Audycja 27.04.08

[Marek Kaczanowski]

1. Muddy Waters
2. Gregg Allman
3. Koko Taylor
4. J.J. Band
5. Boogie Chilli
6. Kulisz Trio
7. Leszek Cichoński.

[zadra]

[Marek Kaczanowski]

[Krzysztof Gadomski]

[zadra]

[Marek Kaczanowski]

[Marek Kaczanowski]

[Adam Węgrzynowicz]

Muddy Waters

Właśc. McKinley Morganfield, ur. 4.04.1915 r. w Rolling Fork w stanie Missisipi (USA), zm. 30.04.1983 r. w Downers Grove w stanie Illinois. Muddy Waters - jedna z czołowych postaci powojennego bluesa - dorastał w Clarksdale, prowincjonalnym miasteczku w Missisipi. Najpierw uczył się grać na harmonijce. Opanowawszy, przy pomocy Scotta Bonhama, podstawy gry na gitarze, zetknął się z legendarnym Sonem Housem, który uczył go grać techniką „bottleneck”. Ten początkowy okres jego kariery został udokumentowany na taśmie przez Alana Lomaxa. Objeżdżając Południe Stanów Zjednoczonych i dokonując nagrań muzyki ludowej dla Biblioteki Kongresu, ten znakomity archiwista trzykrotnie zarejestrował występy Watersa w latach 1941-42. Rok później artysta przeniósł się do Chicago, gdzie zaprzyjaźnił się z Big Billem Broonzym. Wpływ i pomoc tego ostatniego okazały się istotne dla młodszego kolegi. Muddy grywał w klubach z pianistami Lee Brownem, Eddiem Boydem i Sunnylandem Slimem, a później z Jimmym Rogersem i Blue Smittym. Wkrótce zacząłkorzystać z gitary wzmacnianej elektrycznie. W 1948 r. podpisał kontrakt z nowo powstałą wytwórnią Aristocrat, której nazwę zmieniono później na Chess Records. Jego drugi singel z utworami „I Feel Like Goin' Home”/”I Can't Be Satisfied” osiągnął pewne powodzenie wśród fanów rhythm'n'bluesa. Dyskretny akompaniament Biga Crawforda na gitarze basowej pojawił się także w kolejnych utworach, m.in. w „Rollin' And Tumblin”', „Rollin' Stone” i „Walking Blues”. W nagraniach z tego okresu Waters prezentował silne związki z korzeniami bluesa z Delty Missisipi oraz wpływ Tommy'ego Johnsona, Leroya Carra i Peetiego Wheatstrawa.
W 1951 r. Muddy Waters grał już z zespołem, przez który przewinęli się z czasem tacy muzycy, jak Otis Spann (fortepian), Jimmy Rogers (gitara) oraz harmonijkarze: Little Walter, Walter „Shakey” Horton i James Cotton. Taka liczba utalentowanych muzyków sprawiła, że Muddy Waters Band stał się najbardziej wpływowym zespołem w Chicago i nagrał wiele znaczących utworów, wśród których znalazły się „Long Distance Call”, „Hoocbie Coochie Man”, „I've Got My Mojo Working”, „Close To You”, „Mannish Boy”, „Just Make Love To Me”, „You Need Love” i „I'm Ready”. W nagraniach tych szczególnie wybijały się surowe dźwięki gitary lidera i jego pełen namiętności śpiew. Artysta umocnił swoją międzynarodową. pozycję, odbywając w 1958 r. tournee po Wielkiej Brytanii, zaproszony przez puzonistę jazzowego Chrisa Barbera. Pomimo że w pewnych kręgach spotkał się z krytyką związaną z używaniem przez niego sprzętu nagłaśniającego, oddziaływanie Watersa na nowe pokolenie białych entuzjastów bluesa było ogromne. Cyril Davies i Alexis Korner odeszli podjego wpływem od muzyki skif flowej, a utworzony przez nich zespół Blues Incorporated stał się z kolei inspiracją do zaistnienia takich grup i artystów, jak The