Zapraszam na bluesowy koncert.
Zagra BB. KING.
Audycja 08.06.08
Moderator: mods
Posty: 35
• Strona 1 z 2 • 1, 2
Audycja 08.06.08
autor: Marek Kaczanowski » czerwca 7, 2008, 10:38 am
[size=100]Magazyn Bluesowy - niedziela godz 22:00
-
Marek Kaczanowski - bluespatronize
- Posty: 26331
- Rejestracja: listopada 23, 2006, 7:34 pm
- Lokalizacja: Częstochowa
autor: Adam Węgrzynowicz » czerwca 8, 2008, 5:02 pm
BB.KING
Właśc. Riley B. King, ur. 16.09.1925 r. w Indianola w stanie Missisipi (USA). King, syn dzierżawcy ziemi, jak każdy czarny mieszkaniec stanu Missisipi, pracował w młodości na plantacji, ale też śpiewał w amatorskich zespołach gospel. Mając 16 lat, grał bluesa na gitarze i śpiewał na rogach ulic. W wieku lat 20 porzucił na pewien czas pracę na dzierżawionej ziemi i wyjechał do Memphis, gdzie zarabiał grą na ulicach i mieszkał przez rok ze swoim kuzynem Bukka White'em. Jednak dopiero w 1948 r. zdołał spłacić dług właścicielowi plantacji. Gdy ostatecznie zerwał z uprawą roli, powrócił do Memphis z pragnieniem zostania gwiazdą. Znalazł pracę w rozgłośni radiowej KWEM, a potem WDIA, gdzie prowadził program sponsorowany przez firmę produkującą tonik Pepticon. Wkrótce potem zaczął prowadzić audycję „Sepia Swing Show”. Wtedy to właśnie zyskał przydomek „The Beale Street Boy King”, później zmieniony na „Blues Boy King” i wreszcie „B.B. King”. Praca w radiu odegrała dużą rolę w karierze Kinga, grającego też w tym czasie z zespołem Beale Streeters, którego skład zależał od dyspozycyjności członków. Na tym etapie King nie posiadał jeszcze muzycznego doświadczenia i często nie rozumiał się z towarzyszącymi mu muzykami. Jednak kiedy w 1949 r. dokonał pierwszych nagrań dla wytwórni Bullet Records, było oczywiste, że na horyzoncie pojawił się wyjątkowy talent.
Nagrania młodego artysty zwróciły uwagę firmy Modern Records, dla której King nagrywał przez następne 10 lat. Kiedy zaczął jeździć w trasy koncertowe poza Memphis, jego pierwsze małżeństwo, niezbyt udane, rozpadło się w 1952 r. W tym czasie King stał się już postacią znaną w całym kraju, a jego „Three O'Clock Blues” przez 15 tygodni znajdował się na pierwszym miejscu listy rhythm'n'bluesowych przebojów tygodnika „Billboard”. Wtedy też King zaczął wyruszać na wyczerpujące trasy koncertowe i do dziś nie zszedł z tego szlaku. W latach 50. King koncertował z 13 osobową grupą, wykazując w stosunku do swoich muzyków postawę patriarchalną, przez co porównywano go do dobrotliwego nadzorcy na plantacji. Przez krótki czas kierował własną wytwórnią płytową Blues Boy's Kingdom, ale bez większych sukcesów. Firma Modern regularnie produkowała jego przeboje, ale jej podejście do kwestii praw autorskich było nie zawsze w pełni etyczne, przez co do niektórych tytułów prawa rościło sobie wielu właścicieli. Na wyjątkowo melodyjny, bluesowy głos B.B. Kinga miał niewątpliwie wpływ Peter J. „Doctor” Clayton oraz śpiewak gospel Sam MeCrary z The Fairfield Four. Jednak tak naprawdę King zyskał sobie sławę jako gitarzysta elektryczny. Podziwiał Charliego Christiana i Django Reinhardta, Lonniego Johnsona, Blind Lemon Jeffersona i saksofonistę Lestera Younga. Jego frazowanie i harmonia wywodzą się od tych właśnie muzyków. Częste seksty wyraźnie nawiązują do jazzu. Brzmienie Kinga to głównie kombinacja bluesowego stylu „bottleneck” z Delty Missisipi (reprezentowanego m.in. przez Bukka White'a) oraz elektrycznej gitary T-Bone Walkera. Do płynnego, lecz chropawego brzmienia Walkera King dodał swoje vibrato zastępujące technikę „slide”, której nigdy nie zdołał opanować. Rezultatem tego był potoczysty gitarowy dźwięk, w którym każda nuta była podciągnięta i/lub zawieszona. To wszystko wraz z upodobaniem Kinga do wyłamywania się z rytmu wpłynęło na podobieństwo jego solówek do sposobu mówienia, a nadanie imienia „Lucille” jego przepięknej, pozłacanej, wysadzanej perłami, czarnej gitarze Gibson 335, było nader stosowne
