Jason Ricci - Planet Harmonica

[lauderdale]

Mark Nessmith, pisarz grajacy na harmonijce oraz współpracujacy z akustycznym trio Heidi & The El Cats przeprowadził poniższy wywiad z Jasonem Ricci , zamieszczony na Planet Harmonica.



W letnim wydaniu magazynu “Blues Access “ z 2000 roku, Adam Gussow napisał o Jasonie Ricci, iż jego talent jest “zbyt wielki by temu zaprzeczać”. Gussow napisał także ,że Ricci wraz z Dennis'em Gruenling – to “jedni z najlepszych harmonijkarzy swojej generacji”. W czasie gdy Gussow to pisał, pochodzący z Main Ricci mieszkał na południowej Florydzie gdzie usiłował poukładać swoje sprawy dotyczące harmonijki i życia prywatnego. W czerwcu zeszłego roku przeprowadził sie do Raleigh w North Carolina a stamtąd do Nashville w stanie Tennessee. Aktualnie ( około 2000 do 2002 – przyp. tłum. ) jest w trasie z “Big Al & The Heavyweights” ( Taki amerykański wagowy odpowiednik naszego Grzegorza Sterny i jego zespołu– przyp. tłum.)
Dwudziestoośmioletni Ricci widział i doświadczył już więcej niż niejeden inny muzyk w ciągu całego swojego życia. W wieku dwudziestu jeden lat występował na dziesiątym dorocznym “ King Biscuit Blues Festival” w Helena w stanie Arkansas. W Memphis w roku 1995 wygrał “Sonny Blues Society Contest”. Przez prawie rok jako członek “ Junior Kimbrough's Band” grał i wystepował regularnie na scenie z wieloma synami Kimbrough oraz R.L Burnside. W 2002 wygrał konkurs zorganizowany przez sieć olbrzymich sklepów muzycznych “Mars Music” pod nazwą “Blues Harp Blowoff”. Jedną z nagród które otrzymał był wspólny występ w Mamphis z Kimem Wilsonem. Ricci nagrał 3 CD ( Cztery do teraz – przyp. tłum. ) (Dwa dla niezależnej wytwórni z Memphis “North Magnolia Music Company” prowadzonej przez wirtuoza harmonijki Billy Gibson'a , a jedną wydał samodzielnie.)Ostatnio użyczył
swago talentu Keith'owi B. Brown na płycie “Got to Keep movin” (http://www.bluesonstage.com/keithbrown) oraz podpisał z firmą Hohner umowę o poparciu tzw. endorsement deal ( Ta informacja może być nieaktualna jako, że nie udało mi się znaleźć jego nazwiska na stronie firmowej Hohnera, a na Youtube wyraża się niezbyt pochlebnie o produktach tej firmy nazywajac fabryczne instrumenty półproduktami z których dopiero “customerzy” sa w stanie zrobić coś co nadaje sie do gry – przyp. tłum.)

Planet Harmonica: Kiedy zacząłeś grć?

Jason Ricci: Gdy miałem 15 lat. Chciałem grać na harmonijce bo wydawało mi się ,że nie bedę musiał zbyt ciężko pracować żeby nauczyć się grać ( śmiech).

PH: Kiedy zauważyłeś ,że jest inaczej?

JR: Na pierwszej lekcji! Miałem 21 lat gdy zacząłem występować na scenie.

PH: Gdzie to było?

JR: W Boise w stanie Idaho, gdy byłem w college'u. Był tam konkurs “otwarty mikrofon” w którym chciałem wziąć udział , wykopaliby mnie stamtąd bo byłem zbyt młody. Jednak facet który był właścicielem klubu zorientował się, że gram na harmonijce oraz , że tak jak on jestem fanem Canned Heat. Ten pierwszy raz gdy pozwolił mi zagrać, wykonałem “ On the road again” nuta w nutę bo potrafilem naśladować Al'a Wilsona (Canned Heat – przyp.tłum)




PH: W tamtych czasach , nie zgłębiałeś jeszcze twórczości klasyków harmonijki bluesowej, prawda?

