Okolice Bluesa

maRysia, myślę, że spokojnie wezmę rodzinkę ale prosiłbym o kontakt telefoniczny. jeśli nie odbiorę na bank oddzownię. pozdrawiam

No to może jakąś listę obecności sporządzimy ?



p/s Ależ ja sobie ostrzę ząbki na występ Heritage Blues Orchestra
Oby było tak dobrze jak na płycie "And Still I Rise "

Lista
1. wrocławska ekipa bluesowa-6 sztuk
2. Dziadek Władek
3. kora
4. Agentura
5. Corn-poppy
6. Rocken
7.MaRysia
8.Kopfscielniak
9.maćko
10. Piastowa ekipa
11. Piotr Łukasiewicz
12. karambol

Do spodka dotarłem w połowie występu HooDoo Band. Pierwsze zaskoczenie, że tak wcześnie w dodatku na polskiej kapeli jest całkiem dobrze z nagłośnieniem. Znakomite partie solowe Bartka Miarki i groove Bartosza Niebieleckiego. Mocno się zastanawiam czy przypadkiem nie była to najbardziej bluesowa gitara tego wieczoru obok muzyków HBO. Na koniec kontrowersyjny acz bardzo wymowny gest wykonał wokalista Tomasz Nitribitt. The Stone Foxes swoim indie-rockiem nie przekonali mnie do siebie. Ruthie Foster zaśpiewała swoim mocnym głosem jednak całość utrzymana mocno w konwencji pop. Jeśli miałbym wskazać najmocniejszy punkt tegorocznej Rawy na pewno byłby to występ Heritage Blues Orchestra, można było z wielką przyjemnością wsłuchiwać się w partie instrumentalne oraz świetne aranże. Nie ukrywam, że ciekaw byłem występu James Blood Ulmer'a i Irka Dudka, którego zeszłoroczny koncert z bigbandem bardzo mi się podobał. Tym razem było zupełnie inaczej, delikatnie mówiąc w ogóle nie trafiło to do mnie, kompletnie nie moja bajka. Keb Mo ze swoim chillout bluesem to również nie to czego oczekiwałem. Wokalnie największe wrażenie zrobił na mnie w swojej krótkiej partii hammondzista Michael Hick, chętnie wysłuchałbym choć jednego w całości utworu z jego wokalem. Natomiast gitarowo Keb Mo nie potrafił mnie zupełnie zainteresować. Na koniec zagrała potężnie brzmiąca orkiestra Otisa Taylora, której występ również potwierdził, że tegoroczny dobór artystów był pewnego rodzaju przeglądem współczesnych okolic bluesa.

Od narzekania jestem daleki, ponieważ za stosunkowo nie wielkie pieniądze można było zobaczyć znaczące nazwiska. Do szału doprowadzało czekanie na herbatę około godziny gdyż dla ok. 3-4tys ludzi przygotowano 2-3punkty z jednoosobową obsługą.

ps. Z tego, co słyszałem laureatem małej sceny zostało Cheap Tobacco.

Heritage Blues Orchestra RBF2013

Nie widziałem wszystkich konkursowych wykonawców, ale z tego udało mi się posłuchać bardzo dobrze zaprezentował się gitarzysta Robert Kordylewski i zespół 2 Late (w porywach 10 osób na scenie dużo energii i radości z grania).
Laureat internautów, który miał zaszczyt zagrać na dużej scenie, czyli Marek Tymkoff Trio to moje osobiste rawowe odkrycie. Wystarczyło 15 minut abym wiedział gdzie iść po koncertach w Spodku - Marek ze swoim zespołem występował w klubie Klawiatura. Zdolny z niego facet bo nie dość, że świetnie gra na gitarze to jeszcze na dokładkę śpiewa i potrafi zachować się na scenie i to w konfrontacji ze słuchaczami ale i problemami technicznymi.
To, że polskie zespoły (te niekonkursowe) na scenie głównej mają tylko 20 minut to są jakieś żarty - nie zdążą się rozpędzić a już trzeba kończyć. Na szczęście w Katofonii ok. 2 w nocy posłuchałem orkiestry Jasia Gałacha w większej dawce. No a przypadku HoodoBand będzie musiała wystarczyć właśnie wydana i rzecz jasna zakupiona płyta z koncertem unplugged. Będzie, czego posłuchać i pooglądać w długie jesienne i zimowe wieczory.
Kiedy upubliczniono gwiazdy tegorocznej Rawy wiedziałem, że muszę tam być. Najbardziej czekałem na koncerty Ruthie Foster, Heritage Blues Orchestra, Otisa Taylora i Keb Mo. I absolutnie się nie zawiodłem - dostałem to, czego oczekiwałem a w jednym przypadku nawet więcej. To Ruthie Foster. Wsparta kobiecą sekcją rytmiczną i facetem obsługującym m.in. klasycznego, pięknego Hammonda dała świetny koncert. Repertuar dość kontrowersyjny od "Ring of fire" Johnnyego Casha po "One" U2 a po drodze jeszcze gospel, soul, country blues. Taki rozrzut zupełnie mi nie przeszkadzał. Było po prostu pięknie. No i jej występ był wyjątkowo dobrze nagłośniony. Heritage Blues Orchestra pokazała na scenie raczej coś na kształt przedstawienia czy spektaklu. Skład osobowy zmieniał się prawie w każdym numerze - od dziewięciu osób na scenie ( w tym czteroosobowa sekcja dęta) po duet. W tym najmniejszym zestawie tatuś na fortepianie i córka na wokalu wykonali "St. James Infirmary" ale akurat nie było to coś porywającego - więcej emocji było widać na jej twarzy, w gestach rąk niż w jej śpiewie. Podczas koncertu brakowało mi takiego klimatu, jaki jest na płycie, ale trudno na tak dużej scenie przy tak mocarnym nagłośnieniu o takie niuanse. Keb' Mo' półtorej godziny jego koncertu minęło bardzo szybko i przyjemnie chociaż aby uchronić uszy od boleśnie głośnego werbla musiałem uciekać aż pod sam dach Spodka. Zresztą jak na moje ucho i upodobania większość koncertów miała zbyt głośną perkusję (szczególnie werbel) a za ciche klawisze (u The Stone Foxes w zasadzie niesłyszalne). Keb Mo zagrał swoje innymi słowy takiego Keba jakiego znam z płyt usłyszałem na Rawie. Podobnie odebrałem koncert Otisa Taylora chociaż w tym wypadku dochodzi jeszcze aspekt wizualny czyli skrzypaczka Ann Harris w przebraniu psychodelicznej baletnicy. Jak zdołałem się zorientować Otis wzbudził wiele kontrowersji od ekstatycznego zachwytu po słowa, że "to hańba i wstyd aby taki słaby wykonawca pojawiał się na Rawie" albo "garażowe granie na jednym akordzie". Mi koncert Otisa podobał się – bez ekscytacji ale z satysfakcją.
Generalnie uważam tegoroczną edycję za bardzo udaną. Wyjątkowo pod mój gust dobrane gwiazdy a co najważniejsze gwiazdy mnie nie zawiodły.