z albumu o tym samym tytule. Wersja stereo, bo mam tez mono :) Tylko teraz ktory to album??? Jest pierwszy, ale ten drugi pierwszy. Ciekawe czy ktos poza Toba wie o czym teraz mowie? :mrgreen:
Awatar użytkownika
Robert007Lenert
bluespatronize
bluespatronize
 
Posty: 7074
Rejestracja: października 22, 2004, 5:31 pm
Lokalizacja: Galicja, to oczywiste:)

Postautor: Gość » kwietnia 22, 2010, 11:20 pm

Cold Lady pisze:No pewna tego nie jestem, tak po prostu przeczuwam. To zdanie do Agrypy było akurat bardziej żartem niż na serio, nie wiem czy zwróciłeś uwagę na emotikonkę na końcu.
Agrypa w tym względzie nic nie manifestował.

Robercie, akurat Ten "stary wyjadacz" wyraźnie napisał, ze nie słucha audycji prowadzonych przez młodych ludzi, więc tej ewentualnej mojej też by nie słuchał...bo już wszystko wie, tak jak wie, ze Marriott nic a nic nie miał wpływu na sposób śpiewania Planta (który jest mega oryginalny i nie da się go z nikim porównać).
Wolałabym już nie ciągnąć tego tematu, bo zaczyna to zakrawać na wpis w "pyskówce", a tego działu jakoś nigdy nie lubiłam :roll:

............
Wie prawie wszystko. A to juz i tak ogrom maksymalnie wku...jący co poniektorych..

ale do rzeczy!!!

Widzisz Kobietko , akurat Twego zestawu bym posluchal , bo jest w Tobie szczerość , pasja i miłość do tej kapitalnej Kapeli.
....................

Tylko prosze nie atakuj mnie ironicznie.Tego nie znoszę!!

Wyznaję żelazną zasadę że aby o czymś merytorycznie w muzyce napisać trzeba osłuchania.

OSŁUCHANIA.

A to niestety przychodzi z wiekiem i mozliwościa dostepu do rzeczonej muzyki.

Z tym nie wygrasz.

Możesz miec swoje zdanie , swoje skojarzenia i porownania ale psu na budę sie zdadzą gdy zaczniesz rozmawiać z kims kto wyrastał przy tej muzyce ; kogo tożsamość budowała własnie owa muzyka.
mam nadzieje że rozumiesz o co mi idzie.
Nie zdeprecjonujesz wiedzy i opinii kogoś kto ze swego 51 letniego zycia przez ostatnie 40 lat zajmuje sie niemal wyłacznie tym.

Tak więc ani nie o moje wywyższanie tu idzie, ani nie o Twój brak pokory wobec wiedzy innych.

Nie słucham rzeczonych audycji dla zasady. Niczego więcej juz sie nie dowiem a trafiam na kompletne pierdoły. Zdarzyło sie pare razy...

Którys z owych młodych powiedzial mi kiedys że on juz Led Zeppelin nie słucha... to mu minęło..mówił to gdy mial dokładnie tyle lat ile dzis ma mój syn / 24 / Mówił że on poszukuje nowości ...no więc następnej jego audycji ..nie całej posluchałem...cóż usłyszałem ?? standardowe boogie woogie w polskim wykonaniu. Nic nie mam do boogie woogie etc..
Ale chyba mocno coś sie we łbie poprzestawialo.

Duże moje nadzieje budził i budzi Michał Orlowski. Musi popracować nad formą ..etc.
Ukłony w strone Brzozy !!!

Nie dorabiaja popier...onej filozofii do tego co grają.

Brzoza / co mi bardzo imponuje / często przywołuje swego Ojca / Kapitalne i naturalne!!!!

A nie slucham bo sam sobie jestem panem. Płyt do zagrania mam na kolejne 100 lat. I mnóstwo najprawdziwszych nowości.

Co do Humble Pie.
Bez wątpienia jeden z najwazniejszych a zarazem najbardziej niedocenianych zespołów tamtych lat.

Mike Farris / znasz ? / przyznaje że mocno nim tąpneło gdy uslyszal GŁOS HUmble Pie i muze Small Faces. Posluchaj jak śpiewa a wlot zlapiesz co miałem na mysli.

HP pojawią sie w audycji za dwa tygodnie. Nie zagralem bo wydarzyło sie pare rzeczy które mialy kapitalne znaczenie na wybierana moja playliste.

Raz jeszcze powtórzę - chętnie poslucham Twej opowieści o HUMBLE PIE.
Pojde dalej . Jesli masz blisko do Kalisza albo masz u kogo sie zatrzymać możemy usiąść razem w WNTR. Zapraszam. Serdecznie!!!


Ogromnie sie cieszę że młode osoby zachwycaja sie tymi niemal zapomnianymi juz zespołami. :D

najbardziej sobie cenię u prowadzacych autorskie audycje szczerość!!!!
Gość
 

Postautor: Gość » kwietnia 22, 2010, 11:22 pm

Robert007Lenert pisze:Jaka pyskowka? Ja teraz pisze a w glosnikach Small Faces z albumu o tym samym tytule. Wersja stereo, bo mam tez mono :) Tylko teraz ktory to album??? Jest pierwszy, ale ten drugi pierwszy. Ciekawe czy ktos poza Toba wie o czym teraz mowie? :mrgreen:

.............

a jak sądzisz?? :wink: :wink:
Gość
 

Postautor: Gość » kwietnia 22, 2010, 11:35 pm

polecam plyty wydane przez JTR Records / odpowiednik osławionej Tarantuli / :

HUMBLE PIE - Gaelic Park New York z 1972 roku
HUMBLE PIE - Boston Music Hall rownież z 1972 roku
OMOS - Sesję z Hedley Grange z Sandy Denny i Robertem Plantem z 1970 roku
HUMBLE PIE - Ovings Mills Maryland z 1981 roku
HUMBLE PIE - John Peel's Sunday Show BBC z 1970 roku
i podwojny SMOKIN' De Luxe wydany w 2007 roku w Japonii
Gość
 

Następna

nowoczesne kuchnie tarnowskie góry piekary śląskie będzin świętochłowice zawiercie knurów mikołów czeladź myszków czerwionka leszczyny lubliniec łaziska górne bieruń

Wróć do Na jeden temat...

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 155 gości

cron