W 1960 r. King zmienił wytwórnię i przeszedł do ABC w nadziei powtórzenia sukcesu Raya Charlesa. Czasy się jednak zmieniły i gusty czarnoskórych odbiorców przesunęły się bardziej w kierunku muzyki soul i widowiskowych wykonań estradowych. King chciał, by blues był gatunkiem poważniejszym, unikającym gloryfikacji scksu i odwoływania się do przemocy czy narkotyków. Na skutek tego jego teksty były właściwie bardziej soulowe niż bluesowe, mówiły o miłości, szacunku i bezpieczeństwie. Jego popularność nie ucierpiała, czego dowodem byłojego oddziaływanie na publiczność - słychać to na albumie zarejestrowanym podczas koncertu w Chicago w 1964 r. Jednak w połowie lat 60. kariera Kinga zaczęła się chylić ku upadkowi; jego przeboje kojarzono z czasami, gdy grał dla wytwórni Modern, a nie z nową firmą. Odrodzenie nastąpiło wraz z odkryciem bluesa granego przez białych muzyków, a co za tym idzie, zdobyciem szerszej publiczności. W 1968 r. King zagrał w Fillmore West w San Francisco z Johnnym Winterem i Mikiem Bloomfieldem, którzy przedstawili gojako „największego żyjącego gitarzystę bluesa”, co wywołało owację na stojąco, nim jeszcze zdążył uderzyć w struny. Jego wykonanie „The Thril) Is Gone” Roya Hawkinsa z niekonwencjonalnym, nowym brzmieniem stanowiło krok w kiernnku popu. Idąc za ciosem, w 1969 r. King po raz pierwszy odwiedził Europę, po uprzednim przetarciu szlaku przez Erica Claptona (wtedy to pewien recenzent-ignorant nazwał go „nowym adeptem szkoły gitarowej Claptona i Petera Greena”). W 1970 r. po raz pierwszy dokonał nagrań z muzykami rockowymi (album Indianola Mississippi Seeds). Wyprodukował je Leon Russell, który też zagrał i skomponował kilka utworów, podobnie jak Carole King. Odtąd kariera Kinga przebiegała gładko. Nagrywał muzykę do reklam, filmów i przedstawień telewizyjnych, a także występował gościnnie w nagraniach innych wykonawców (np. z U2 w „When Love Comes To Town” z 1989 r.). Napięty plan zajęć Kinga wynikał po części z potrzeby finansowaniajego upodobań do hazardu, ale słynny bluesman działał też na rzecz zapewnienia rozrywki więźniom (był współzałożycielem Fundacji dla Rozwoju Rehabilitacji i Rekreacji w Ośrodkach Penitencjarnych w 1972 r.).
Jego życie zawodowe jest naznaczone poczuciem misji, a jednocześnie dążeniem do nadania bluesowi określonego statusu. Udało mu się to dzięki rozpowszechnianiu bluesa wśród szerokiej publiczności, chociaż osiągnął ten rezultat rezygnując z odrębności tej muzyki, co przecież przyciągnęło do niej wielu białych odbiorców. Jego występy są czasami zaskakująco trywialne - śpiewa z publicznością i nieudolnie przymila się do niej, j ak na przykład podezas pewnego koncertu w Szkocji, kiedy z dumą opowiadał o swym spotkaniu z Sheeną Easton. Jakość jego nagrań od lat 70. jest bardzo nierówna. King cały czas odwołuje się do korzeni, każdego roku powracając na koncerty do Missisipi. Natomiast jego konformizm we współpracy z muzykami rockowymi budzi mieszane uczucia. Nagrania dokonane w Londynie, między innymi z Alexisem Kornerem, Steve'em Winwoodem i Ringo Starrem, przyniosły rozczarowanie. Także współpraca z jazz-funkowym zespołem The Crusaders, którego członkowie grali na dwóch albumach i brali udział w ich produkcji, przygasiła chyba jego pomysłowość. Często wydaje się, że twórczość Kinga zmierza w kierunku „muzyki środka” w 12-taktowej formie. I właśnie teraz powróci najpewniej z kolejnym wspaniałym albumem odwołującym się do korzeni tkwiących w jazzie, jump bluesie i bluesie z Delty Missisipi.
