Okolice Bluesa

Jak przeczytałem te zachwyty to jeszcze raz przesłuchałem dostępne w sieci utwory, żeby spróbować usłyszeć, co się tak recenzentom podoba. "Twój czas" to rzeczywiście ładna, melodyjna piosenka, szkoda, że zagrana trochę zachowawczo. A "Sobą gram" to chyba hymn gitarzystów, którzy się w tym pewnie najlepiej odnajdą. Partia gitary i podkład rytmiczny są bardzo zgrabne. Natomiast sama piosenka nie ma jakiegoś wyraźnego rysu melodycznego i zupełnie nie słyszę w niej materiału na przebój. Można gdzieś posłuchać tego końcowego utworu instrumentalnego z Karolakiem?

Ja przekonałem się już przy kilkunastu płytach, że pierwsza ocena materiału to wynik konfrontacji nagranej muzyki z tym, czego się po niej spodziewaliśmy. Gdy te dwie płyty (wyobrażona i rzeczywista) są bardzo od siebie różne - wtedy tym gorzej wypada ta rzeczywista w naszych oczach.

Ale często bywało właśnie tak, że otwierając się po prostu na zawartość płyty, bez filtrowania jej pod kątem zgodności z tym, co oczekiwaliśmy usłyszeć, poznajemy album takim, jakim chciał go stworzyć muzyk.

Ja też proponuję dać szansę tym piosenkom (tak, piosenkom, bo to są przyjemne rockowe piosenki, z niewielką zawartością bluesa), zastosować tzw. domniemanie muzycznej niewinności:) Najpierw wysłuchać, co muzyk ma do powiedzenia (zagrania), próbować rozumieć jego argumenty (utwory) - później zgodzić się z nim i polubić lub być w kontrze i punktować:)

Z małej ilości komentarzy wnioskuję, że wielu tej płyty6 jeszcze po prostu nie zna - nie chce mi się wierzyć, by takie "Wracam do domu" nie wywoływało w was chęci pochwalenia tego utworu:)

Nie będę polemizować, bo gust każdy z nas ma inny, więc staram się szanować obszerniejsze wypowiedzi.

Przedstawiam jedną z recenzji, by obraz na temat płyty był pełniejszy.
Nie ukrywam opina o płycie przedstawiona przez Łukasza Modrzejewskiego jest bliska moim odczuciom.

ze strony ArtRock.pl
http://artrock.pl/recenzje/51531/cichon ... _gram.html

Łukasz Modrzejewski (Recenzent)
Cichoński Leszek ─ Sobą gram


"Kilka dni po premierze miałem już ten krążek w odtwarzaczu, ale musiałem się z nim dobrze zapoznać, aby cokolwiek napisać. Sobą gram jest dla mnie sporym zaskoczeniem, ale o tym będzie mowa w dalszej części tekstu. Tego wrocławskiego gitarzysty chyba nikomu specjalnie nie trzeba przedstawiać: poza muzykowaniem jest także propagatorem bluesa, autorem licznych podręczników do nauki gry na gitarze oraz pomysłodawcą Thanks Jimi Festival – imprezy poświęconej muzyce Jimiego Hendrixa, gdzie co roku pobijany jest Gitarowy Rekord Guinessa.

[i]Leszka Cichońskiego zawsze lubiłem i na swój sposób podziwiałem: za styl gry, technikę i przede wszystkim podejście do muzyki – dość eklektyczne, a to w muzyce bardzo cenię. Współpracował m.in. z perkusistą Markiem Kapłonem (Guitar Workshop), Tadeuszem Nalepą, a ostatnio w charakterze gościa pojawił się na znakomitym albumie Kosmostumostów Planet L.U.C. Lista płyt, na których zagrał, jest dość długa. Sobą gram to jego piąty, lecz śmiało można rzec, że tak naprawdę pierwszy w jego karierze w pełni autorski album. Pod wieloma względami jest to również jego debiut.

Otrzymaliśmy jedenaście świetnie zagranych i bardzo melodyjnych utworów, w tym jeden – „Allman Brotherhood” – instrumentalny, któremu najbliżej jest do klimatów bluesowych. Właśnie ta melodyjność i lekkość kompozycji jest dużym atutem tego krążka. Poza muzyką artysta jest też autorem większości tekstów, zresztą bardzo dobrych, z których część sam śpiewa (stąd ten debiut). Lista gości, którzy pojawili się na Sobą gram, jest dość ciekawa; mamy tu na przykład Wojciecha Karolaka, Joannę Kwaśnik, znanego z „The Voice of Poland” Mateusza Krautwursa czy rewelacyjnego Jorgosa Skoliasa, który śpiewa w „Wracam do domu” – moim ulubionym utworze spośród całego zestawu.

