Hugo Race Fatalist - We Never Hand Control
: maja 30, 2013, 8:26 pmHugo Race Fatalist – We Never Hand Control
Hugo Race to artysta niezwykły, aktywny od lat 80-tych na australijskiej scenie post-punkowej. Niegdyś w składzie Bad Seeds, Lider True Spirit, z którym nagrał kilkanaście płyt . Nowy album firmuje razem z włoskim zespołem Fatalist . Jest to zbiór wokalno instrumentalnych utworów o bluesowo-post-punkowej preferencji. Akustyczne i elektryczne instrumenty mierzą się tu z analogowymi brzmieniami w rozległych przestrzeniach dźwiękowych. Hugo zadziwia tu połączeniem dramatyzmu i melancholii, brutalności i piękna. Jego transowy blues pozostaje – ale jakby trochę ukryty. Charakterystyczną cechą albumu jest specyficzna afrykańska pulsacja. Nie jest ona nachalna, raczej dyskretnie schowana a mimo to stale obecna. Muzyka ma też coś z ducha słynnej „Nebraski” Bruce Springsteena . Elektryczna i stalowa gitara, balafon, skrzypce, wiolonczela , bas, różne instrumenty perkusyjne, przydymiony mroczny wokal lidera wspierany dyskretnie glosami Vicki Brown, Hellhound Brown oraz Catherine Graindorge otoczony czasami brzmieniem błądzących w przestrzeni syntezatorów tworzy niepowtarzalny w pewnym sensie spirytystyczny klimat . Słuchając tych dźwięków mam nieodparte skojarzenia z szybowaniem w przestworzach, unoszeniem się na wietrze , bądź lewitacją. Na tle tych eterycznych obrazów muzycznych Hugo Race snuje swoje przepięknie melodie. Pieśni pełne zadumy a może i smutku. W osobach Antonio Gamentieri, Diego Sapignoli, Franko Naddei, Francesco Giampaoli czyli trzonu Fatalist i wymienionych wyżej pań Hugo znalazł wręcz perfekcyjnych kompanów do realizacji swoich muzycznych wizji. Cudowna płyta!
Robert Lenert
Hugo Race to artysta niezwykły, aktywny od lat 80-tych na australijskiej scenie post-punkowej. Niegdyś w składzie Bad Seeds, Lider True Spirit, z którym nagrał kilkanaście płyt . Nowy album firmuje razem z włoskim zespołem Fatalist . Jest to zbiór wokalno instrumentalnych utworów o bluesowo-post-punkowej preferencji. Akustyczne i elektryczne instrumenty mierzą się tu z analogowymi brzmieniami w rozległych przestrzeniach dźwiękowych. Hugo zadziwia tu połączeniem dramatyzmu i melancholii, brutalności i piękna. Jego transowy blues pozostaje – ale jakby trochę ukryty. Charakterystyczną cechą albumu jest specyficzna afrykańska pulsacja. Nie jest ona nachalna, raczej dyskretnie schowana a mimo to stale obecna. Muzyka ma też coś z ducha słynnej „Nebraski” Bruce Springsteena . Elektryczna i stalowa gitara, balafon, skrzypce, wiolonczela , bas, różne instrumenty perkusyjne, przydymiony mroczny wokal lidera wspierany dyskretnie glosami Vicki Brown, Hellhound Brown oraz Catherine Graindorge otoczony czasami brzmieniem błądzących w przestrzeni syntezatorów tworzy niepowtarzalny w pewnym sensie spirytystyczny klimat . Słuchając tych dźwięków mam nieodparte skojarzenia z szybowaniem w przestworzach, unoszeniem się na wietrze , bądź lewitacją. Na tle tych eterycznych obrazów muzycznych Hugo Race snuje swoje przepięknie melodie. Pieśni pełne zadumy a może i smutku. W osobach Antonio Gamentieri, Diego Sapignoli, Franko Naddei, Francesco Giampaoli czyli trzonu Fatalist i wymienionych wyżej pań Hugo znalazł wręcz perfekcyjnych kompanów do realizacji swoich muzycznych wizji. Cudowna płyta!
Robert Lenert