JR: Tak , Moją pierwszą płytę Little Waltera dał mi właściciel klubu, a później Sonny Boy Williamsona. Wtedy byłem już gotowy by sluchać tych gości , którzy zainspirowali moich bohaterów Butterfielda i Allana Wilsona. I stwierdziłem ,że są niesamowici!


cdn.

[bohdan]

[74yaro]

[lauderdale]

PH: Ostatnio skończyło się na tym ,że mieszkasz w Memphis. Dlaczego?

JR: Miałem już dosyć grania bluesa w Boise w stanie Idaho. W drodze do domu do Main zatrzymałem się w Memphis. To tam pierwszy raz usłyszałem Pat'a.

PH: Pat Ramsey?

JR:Tak. Przyrzekłem sobie ,że wrócę jeszcze do Memphis żeby uczyć się od Pata. Uzbierałem trochę pieniędzy , a kiedy przyjechałem Pat pamiętał mnie i nie mógł uwierzyć ,że wróciłem. Po prostu zdecydowałem ,że znajdę pracę I będę studiował grę Pat'a. ( Brzmi to troche egzoztycznie. Wyobrażacie sobie , że jakiś młody człowiek w Polsce rzuca wszystko po to by studiować np. styl R.Lenerta czy M. Kielaka? To troche jakby inny świat - przyp. tłum.) Grał on w każdą środę i był tam jeszcze jeden chłopak , Billy Gibson, protegowany Pata.

PH: Co takiego jest w grze Pat'a, że przyciąga twoją uwagę.

JR: No cóż, to był wymyślne , ale równocześnie bardzo melodyjne. To było afektowane, ale nie traciło ducha. Byłem zamknięty na facetów takich jak Sugar Blue czy John Poper, ale nagle pojawił się Pat który był trochę pomiedzy i byłem w stanie go zaakceptować.



PH: Jest jeszcze jeden facet , który miał wpływ na ciebie, Adam Gussow. Bardzo pozytywnie wyrażał się o tobie w swojej rubryce w gazecie.

JR: Tak. Zapomniałem wspomnieć o Adamie! Spotkałem go w Main i był to cholernie dobry harmonijkarz, najlepszy jakiego widziałem odkąd spotkałem Pat'a. W taki jazzowy sposób Adam jest bardziej melodyjny niż jakikolwiek z harmonijkarzy , których słyszałem, wliczając Lee Oskara.
“Satan and Adam” dla mnie to najbardziej wyjątkowe zdarzenie w bluesie od czasów Muddy Watersa.
Ludzie nie zauważają ,że to jest najlepsze co wydarzyło się w blusie w ciągu naszego życia.

PH: Staliście się z Adamem całkiem dobrymi przyjaciółmi.

JR: Tak, był jednym z tych gości którzy mi nie folgowali, był uczciwy i nie chwlił mnie tylko po to by sprawić mi przyjemność. Próbowałem się odwdzięczyć grając w jego stylu i starając się przyswoić sobie to co mówił o rzeczach, które nie są dobre w moim stylu grania.


Cdn.

[lauderdale]

Dzięki Antek, Yaro...

[lauderdale]

PH: Po Memphis przeniosłeś się na wieś w Mississippi. Opowiedz mi o tym.

JR: Pewnej nocy w Memphis, grałem na ulicy żeby dorobić ponieważ nie byłem w stanie zapłacić czynszu. Synowie R.L Brunside – Jerry, Cedrick i Dwayne oraz synowie Juniora Kimbrough – David i Kenny usłyszeli moja grę i spodobało im się. Mieli swój własny zespół i szukali saksofonu, ale pomyśleli , że może ja im się przydam. Następnego dnia przeprowadziłem się do domu Davida Kimbrough niedleko na południe od Holly Springs w Miss. Zaraz potem zacząłem grać z Davidem i Juniorem Kimbrough po wszystkich barach i pubach w okolicy a także zarabiać pieniądze.

PH: Jak długo z nimi grałeś?