Ale dobrych i interesujących momentów jest tutaj więcej. Dynamiczny i otwierający to wydawnictwo „Co masz w głowie” jest tylko niewielką cząstką całości. Z każdym utworem robi się jeszcze ciekawiej. Gwarantuję, że gitarowy motyw, na którym zbudowany jest „Twój czas”, zostanie nam w głowie na długi czas. Za to wstęp do „Mam już dość” przypomina mi nieco styl gry Adriana Belewa. Tylko śpiewany w duecie z Kasią Mirowską „Kot i pies” jakoś bardziej odstaje od tej całości i przyznaję, że dopiero po którymś z kolei przesłuchaniu przestał mnie irytować. W prościutkim, ale zagranym z rockowym pazurem tytułowym „Sobą gram” ze słowami Jacka Cygana, artysta odpowiada na ważne dla siebie pytania:

[i]Czasem pytasz mnie z nutą złości,
Czemu granie tak ważne jest?
Po co spalam się z tej miłości,
Jakbym nigdy nie miał dość, ciągle chcę.

Osobiste tematy powracają w „Kim jestem”, drugim moim ulubionym kawałku na tym smakołyku zatytułowanym Sobą gram. Świetny wokal samego Cichońskiego, charakterystyczna „płacząca” gitara przeplatana dźwiękami fortepianu, Rhodesa oraz delikatnymi, zmysłowymi szeptami Asi Kwaśnik – trudno się w nim nie zakochać. Wieńczący wydawnictwo „Allman Brotherhood”, z gościnnym udziałem Wojciecha Karolaka grającego na organach Hammonda, brzmi jak gdyby wyjęty z repertuaru legendarnych The Allman Brothers Band. Chyba utwór ten nie przypadkowo znalazł się na końcu albumu; ja odczytuję go zarówno jako hołd dla tamtych czasów, jak również dla muzyki i całej tradycji bluesowej.

Cichoński dotychczas kojarzony był przede wszystkim z bluesem, ale tym albumem pokazał, że równie dobrze czuje się w muzyce rockowej czy rejonach muzycznych, które idą śmiało w stronę jazzu, a nawet soulu. Na Sobą gram jawi nam się jako perfekcyjny gitarzysta, świetny aranżer i po prostu bardzo dobry muzyk, który umiejętnie żongluje gatunkami. I o to właśnie chodzi. Jeśli o Michale Zygmuncie można powiedzieć, że jest „naszym Peterem Gabrielem”, to dlaczego o Cichońskim nie powiedzieć, że to „nasz Joe Bonamassa”? I dodam, że nie jest to zarzut o brak oryginalności – wręcz przeciwnie. Jeden jak i drugi fantastycznie mieszają starą tradycję z nowoczesnością, wpuszczają powiew świeżego powietrza i sprawiają, że ta muzyka brzmi bardzo, bardzo współcześnie. Ale tak to jest, gdy się „sobą gra”."[/i]
----------------------------
Mnie w tej recenzji zabrakło tylko słów dot. Łukasza Łyczkowskiego, który wykonuje większość utworów na tej płycie - wokal, który nie raz wywołuje dreszcz na plecach. I słyszalne piano Roberta Jarmużka, które uwielbiam - idealne!

Tekst pochodzi z najnowszego numeru: http://topguitar.pl/najnowszy-numer/
W kliku słowach cała wartość, prawda o płycie, i sensie jej powstania.

Tak jeszcze a propos Leszka Cichońskiego: znalazłem wywiad z nim na niedługo przed wydaniem płyty "Sobą gram". Tam w kilku pytaniach porusza tematykę nowej płyty: tego, czym ona jest dla niego i jak ocenia jej muzyczną zawartość:
http://issuu.com/4871_informator_muzycz ... =%23222222

str. 12-13.

Słuchałam tej płyty nawet po kilka razy.... [:)] I nadal bede! Zawsze coś sie odkrywa, cos wlatuje w ucho! Bardzo mi sie podoba TWOJ CZAS i te słowa "kiedy szukasz wiatru w polu to na pewno przyjdzie wiatr i poczujesz zamiast bólu głebin woń i szczytów smak!" [:)] MAM JUZ DOSC- świetne -takie przekomarzanie na krawedzi co kreci i nasyca Miłość [;)] WRACAM DO DOMU tez bardzo fajne [:)] Aranzacje bardzo ciekawe! Ale nie ukrywam ze lubie Leszka w takiej bardziej drapieznej senerii, bo w tym swietnie sie sprawdza! Ale tez wiem ze kazdy w zyciu przechodzi rozne okresy doswiadczeń, smaków, poszukiwań i to własnie jest kapitalne, bo prawdziwe. Garnie wlasnie tego to co sie czuje w danym czasie w sercu w duszy. I tego zycze kazdemu artyscie! Bycia soba! i soba grania!
Ale to jest tylko moja opinia zwyklego laika. Pozdrawiam serdecznie [:)]