B.B. King urzeczywistnił marzenie bluesmana: mieszkać w Las Vegas i czerpać do woli z dóbr materialnych, które w Ameryce osiągalne są dla niewielu czarnych. Bez wątpienia sporo się w jego życiu zmieniło: ten nastolatek grający w latach 40. na ulicach stał się człowiekem, z którym w latach 80. grał na gitarze przewodniczący partii republikańskiej - i uważał to za zaszczyt. B.B. King wywarł olbrzymi wpływ na brzmienie bluesa. Szczerość jego śpiewu i potoczysty styl w grze na gitarze znalazły tłumy naśladowców, jak również miały znaczący wpływ na ogólny rozwój muzyki, co wyraźnie widać w osobach Buddy'ego Guya, jego imienników Alberta i Freddiego Kingów, „Little” Joe Blue i wielu innych. Nieco inne było jego dalekosiężne oddziaływanie na rocka. King nie potrafił grać na gitarze do własnego śpiewu. Zawsze rozgraniczał te dwie rzeczy, zachęcając gitarzystów rockowych do traktowania wydłużonych partii solowych jako znamion autentycznego bluesa. U wykonawców mniejszego pokroju prowadziło to do bufonady lub bezsensownego szarpania strun. W grze na gitarze B.B. King dążył zawsze do elegancji, logiki i celowości. Ironią losujest to, że pozostawił po sobie tak wielu naśladowców posiadających tak mało z tych cech. Karierę Kinga, takjak stało się to w przypadku innych czarnych muzyków w Ameryce, ograniczały wymogi przemysłu nagraniowego. Niemniej jednak, podobnie jak Louis Armstrong, wspiął się on na artystyczne wyżyny dzięki wybitnemu talentowi połączonemu z wrodzonymi umiejętnościami improwizatorskimi wykorzystywanymi dla wzmocnienia ekspresji. Takjak Armstrong, King stał twardo w świecie biznesu, starając się dać publiczności to, czego oczekiwała. Jego najdoskonalsze utwory zapewniły mu pozycję tytana w świecie muzyki popularnej.
Albumy: The Blues (1960), B.B. King Wails (1960), B.B. King Sings Spirituals (1960), King Of The Blues (1961), My Kind Of Blues (1961), Twist With B.B. King (1962), Easy Listening Blues (1962), Blues In My Heart (1962), Mr. Blues (1963), Rock Me Baby (1964), Live At The Regal (1965), Confessin' The Blues (1965), Get Me Love You (1965), B.B. King Give On Stage (1965), The Soul Of B.B. King (1966), The Jungle (1967), Blues Is King (1967), Gucille (1968), Give And Well (1969), Completely Well (1969), Back In The Alley (1970), Indianola Mississippi Seeds (1970), Live In Cook Caunty Jail (1971), In Gondon (1971), L.A. Midnight (1972), Guess Who (1972), To Know You Is To Love You (1973), Together For The First Time... Live (1974; z Bobbym „Blue” Blandem), Friends (1974), Lucille Talks Back (1975), Together Again... Live (1976; z Blandem), King Size (1977), Midnight Believer (1978), Take It Home (1979), Now AppearingAt Ole Miss (1980), There Must Be A Better World Somewhere (1981), Love Me Tender (1982), Blues 'N' Jazz (1983), Do The Boogie (1989), Lucille Had A Baby (1989), King Of The Blues (1989), Give At The Apollo (1991), Live At San Quentin (® 1990), Singin' The Blues & The Blues (1991), There’s Always One More Time (1992), Blues Summit (1994), Kansas City, 1972 (1994), Lucille And Friends (1995).
Kompilacje: The Ineredible Soul Of B.B. King (1970), His Best – The Electric B.B. King (1973), The Rarest King (®1949-60/1980), The Memphis Masters (®1950-52/1982), B.B. King - 20 Blues Greats (1985), Introducing (1969-85) (1987), Across The Tracks (1988), My Sweet Little Angel (® 1955-59/1992).