Rolling Stones, The Graham Bond Organisation czy Long John Baldry, doprowadzając do powstania brytyjskiego rhythm'n'bluesa. Jak na ironię, podczas gdy podobne grupy odnosiły sukcesy komercyjne, Waters musiał walczyć z obojętnością. Ponieważ uznano go za „staromodnego” w przededniu spopularyzowania muzyki soul, był zmuszony uwspółcześnić brzmienie i repertuar. Wynikiem tego okazały się niedoceniane płyty, m.in. Electric Mud, na której znalazła się wersja utworu The Rolling Stones „Let's Spend The Night Together”, ukazująca artystę w zupełnie innym świetle. Lepiej odebrany został album Fathers And Sons, w którego nagraniu wspomagali Watersa Paul Butterfield i Mike BloomBeld. Mimo wszystko twórczość artysty w latach 60. przyniosła rozczarowanie. W tym okresie w jego zespole grali m.in. Willie Smith, Sammy Lawhorn, Luther „Georgia Boy” Johnson, Pee Wee Madison, Paul Oscher i Pinetop Perkins. Płyta The London Sessions przyciągnęła uwagę słuchaczy, podobnie jak pojawienie się gitarzysty na albumie The Last Waltz zespołu The Band. Muzykami jego zespołu w latach 70. byli m.in. Jerry Portnoy, Bob Margolin i Luther Johnson Junior. Prawdziwe odrodzenie popularności przyniosła jednak dopiero pełna natchnienia współpraca z gitarzystą Johnnym Winterem. Ten uczeń Watersa wyprodukował i zaaranżował utwory na czterech wspaniałych albumach wydanych przez Blue Sky, które ponownie ukazały żar i charakter muzyki Watersa, znane z jego wczesnych nagrań. Dwa z nich „Hard Again” i „I'm Ready” otrzymały nagrody Grammy. Przywróciło to odpowiednią rangę muzyce, jaką po sobie zostawił. Artysta zmarł w 1983 r. na niewydolność serca. Nadal uważany jest za jednego z najbardziej wpływowych muzyków bluesowych. W 1976 r. występował w Polsce podczas Jazz Jamboree.
Albumy: Muddy Waters At Newport (1960), Muddy Waters, Folk Singer (1964), Muddy Waters Sings Big Bill Broonzy (1964), Muddy Brass And The Blues (1965), Down On Stovall's Plantation (®1941-42/1966), Super Blues Band (1967; z Bo Diddleyem i Little Walterem), Super Super Blues Band (1968; z Bo Diddleyem i Howlin' Wolfem), Electric Mud (1968), Live In Paris (®1968), After The Rain (1969), Fathers And Sons (1969), They Call Me Muddy Waters (1970), The London Sessions (1971), Live At Mister Kelly's (1971), Experiment In Blues (1972), Sail On (1972), Can't Get No Grinding (1973), Mud In Your Ear (1973), London Revisited (1974), Live In Antibes (C1974), Woodstock Album (1975), Warsaw Sessions Vol. l-2 (U 1976), Unk In Funk (1977), Hard Again (1977), Live (®1965-73/1977), I'm Ready (1978), Muddy Mississippi Waters Live (1979), King Bee (1981), Muddy Waters In Concert 1958 (1982), No Minstrels (CR1974 i 1976), Rare And Unissued (1947-64/1985), Complete Plantation Recordings (®1941-42/lata 90.), Chicago 1979, Chicago Blues Legends Live, Vol. 2 (lata 90.).
Kompilacje: The Best Of Muddy Waters (1964), Real Folk Blues (© 1947-64/1965), More Real Folk Blues (® 1948-52/1967), Vintage Mud (1970), McKinley Morganfreld znany też jako Muddy Waters (1972), Back In The Early Days (1977), Chess Masters (1981), Trouble No More (1989), The Chess Box (®1947-72/lata 80.; trzy płyty kompaktowe).