JR: Około roku. Te bary z muzyką to była wspaniała szkoła i byłem szczęśliwy. Miałem wszystko czego potrzebowałem, jedzenie, kobiety i dom. Byłem naprawdę szczęśliwy, ale czułem się odizolowany od reszty świata ,jakby nikt mnie nie słyszał.

PH: Dla dzieciaka z Main to musiały być piekielne zmiany.

JR: Identyfikuję się z wieloma sytuacjami, przez które Adam Gussow przeszedł i opisał w swojej ksiażce. Na chwilę straciłem poczucie kim naprawdę jestem; cały ten alkohol, prochy, muzyka i te bary.

[Nota: W tamtych czas Jasona wciągneła spirala uzależnienia. Jego problemy opisał dziennikarz z Florydy David Pulizzi. Przeczytajcie tę historię na http://www.nucklebusters.com/jcity.html]
( strona ta została usunięta z serwisu, ale artykuł można wciąż przeczytać tu => http://davidpulizzi.com/articles/dontblowit.html - tlumaczenie w przygotowaniu. )


PH: Powędrowałeś więc do Jackson w Stanie Mississippi po tym wszystkim?

JR: Tak. Billy Gibson polecił mnie zespołowi o nazwie The Hunds. Dostałem u nich robotę i przeprowadziłem sie do Jackson. Pierwszy raz zarabiałem na życie kręcąc sie busem po okolicy i grając muzykę. Byłem taki szczęśliwy bo robiłem to co zawsze chciałem robić, nigdy tak naprawdę nie interesowało mnie branie prochów. No, ale wtedy zespół się rozpadł.

PH: No i co dalej?

JR: Wróciłem do domu i założyłem po raz pierwszy swój własny zespół. Spotkałem Enrico Crivellaro, który teraz gra z Ettą James i skończyło się na tym, że zaczęliśmy wspólnie występować w Europie.

PH: A na Florydę przeprowadziłeś się w '98?

JR: Tak w '98. Paliłem narkotyki i brałem silne leki przeciwbólowe... próbowałem to rzucić kilka razy no i posłano mnie tu na rehabilitację.

PH: Teraz tutaj na Florydzie wyczyściłeś sobie papiery i zacząłeś pracować z Nucklebusters Blues Band; grającym dość typowego chicagowskiego bluesa. Grałeś też z Keith' em B. Brown'em, który póżniej wyprowadził się do Europy.

JR: Tak. Z Keith'em współpracowałem wtedy gdy grałem z Juniorem Kimbrough. To był blues z delty, country i bluegrass. Nagrliśmy CD “ Got to Keep Movin'” i są to absolutnie jedne z moich najlepszych wykonań na harmonijce jakie kiedykolwiek nagrałem. To są pierwsze nagrania gdzie w sposób efektywny i melodyjny wykorzystałem technikę overblow.

Cdn.

[bohdan]

[lauderdale]

[lauderdale]

[bohdan]

[e m d ż i]

[lauderdale]

[lauderdale]

[e m d ż i]

[bohdan]

[74yaro]

[lauderdale]

Male wyjasnienie. Nie upominałem się o Wasze podziekowania w zakończeniu ostatniej częsci wywiadu, chociaz bardzo mile sa.
Na koncu wywiadu facet nie podziekowal Jasonowi za rozmowe. Takie to troche jakby nie dokonczone.... Emcia dzieki za poprawki edytorskie.

Pozdrowienia dla wszystkich, którzy dobrnęli do końca.

[bohdan]

Jak ktoś chce posłuchać Jasona z "Blood on the road":

.

Oba nagrania dzięki uprzejmości B&B i Sławka T.

[lauderdale]

Ponad 40 koncertow klubowych Jasona na zywo 2004 -2008.
Chyba juz gdzies to napisalem... , ale tak na wszelki wypadek.

Jakie tam są cuda! Polecam takze gitarzystom bo pan Shawn Starski jest naprawde gitarzysta niebanalnym.

[bohdan]

Na podanym przez Lauderdale'a adresie jest też dużo koncertów Johna Poppera - można sobie panów porównać

Warto dodać, że powyższy adres jest legalny!