Na okładce płyty Michael Katon prezentuje twarz dojrzałego mężczyzny i bogate włosy (na głowie), których mógłby mu pozazdrościć niejeden facet w jego wieku.
Tak jak na poprzednich jego płytach ten dysk zawiera nagrania godne twardziela.
Kiedyś zibolt nazwał Katona rzeźnikiem: http://www.blues.com.pl/viewtopic.php?t=1173 – trudno się nie zgodzić z takim określeniem. Jest bezpardonowo. Muzyka jest mocna, rytmiczna, ostra - jakby ilustrowała pracę potężnej i sprawnej maszyny.
I tu skojarzenie: na poprzedniej płycie "Bad Machine" Michael Katon obsługuje wszystkie instrumenty z wyjątkiem perkusji. Z tekstu na wkładce płyty "MK" wynika, że artysta jest jedynym autorem i wykonawcą wszystkich utworów. Stąd wniosek, że od czasu "Bad Machine" Katon zrobił postępy - opanował grę na bębnach do tego stopnia, że zdecydował się na pełną samodzielność. Do faktu, że jest producentem własnych płyt, ich posiadacze zdążyli się przyzwyczaić.
W kategorii słów zastosowanych w tytułach utworów wygrywa rock'n'roll (atrakcyjne nagrania "Rock 'n' Roll Man" i "In The Land Of Rock 'n' Roll"), ale stwierdzimy też, że autor i wykonawca lubi boogie ("Diablo Boogie") i oczywiście bluesa ("Motor Cycle Blues") - chociaż są na tej płycie bardziej bluesowe utwory z innymi tytułami.
Chciałbym zachęcić do kilkukrotnego przesłuchania tej płyty - oczywiście w rozsądnych odstępach czasu.
Często się zdarza, że płyta, która podoba się od pierwszego razu staje się później mało "słuchalna" (odbiegając od tematu: analogicznie jest z niejedną pierwszą miłością) - na płycie "MK" odkrywa się nowe zasoby i dźwięki.
Trzeba wziąć pod uwagę fakt, że artysta planuje wydanie w tym roku jeszcze jednej płyty "Diablo Boogie: Blues Brewed in Hell", która ma być drugą częścią płyty "MK".
Nasunęło mi się zastosowanie muzyki Michaela Katona jako środka zastępującego kawę - na pewno i zdecydowanie pobudza, ale dodatkowo kołysze. Przed zastosowaniem polecam skonsultować wielkość dawki z przyjaciółmi.
Ja wolę taką muzykę od kawy.
