Okolice Bluesa

Jeżeli to był ich ostatni raz, to był on miarę całej reszty. Absolutnie genialne!!! To może być prawdziwa coda.
A kategorii rock'n'rollowy film wszechczasów obrazowi "The Last Waltz" przybył wreszcie bardzo poważny konkurent. Tyle na gorąco.


"Music is my religion - Led Zeppelin is my God". Niestety, to nie moje

I jeszcze jeden cytat, tym razem dotyczący filmu: "Celebration Day is a celebration of rock 'n' roll at its most moving, magical and magnificent."

W zasadzie jak się poczyta anglojęzyczne recenzje, a jest ich sporo, to ciężko napisać coś oryginalnego. Jeżeli ktoś nie był to za tydzień ostatnia szansa. Gorąco zachęcam, bo DVD czy Bluray to namiastka seansu kinowego.

Było mega!!!!!!! Ale za krótko, haha

W kinie, w którym byłem było trochę za cicho. Poza tym atmosfera gorąca. Były oklaski, krzyki i chóralny śpiew . Spektrum wiekowe od kilkunastu lat do siedemdziesięciu - nikt nie wyszedł i nikogo nie wyniesiono Brak reklam przed filmem wręcz mnie zaszokował, ale podejrzewam, że tak jest na wszystkich projekcjach. Ta debilna papka absolutnie nie idzie w parze z prawdziwą SZTUKĄ jaką uwieczniono na taśmie filmowej. Za tydzień wybieram się jeszcze raz, bo mimo, iż wiem na co stać panów z Zeppelina, to nie sądziłem, że wyszło to tak wspaniale. Jakże to było inne od większości powrotów po latach gdzie najczęściej muzycy grają z dosyć obojętną rutyną swoje, a nierzadko widać niespecjalnie maskowaną niechęć personalną, przy której przebywanie w swoim towarzystwie wynika tylko z wymogów kontraktu. O muzyce nie będę pisał bo jest ona warta conajmniej jakiegoś eseju. Ciężar takiego koncertu mogli udźwignąć tylko najwięksi mistrzowie jakim niewątpliwie są artyści z Zeppelina. Sala wrzała już zanim zaczęli grać, a więc rozpoczynali koncert przy maksymalnym napięciu, czyli początek według metody Hitchcocka. Udało się je podtrzymywać, a nawet wzmacniać do końca koncertu, a w finale zabili wszystkich nieprawdopodobnie wykonanym Kashmirem i dobili Whole Lotta Love i Rock'n'rollem, przy których szczęście i satysfakcja wręcz emanowały z chłopaków! Dzięki genialnej pracy kamerzystów i świetnemu montażowi uchwycono dziesiątki magicznych momentów, których zwykle nie jesteśmy w stanie namierzyć będąc na koncercie, chyba że pod samą sceną. Tutaj często czujemy się jak byśmy byli na scenie i dopiero widzimy jak niesamowicie intuicyjne niemal porozumienie jest ciągle pomiędzy tymi facetami. Nie ma tutaj żadnych kompromisów artystycznych. To nie jest wierne odegranie studyjnych czy innych wersji. To ZEPPELIN w swojej wielkości czyli zespół improwizujących artystów, kreujących sztukę tu i teraz na naszych oczach. Tak zawsze grali przez całą swoją karierę i wręcz nieludzkie wydaje się, że po 27 latach nie grania razem ciągle TO mają.

Posener, a kwestia "dopingu" ? zupełnie "czyści" czy rzuciło Ci się coś w "uszy" ?

http://www.youtube.com/watch?v=PD-MdiUm1_Y


Jezeli ktoś ma Multikino w zasięgu, to gorąco zachęcam. W środę ostatnia szansa. To jest naprawdę obraz zrealizowany dla kina i DVD czy Bluray nie są w stanie tego zastąpić.

http://www.rp.pl/artykul/2,948162-Schody-do-nieba.html

Dosyć żałosna ta recenzja, ale cóż - signum temporis (mam na myśli kondycję polskiego dziennikarstwa w ogóle). Tym niemniej dobrze, że w ogóle jest.

Zastanawiam się, dlaczego uważasz, że tekst jest żenujący. Pomimo, że wieje pretensjami o sceniczną absencję Led Zeppelin, to w jakiś sposób obrazuje Celebration Day. Nam nie pozostaje nic innego, jak tylko cieszyć się, że DVD w ogóle się ukaże.
Jednak, jeśli spojrzeć na to z drugiej strony, to autor mógł mieć żal o brak trasy, ale pięć lat temu. Dziś jest to raczej pragnienie z gatunku tych abstrakcyjnych
Idziesz jeszcze raz? Ja chyba tak, zwłaszcza, że przez seansem w Malcie, zagrają RUST

I za 1,5 godziny one more time! Kolega mi zeznał, że jak dwa dni temu rezerwował bilety to były już tylko pierwsze dwa rzędy. Ja kupiłem od razu po 31 października. Wygląda na to, że niektórzy się dopiero obudzili