Właśc. Riley B. King, ur. 16.09.1925 r. w Indianola w stanie Missisipi (USA). King, syn dzierżawcy ziemi, jak każdy czarny mieszkaniec stanu Missisipi, pracował w młodości na plantacji, ale też śpiewał w amatorskich zespołach gospel. Mając 16 lat, grał bluesa na gitarze i śpiewał na rogach ulic. W wieku lat 20 porzucił na pewien czas pracę na dzierżawionej ziemi i wyjechał do Memphis, gdzie zarabiał grą na ulicach i mieszkał przez rok ze swoim kuzynem Bukka White'em. Jednak dopiero w 1948 r. zdołał spłacić dług właścicielowi plantacji. Gdy ostatecznie zerwał z uprawą roli, powrócił do Memphis z pragnieniem zostania gwiazdą. Znalazł pracę w rozgłośni radiowej KWEM, a potem WDIA, gdzie prowadził program sponsorowany przez firmę produkującą tonik Pepticon. Wkrótce potem zaczął prowadzić audycję „Sepia Swing Show”. Wtedy to właśnie zyskał przydomek „The Beale Street Boy King”, później zmieniony na „Blues Boy King” i wreszcie „B.B. King”. Praca w radiu odegrała dużą rolę w karierze Kinga, grającego też w tym czasie z zespołem Beale Streeters, którego skład zależał od dyspozycyjności członków. Na tym etapie King nie posiadał jeszcze muzycznego doświadczenia i często nie rozumiał się z towarzyszącymi mu muzykami. Jednak kiedy w 1949 r. dokonał pierwszych nagrań dla wytwórni Bullet Records, było oczywiste, że na horyzoncie pojawił się wyjątkowy talent.
Nagrania młodego artysty zwróciły uwagę firmy Modern Records, dla której King nagrywał przez następne 10 lat. Kiedy zaczął jeździć w trasy koncertowe poza Memphis, jego pierwsze małżeństwo, niezbyt udane, rozpadło się w 1952 r. W tym czasie King stał się już postacią znaną w całym kraju, a jego „Three O'Clock Blues” przez 15 tygodni znajdował się na pierwszym miejscu listy rhythm'n'bluesowych przebojów tygodnika „Billboard”. Wtedy też King zaczął wyruszać na wyczerpujące trasy koncertowe i do dziś nie zszedł z tego szlaku. W latach 50. King koncertował z 13 osobową grupą, wykazując w stosunku do swoich muzyków postawę patriarchalną, przez co porównywano go do dobrotliwego nadzorcy na plantacji. Przez krótki czas kierował własną wytwórnią płytową Blues Boy's Kingdom, ale bez większych sukcesów. Firma Modern regularnie produkowała jego przeboje, ale jej podejście do kwestii praw autorskich było nie zawsze w pełni etyczne, przez co do niektórych tytułów prawa rościło sobie wielu właścicieli. Na wyjątkowo melodyjny, bluesowy głos B.B. Kinga miał niewątpliwie wpływ Peter J. „Doctor” Clayton oraz śpiewak gospel Sam MeCrary z The Fairfield Four. Jednak tak naprawdę King zyskał sobie sławę jako gitarzysta elektryczny. Podziwiał Charliego Christiana i Django Reinhardta, Lonniego Johnsona, Blind Lemon Jeffersona i saksofonistę Lestera Younga. Jego frazowanie i harmonia wywodzą się od tych właśnie muzyków. Częste seksty wyraźnie nawiązują do jazzu. Brzmienie Kinga to głównie kombinacja bluesowego stylu „bottleneck” z Delty Missisipi (reprezentowanego m.in. przez Bukka White'a) oraz elektrycznej gitary T-Bone Walkera. Do płynnego, lecz chropawego brzmienia Walkera King dodał swoje vibrato zastępujące technikę „slide”, której nigdy nie zdołał opanować. Rezultatem tego był potoczysty gitarowy dźwięk, w którym każda nuta była podciągnięta i/lub zawieszona. To wszystko wraz z upodobaniem Kinga do wyłamywania się z rytmu wpłynęło na podobieństwo jego solówek do sposobu mówienia, a nadanie imienia „Lucille” jego przepięknej, pozłacanej, wysadzanej perłami, czarnej gitarze Gibson 335, było nader stosowne