[Adam Węgrzynowicz]

Gregg Allman



Przyjęty do Panteonu Sław Rock 'n Rolla (Rock ‘n Roll Hall of Fame) GREGG ALLMAN jest uznanym artystą solowym i współzałożycielem The Allman Brothers Band, jednego z największych i najważniejszych amerykańskich zespołów wszech czasów, wciąż aktywnej i rozwijającej się grupy. Obdarzony pięknym, charakterystycznym, głębokim głosem i talentem do gry na instrumentach klawiszowych i gitarze, Gregg Allman to legenda południowego rocka, muzyk z pasją koncertujący i komponujący od ponad 30 lat. Aktualnie w skład jego zespołu wchodzą: BRUCE KATZ (instrumenty klawiszowe), JERRY JEMMOTT (bas), STEVE POTTS (bębny), MARK McGEE (gitara), JAY COLLINS (saksofon) i FLOYD MILES (instrumenty perkusyjne).
Na początku swojej długiej kariery, Gregg Allman razem z bratem Duanem założyli kilka różnych zespołów, w tym swoje pierwsze profesjonalne grupy The Allman Joys i The Hour Glass. Bez względu na konfiguracje, mocny głos Gregga, jego umiejętności kompozytorskie i instrumentalne znakomicie uzupełniały dziś już legendarną gitarową wirtuozerię Duane'a. W 1969 roku bracia założyli The Allman Brothers Band, który dzięki swojej spontaniczności połączonej z mistrzowskimi umiejętnościami muzycznymi, okazał się inspiracją dla całego gatunku południowego rocka i ukształtował muzykę lat 70-tych.

Ich mieszanka rocka, bluesa, country i jazzu poszerzyła granice muzyki rockowej, a charakterystyczne, długie improwizacje wyznaczyły nowe standardy dla koncertujących muzyków. Gregg skomponował wiele największych przebojów zespołu, takich jak klasyki “Whipping Post” i “Dreams” z debiutanckiej płyty The Allman Brothers Band, “Midnight Rider” i “Please Call Home” z drugiego albumu zatytułowanego Idlewild South, czy “Melissa” z płyty Eat A Peach z 1972 r. Gdy zespół był u szczytu sławy, dwa tygodnie po tym, jak legendarne już wydawnictwo koncertowe At Fillmore East zyskało status złotej płyty, Duane Allman ginie tragicznie w 1971 r., a rok później umiera basista Berry Oakley. Gregg postanowił jednak podtrzymać tradycję Allmanów i do dzisiaj grupa ta pozostaje muzyczną potęgą w studio i na scenie. W marcu 2003 r. The Allman Brothers Band wydali pierwszy album od 9 lat, zatytułowany Hittin’ The Note (Peach/Sanctuary), promowany kilkoma amerykańskimi trasami koncertowymi w 2003 i 2004 r.

Zespół zagrał serię koncertów znanych jako coroczne nowojorskie szaleństwo marcowe (New York City March Madness) i tego samego roku wydał koncertowe DVD zatytułowane Live At The Beacon Theatre, które wkrótce zyskało status złotej płyty. W marcu 2004 r. ukazała się jeszcze jedna płyta z materiałem koncertowym nagranym w Beacon Theatre poprzedniego roku: One Way Out. Oprócz Gregga i dwóch innych muzyków będących członkami zespołu od jego powstania: Butcha Trucksa (bębny i kotły) oraz Jaimoe'a (bębny), w skład ABB wchodzą także Warren Haynes i Derek Trucks na gitarach, Oteil Burbridge na basie i Marc Quinones na kongach i instrumentach perkusyjnych.

