Pozwolę sobie wyrazić opinię, gdyż istotnie to świetna brytyjska formacja.
Ich twórczość często porównuje się z Ten Years After czy grupą Cactus, która była nazywana 'amerykańskimi Zeppelinami'.
Steamhammer bowiem również rozpoczęło swoją działalnośc w czasach prawdziwego rockowo - bluesowego rozkiwtu, czyli standardowo pod koniec lat sześcdziesiątych; już wtedy wydali swoją pierwszą samodzielną płytę, nazwaną po prostu
'Steamhammer'.
To na tym krążku również znalazł się utwór 'Junior's Wailing', głównie utożsamiany później z twórczością Steamhammer, który przyprawił zespół o bluesową opinię; jednak nie da się ukryć, iż ich muzyka ma także wiele wspólnego z rockiem progresywnym; niektórzy nawet przypisują im etykietkę rocka psychodelicznego.
Mówiąc o Steamhammer trzeba także pamiętać o płycie
'Reflection', gdzie zespół podjął się wpółpracy z B.B. Kingiem.
Bez wątpienia płyta
'MK II' kompletnie nie jest utrzymana w jednolitym gatunku, ale z jej materiałem z pewnością należy się zapoznać. Do zespołu dołączył w tym czasie między innymi Steve Jollife, zainspirowany muzyką jazzową, dodający do brzmienia formacji dźwięk saksofonu oraz fletu.
Kompozycje 'Six Eight For Amiran' czy 'Johnny Carl Morton' brzmią conajmniej jak Iron Butterfly. Natomiast dla bluesmanów przemówi bardziej utwór 'Contemporary Chick Con Song' lub 'Blues for Passing people'.
'Another Travelling Tune' rozpoczynający się egzotycznym akcentem lecz przypominający w dalszej części również brytyjską, klasycznie-bluesowo-rockową grupę Savoy Brown, a kończący brzmieniem porządnego progresywnego grania, to ponad szesnastominutowa kompozycja, odzwierciedlająca moim zdaniem ogólny kształt płyty; jednym słowem zręczne połączenie wielu nurtów muzycznych.
Latem 1970 roku grupa nagrywa album -
'Mountains', obwieszczony "ostatnim albumem", o którym również dużo by opowiadać i w którym zespół powraca do bluesowych brzmień. Został on nagrany, dzięki współpracy trzonu zespołu czyli: Kieran'a White'a (wokal, harmonijka, gitara), Steve'a Davy'a (gitara basowa), Martin'a Pugh'a na gitarze oraz dołączonego do grupy wraz z wydaniem drugiego albumu Mick'a Bradley'a. Nabrał on rozgłosu dzięki utworowi 'Riding On The L&N'.
Latem tego samego roku Steamhammer dało ostanie koncerty w Niemczech oraz w Beneluxie w pierwotnym składzie.
Bradley i Pugh wraz z Louis'em Cennamo na basie podjęli się później reaktywacji, czego wynikiem był album
'Speech'.
W lutym 1972 roku zmarł Mick Bradley.
Kilka lat poźniej Kieran White wydał solowy album 'Open Door'.
Na tym kończy się dla mnie historia Steamhammer, bowiem pomimo, iż Martin Pugh i Louis Cennamo w 1975 roku załozyli zespół Armageddon, to odbiega on bardzo dalece od twórczości Steamhammer.
W 1999 roku wydawnictwo 'Repertoire' wydało kompilację utworów Steamhammer na płycie
'Junior's Wailing Steamhammer', ale czas zespołu zatrzymał się gdzieś w połowie lat siedemdziesiątych..
: lipca 6, 2007, 11:17 am