W 1960 r. King zmienił wytwórnię i przeszedł do ABC w nadziei powtórzenia sukcesu Raya Charlesa. Czasy się jednak zmieniły i gusty czarnoskórych odbiorców przesunęły się bardziej w kierunku muzyki soul i widowiskowych wykonań estradowych. King chciał, by blues był gatunkiem poważniejszym, unikającym gloryfikacji scksu i odwoływania się do przemocy czy narkotyków. Na skutek tego jego teksty były właściwie bardziej soulowe niż bluesowe, mówiły o miłości, szacunku i bezpieczeństwie. Jego popularność nie ucierpiała, czego dowodem byłojego oddziaływanie na publiczność - słychać to na albumie zarejestrowanym podczas koncertu w Chicago w 1964 r. Jednak w połowie lat 60. kariera Kinga zaczęła się chylić ku upadkowi; jego przeboje kojarzono z czasami, gdy grał dla wytwórni Modern, a nie z nową firmą. Odrodzenie nastąpiło wraz z odkryciem bluesa granego przez białych muzyków, a co za tym idzie, zdobyciem szerszej publiczności. W 1968 r. King zagrał w Fillmore West w San Francisco z Johnnym Winterem i Mikiem Bloomfieldem, którzy przedstawili gojako „największego żyjącego gitarzystę bluesa”, co wywołało owację na stojąco, nim jeszcze zdążył uderzyć w struny. Jego wykonanie „The Thril) Is Gone” Roya Hawkinsa z niekonwencjonalnym, nowym brzmieniem stanowiło krok w kiernnku popu. Idąc za ciosem, w 1969 r. King po raz pierwszy odwiedził Europę, po uprzednim przetarciu szlaku przez Erica Claptona (wtedy to pewien recenzent-ignorant nazwał go „nowym adeptem szkoły gitarowej Claptona i Petera Greena”). W 1970 r. po raz pierwszy dokonał nagrań z muzykami rockowymi (album Indianola Mississippi Seeds). Wyprodukował je Leon Russell, który też zagrał i skomponował kilka utworów, podobnie jak Carole King. Odtąd kariera Kinga przebiegała gładko. Nagrywał muzykę do reklam, filmów i przedstawień telewizyjnych, a także występował gościnnie w nagraniach innych wykonawców (np. z U2 w „When Love Comes To Town” z 1989 r.). Napięty plan zajęć Kinga wynikał po części z potrzeby finansowaniajego upodobań do hazardu, ale słynny bluesman działał też na rzecz zapewnienia rozrywki więźniom (był współzałożycielem Fundacji dla Rozwoju Rehabilitacji i Rekreacji w Ośrodkach Penitencjarnych w 1972 r.).
Jego życie zawodowe jest naznaczone poczuciem misji, a jednocześnie dążeniem do nadania bluesowi określonego statusu. Udało mu się to dzięki rozpowszechnianiu bluesa wśród szerokiej publiczności, chociaż osiągnął ten rezultat rezygnując z odrębności tej muzyki, co przecież przyciągnęło do niej wielu białych odbiorców. Jego występy są czasami zaskakująco trywialne - śpiewa z publicznością i nieudolnie przymila się do niej, j ak na przykład podezas pewnego koncertu w Szkocji, kiedy z dumą opowiadał o swym spotkaniu z Sheeną Easton. Jakość jego nagrań od lat 70. jest bardzo nierówna. King cały czas odwołuje się do korzeni, każdego roku powracając na koncerty do Missisipi. Natomiast jego konformizm we współpracy z muzykami rockowymi budzi mieszane uczucia. Nagrania dokonane w Londynie, między innymi z Alexisem Kornerem, Steve'em Winwoodem i Ringo Starrem, przyniosły rozczarowanie. Także współpraca z jazz-funkowym zespołem The Crusaders, którego członkowie grali na dwóch albumach i brali udział w ich produkcji, przygasiła chyba jego pomysłowość. Często wydaje się, że twórczość Kinga zmierza w kierunku „muzyki środka” w 12-taktowej formie. I właśnie teraz powróci najpewniej z kolejnym wspaniałym albumem odwołującym się do korzeni tkwiących w jazzie, jump bluesie i bluesie z Delty Missisipi.