Gregg Allman wydał sześć płyt solowych, z których pierwsza, Laid Back, ukazała się w 1973 r., kiedy album Brothers & Sisters braci Allmanów był jedną z najlepiej sprzedających się płyt. Oferowana przez Gregga subtelna mieszanka rocka, folku, R&B i muzyki gospel zyskała euforyczne recenzje, a on sam zdobył reputację cenionego solisty koncertowego. Kolejne autorskie wydawnictwa Gregga to koncertowy zapis Gregg Allman Tour z 1974 r. (w Carnegie Hall) i Playin’ Up A Storm z 1977 r. (z gościnnym udziałem takich mistrzów jak Dr. John i Bill Payne z Little Feat). W 1987 r. Gregg wydał swój drugi złoty krążek I’m No Angel, z niezapomnianym przebojem tytułowym będącym refleksją artysty na temat jego niepoprawnego stylu życia.
Po wydaniu kolejnego albumu, After The Bullets Fly, w 1988 r. Gregg Allman skupił się na reformowaniu The Allman Brothers Band, co poskutkowało wieloma nominacjami do nagrody Grammy i wprowadzeniem ABB to Panteonu Sław Rock 'n Rolla. Wydana w 1998 r. płyta Searching For Simplicity jest zdaniem artysty jego szczytowym osiągnięciem. „Nie spieszyłem się z tym” - mówi. „Samo napisanie piosenek i zebranie materiału zajęło mi trzy lata. Zrobiłem to tak, żeby każda nuta była na swoim miejscu”. Oczywiście, Gregg wyraźnie odróżnia swoje solowe projekty od muzyki The Allman Brothers Band. „W kuchni jest tylko jeden kucharz” - wyjaśnia. „Daję solistom dużą swobodę, pozwalam im zagrać solo, tak jak oni tego chcą, ale to ja biorę odpowiedzialność za wybór melodii i pracę nad aranżacją”.

Na Searching For Simplicity i innych solowych albumach i trasach Gregg Allman rzeczywiście znalazł właściwy przepis. Gregg Allman to typ twardego mężczyzny – przeżył wiele tragedii w swoim życiu, miał wzloty i upadki związane ze swoim rockandrollowym stylem życia, a jednak nadal rozwija się osobiście i muzycznie. Dążąc do doskonałej prostoty w życiu i w sztuce, mieszka spokojnie w Georgii z żoną i psami oraz cieszy się nowym domowym studiem nagrań i kilkoma „wiśniowymi” Harley'ami. Tak po prostu.

[Adam Węgrzynowicz]

Koko Taylor


Właśc. Cora Walton, ur. 28.09.1935 r. w Memphis w stanie Tennessee (USA). Jedna z kilku czołowych postaci powojennego chicagowskiego bluesa. Pełen uczucia, chrapliwy głos zapewnił jej popularność w samym Chicago, dokąd przyjechała w 1953 r., a później także w całym kraju i na świecie. Artystka pozostaje na szczycie od 30 lat, co znajduje swoje odzwierciedlenie m.in. w ankietach krytyków, od momentu, kiedy to nagrany w 1964 r. „Wang Dang Doodle” stał się dwa lata później wielkim przebojem, ostatnim jaki firmie braci Chess udało się wprowadzić na rynek. Autorem utworu był Willie Dixon, który ukazał w nim przekrój zdegenerowanych postaci we wspaniały sposób oddany przez śpiew artystki (partie gitarowe wykonał Buddy Guy). W 1967 r. przyjechała po raz pierwszy na koncerty do Europy z American Folk Blues Festival. Przez następnych kilka lat występowała głównie w chicagowskich klubach, a liderem akompaniującegojej zespołu był Mighty Joe Young. Powstała w latach 70. i 80. seria udanych, a nawet pasjonujących albumów wydanych przez wytwórnię Alligator, nagrana z własnym zespołem Blues Machine, oraz uczestnictwo w koncertach w Carnegie Hall i na Międzynarodowym Festiwalu Jazzowym w Montreux ugruntowały jej pozycję najlepszej na świecie artystki bluesa. Koko Taylor przyznaje, że: „Niełatwo być kobietą w tym świecie”, a mimo to odniosła sukces, zachowując własny, dziś nieco już archaiczny w porównaniu z wieloma młodszymi wokalistkami, barowo-knajpiany styl interpretacji bluesa.
Dyskografia wykonawcy:

* Koko Taylor (Deluxe Edition), (2002)
* Force Of Nature, (2001)
* From The Heart Of A Woman, (2001)
* I Got What It Takes, (2001)
* Jump For Joy, (2001)
* Live From Chicago-An Audience With The Queen, (2001)
* Queen Of The Blues, (2001)
* The Earthshaker, (2001)
* Royal Blue, (2000)

[Adam Węgrzynowicz]

BOOGIE CHILLI

Zdjecia Zosia ( Diabolique)

Boogie i Chilli ? na pozór słowa,, które do siebie nie pasują. No, bo przecież Boogie kojarzy się z czymś przestarzałym, muzyką, która królowała na scenach kilkadziesiąt lat temu. A Chilli ? świeżość, ostrość, zaczepność. A jednak ? Boogie Chilli to symbioza tych dwóch słów, która na scenie eksploduje z niezwykłą mocą!

Zespół Boogie Chilli powstał w 2002 roku w Poznaniu. Założyli go doświadczeni muzycy: Maciej Sobczak (gitara), Robert Fraska (bas), Janusz Siemienas (gitara) i Andrzej Kubiak (perkusja). Dwóch pierwszych panów udziela się w grupie Hot Water, dwóch następnych w zespole Wielka Łódź. Rok później w zespole pojawił się harmonijkarz Leszek Paech.

Z bluesowych doświadczeń Wielkiej Łodzi i bluesowo ? rockowych Hot Water powstała niezwykła synteza stylistyczna. Z jednej strony wyznacza ją szacunek do bluesowej i rockowej tradycji, a z drugiej ciągła chęć eksperymentowania. Nie bez powodu zespół jest dużą atrakcją koncertową ? za każdym razem utwory, grane przez Boogie Chilli brzmią inaczej, bowiem muzycy uwielbiają improwizować i rozwijać swoja muzykę często w zupełnie nieoczekiwanym kierunku. Do tego wszystkiego dochodzi uwielbienie do szorstkości i brudu, które kojarzy się niemal z grunge?owym brzmieniem początku lat 90-tych.

Ciekawe jest również instrumentarium ? niby typowo rockowe: dwie gitary, bas, perkusja, oraz harmonijka ustna, ale ? jedna z gitar to ?dobro?, a druga ?slide?. Powoduje to powstawanie ciekawych i często nietypowych brzmień i frapujących harmonii.....

[Marek Kaczanowski]

[paul david]

Sorry do kwadratu - za spóznienie i za to ze tutaj,ale wiem ze na pewno odczytasz...



...no i w prezencie chociaz stojak na słuchawy, bo tak caly czas miec je na uszach to zbyt meczace chyba...

[Marek Kaczanowski]

[Marek Kaczanowski]

[zadra]

Oj...koncert był fantastyczny i jest czego żałować Marku.
Publiczność dopisała , a chłopcy dali z siebie wszystko...
w dosłownym tego słowa znaczeniu

[Marek Kaczanowski]

O kurcze, to aż tak ostro było.
"z których krwi krew moja"
A może to sok malinowy

[Jimmy]

Mam nadzieję Marku, że mi wybaczysz, ale chciałbym przypomnieć, że wciąż do wygrania są bilety na Galę Blues Top!

Szczegóły tutaj
http://blues.com.pl/viewtopic.php?t=9923

[Marek Kaczanowski]

[Grześ]

[Marek Kaczanowski]

W dzisiejszej audycji ponadto zagrają.

1. Jimi Hendrix
2. Wilson Picket
3. Wielebny Blues Band

[Marek Kaczanowski]

Wczorajszy koncert Wielebnego w Gomunicach. Koncert był świetny

[Stanley-1]

Witam..już jestem przy kompie..

[Stanley-1]

[Adam Węgrzynowicz]

[Stanley-1]

[maRysia]

dobry WIECZóR

[Adam Węgrzynowicz]

Witam

[Tomek D.]

Dobry wieczór

[74yaro]

dobry wieczór