B.B. King urzeczywistnił marzenie bluesmana: mieszkać w Las Vegas i czerpać do woli z dóbr materialnych, które w Ameryce osiągalne są dla niewielu czarnych. Bez wątpienia sporo się w jego życiu zmieniło: ten nastolatek grający w latach 40. na ulicach stał się człowiekem, z którym w latach 80. grał na gitarze przewodniczący partii republikańskiej - i uważał to za zaszczyt. B.B. King wywarł olbrzymi wpływ na brzmienie bluesa. Szczerość jego śpiewu i potoczysty styl w grze na gitarze znalazły tłumy naśladowców, jak również miały znaczący wpływ na ogólny rozwój muzyki, co wyraźnie widać w osobach Buddy'ego Guya, jego imienników Alberta i Freddiego Kingów, „Little” Joe Blue i wielu innych. Nieco inne było jego dalekosiężne oddziaływanie na rocka. King nie potrafił grać na gitarze do własnego śpiewu. Zawsze rozgraniczał te dwie rzeczy, zachęcając gitarzystów rockowych do traktowania wydłużonych partii solowych jako znamion autentycznego bluesa. U wykonawców mniejszego pokroju prowadziło to do bufonady lub bezsensownego szarpania strun. W grze na gitarze B.B. King dążył zawsze do elegancji, logiki i celowości. Ironią losujest to, że pozostawił po sobie tak wielu naśladowców posiadających tak mało z tych cech. Karierę Kinga, takjak stało się to w przypadku innych czarnych muzyków w Ameryce, ograniczały wymogi przemysłu nagraniowego. Niemniej jednak, podobnie jak Louis Armstrong, wspiął się on na artystyczne wyżyny dzięki wybitnemu talentowi połączonemu z wrodzonymi umiejętnościami improwizatorskimi wykorzystywanymi dla wzmocnienia ekspresji. Takjak Armstrong, King stał twardo w świecie biznesu, starając się dać publiczności to, czego oczekiwała. Jego najdoskonalsze utwory zapewniły mu pozycję tytana w świecie muzyki popularnej.
Albumy: The Blues (1960), B.B. King Wails (1960), B.B. King Sings Spirituals (1960), King Of The Blues (1961), My Kind Of Blues (1961), Twist With B.B. King (1962), Easy Listening Blues (1962), Blues In My Heart (1962), Mr. Blues (1963), Rock Me Baby (1964), Live At The Regal (1965), Confessin' The Blues (1965), Get Me Love You (1965), B.B. King Give On Stage (1965), The Soul Of B.B. King (1966), The Jungle (1967), Blues Is King (1967), Gucille (1968), Give And Well (1969), Completely Well (1969), Back In The Alley (1970), Indianola Mississippi Seeds (1970), Live In Cook Caunty Jail (1971), In Gondon (1971), L.A. Midnight (1972), Guess Who (1972), To Know You Is To Love You (1973), Together For The First Time... Live (1974; z Bobbym „Blue” Blandem), Friends (1974), Lucille Talks Back (1975), Together Again... Live (1976; z Blandem), King Size (1977), Midnight Believer (1978), Take It Home (1979), Now AppearingAt Ole Miss (1980), There Must Be A Better World Somewhere (1981), Love Me Tender (1982), Blues 'N' Jazz (1983), Do The Boogie (1989), Lucille Had A Baby (1989), King Of The Blues (1989), Give At The Apollo (1991), Live At San Quentin (® 1990), Singin' The Blues & The Blues (1991), There’s Always One More Time (1992), Blues Summit (1994), Kansas City, 1972 (1994), Lucille And Friends (1995).
Kompilacje: The Ineredible Soul Of B.B. King (1970), His Best – The Electric B.B. King (1973), The Rarest King (®1949-60/1980), The Memphis Masters (®1950-52/1982), B.B. King - 20 Blues Greats (1985), Introducing (1969-85) (1987), Across The Tracks (1988), My Sweet Little Angel (® 1955-59/1992).
Adam Węgrzynowicz
Płyń w dół rzeki tej szerokiej
Płyń mój bluesie, płyń
Płyń w dół rzeki tej szerokiej
Płyń mój bluesie, płyń
-
Adam Węgrzynowicz - Blues Foto Man
- Posty: 7728
- Rejestracja: marca 25, 2007, 4:43 pm
- Lokalizacja: BRALIN
autor: Adam Węgrzynowicz » czerwca 8, 2008, 5:45 pm
nie ukrywam że lubię słuchać BB Kinga ciekaw jestem jakie kawałki wybierzesz Marku a wybór nie jest łatwy z powodu tak krótkiego czasu antenowego a wiec czekamy na audycje 
Adam Węgrzynowicz
Płyń w dół rzeki tej szerokiej
Płyń mój bluesie, płyń
Płyń w dół rzeki tej szerokiej
Płyń mój bluesie, płyń
-
Adam Węgrzynowicz - Blues Foto Man
- Posty: 7728
- Rejestracja: marca 25, 2007, 4:43 pm
- Lokalizacja: BRALIN
autor: Adam Węgrzynowicz » czerwca 8, 2008, 9:01 pm
dobry pod wieczór
Adam Węgrzynowicz
Płyń w dół rzeki tej szerokiej
Płyń mój bluesie, płyń
Płyń w dół rzeki tej szerokiej
Płyń mój bluesie, płyń
-
Adam Węgrzynowicz - Blues Foto Man
- Posty: 7728
- Rejestracja: marca 25, 2007, 4:43 pm
- Lokalizacja: BRALIN
autor: JaRas » czerwca 8, 2008, 9:02 pm
No jestem
Witam Wszystkich niekiboli piłkarskich
Unia wygrała
Kubica wygrał
Na kopaczy szkoda nerwów
Witam Wszystkich niekiboli piłkarskich
Unia wygrała
Kubica wygrał
Na kopaczy szkoda nerwów
Jarek Ratajczak
zaAsiowany i zaCoolishowany
Bo jeśli....to właśnie spokój zwykłych dni- Zadra
zaAsiowany i zaCoolishowany
Bo jeśli....to właśnie spokój zwykłych dni- Zadra
-
JaRas - Prezes I FC Asi
- Posty: 20787
- Rejestracja: września 14, 2007, 3:27 pm
- Lokalizacja: Leszno
autor: Adam Węgrzynowicz » czerwca 8, 2008, 9:08 pm
Adam Węgrzynowicz
Płyń w dół rzeki tej szerokiej
Płyń mój bluesie, płyń
Płyń w dół rzeki tej szerokiej
Płyń mój bluesie, płyń
-
Adam Węgrzynowicz - Blues Foto Man
- Posty: 7728
- Rejestracja: marca 25, 2007, 4:43 pm
- Lokalizacja: BRALIN
-
andrzej.staszok - bluespatronize
- Posty: 4138
- Rejestracja: października 13, 2005, 7:06 pm
- Lokalizacja: Ostrów Wlkp
autor: WojtekU » czerwca 8, 2008, 9:19 pm
Live in Japan is a live album by B. B. King recorded in Tokyo on March 4 and 7, 1971 and released in 1999.
Track listing
1. "Every Day I Have The Blues" - 2:10
2. "How Blue Can You Get?" - 5:17
3. "Eyesight To The Blind" - 4:03
4. "Niji Baby" - 6:27
5. "You're Still My Woman" - 5:56
6. "Chains And Things" - 5:41
7. "Sweet Sixteen" - 6:00
8. "Hummingbird" - 4:08
9. "Darlin' You Know I Love You" - 4:26
10. "Japanese Boogie" - 9:17
11. "Jamming At Sankei Hall" - 9:35
12. "The Thrill Is Gone" - 5:36
13. "Hikari #88" - 7:57
Track listing
1. "Every Day I Have The Blues" - 2:10
2. "How Blue Can You Get?" - 5:17
3. "Eyesight To The Blind" - 4:03
4. "Niji Baby" - 6:27
5. "You're Still My Woman" - 5:56
6. "Chains And Things" - 5:41
7. "Sweet Sixteen" - 6:00
8. "Hummingbird" - 4:08
9. "Darlin' You Know I Love You" - 4:26
10. "Japanese Boogie" - 9:17
11. "Jamming At Sankei Hall" - 9:35
12. "The Thrill Is Gone" - 5:36
13. "Hikari #88" - 7:57
-
WojtekU - bluespatronize
- Posty: 2404
- Rejestracja: czerwca 14, 2006, 10:57 pm
- Lokalizacja: Gdynia
-
andrzej.staszok - bluespatronize
- Posty: 4138
- Rejestracja: października 13, 2005, 7:06 pm
- Lokalizacja: Ostrów Wlkp
Posty: 35
• Strona 1 z 2 • 1, 2
Wróć do Magazyn Bluesowy - Radio Fiat Częstochowa
Kto jest online
Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 339 gości