Fajna recenzja. Kobieca bardzo taka

Pisać każdy może - więc i ja dołożę / swoje 5 ngroszy/
SOBĄ GRAM - mowa o plycie Leszka Cichońskiego/ - to w moim odczuciu taka mala, prywatna spowiedz L.C. przed nami - słuchaczami, odbiorcami - czy jakbyśmy sie nie nazwali.I nie roztrząsał bym dylematu wyższości Śiwąt Bożego Narodzenia czy Świąt Wielkanocnych - bo - moim zdaniem nie o to w tym wszystkim chodzi. Kolejny raz przwesluchalem / mam nadzieję - wnikliwie/ plyty - i takie naszly mnie skojarzenia.;
1/ Co masz w głowie.... Niech Ci serce podpowie - co jest dobre - a co złe..
2/ Twoj czas ... wiedzie Cię za horyzont - dalej i dalej .. i nie ustawaj w tej podrozy.
3/ Mam już dość -.. budowania mostow...
4/ Właśnie teraz - .. Tu i teraz mozesz być / bo to się liczy/..
5/ Pies i Kot -.. życiowe duety - ale i tak razem..
6/ Sobą gram -.. granie jest dla mnie jak Kochanie ..
7/ Kim jestem.?-.. pytanie egzystencjonalne - .. Nie wiem sam, jak to jest..
8/ Znajdziemy Siebie -.. raczej Poszukajmy Siebie w Sobie..
9/ Słonca wschód -.. Jak oczy masz - to otworz je.!!
10/Wracam do domu -.. w mocnym fifie na 3 ..
11/Allman Brotherhood -.. ciekawe cycaty muzyczne, zręcznie polączone w spojną calość..
Podsumowujac -różnorodność stylistyczna w warstwie muzycznej - to sprawa Poszukiwania Siebie a nie zasklepiania sie w poszufladkowanej muzie.
Pozwolę sobie na powiedzenie - Leszek - rób dalej swoja Dobrą Robotę - bo...
MY i tak mamy SWOJE wyobrażenie o tym co Autor Chciał Nam Powoiedziec..

Cześć
NIe umiem delikatnie, więc będzie szorstko

Nie ma się co tutaj wymądrzać i poszukiwać treści ukrytych o wyrażaniu siebie, autoterapiach i takich tam amerykanizmach (żeby nie było... jestem skrajnym amerykanofilem, ale to ich psycho-terapio-kozetkowe podejście zawsze mnie rozbawia).

Pan Leszek nagrał płytę ... i bardzo dobrze, bo to jeden z naszych najlepszych i najciekawszych bluesowych gitarzystów i już był najwyższy czas na tę płytę.
IMO p. Ciechoński łączy w swojej grze perfekcję z dość sporym luzem (czego brakuje wielu naszym perfekcjonistom-napierdzielaczom)

Co do aranżacji i wykonania (grania) - lux i mucha nie siada!
Co do kompozycji - nie zgodzę się z przedmówcami, bo dla mnie, jak na obecny polski rynek muzyczny, są one b. fajne i dojrzałe, a niektóre b. mi się podobają (nie będę pisał które, bo to bardziej kwestia indywido-gustu niż obiektywnej oceny).

Ale ... kuźwa, to polskie śpiewanie !
Tutaj w pełni się zgodzę z przedmówcami.
Pan Leszek śpiewa gitarowo, ładnie frazuje, ale to nie powinno go upoważniać do tak koszmarnego kwiczenia! Co to w ogóle jest i jak można było tak zepsuć fajną płytę!!!
Panie Leszku - siadaj pan, pała! I nie rób Pan tego nigdy więcej!
A te piskliwe pedziowate głosiki innych wykonawców (poza jednym) ...to pytam - po co to?

Dlaczego nie zatrudniono do wszystkich kawałków p. Jargosa Skoliasa? Bo to jedyny głos na tej płycie, który brzmi fachowo i broni się w 100%!
I z tym głosem byłaby to naprawdę świetna płyta!!! Bo jest tam kilka bardzo dobrych numerów!
Hm... może kwestia kasy.. ?
Ale deczko wątpię... wydaje mi się, że p. Leszek miał jakiś cichy ukryty artystyczny zamiar... ale nie jestem w stanie go odgadnąć.
cholera wie..

Konkludując.
Oczekiwałem jakiegoś fajnego bluesowo-gitarowego napitalania. A tu (nie będę oryginalny) dość mocne zaskoczenie. Hm... ale może to i lepiej, bo gitarowa płyta podobała by się wąskiemu gronu gitarmenów... i minęła by bez większego echa.. A tak, to ma szansę jako tako zaistnieć..

I reasumując na zakończenie, to chcę się podzielić pewnym smutkiem. Polski język jest b. trudny do śpiewania bluesów i marne są te nasze rodzime wokalne popisy. Owszem, było kilku fenomenalistów, którzy potrafili robić to b. dobrze lub nieżle - R. Ridel, T. Nalepa, Juzio Skrzek i Jasio Skrzek, śp. A. Zaucha, w/w W. Skowroński, W. Korda, M. Jakubowicz... i może jeszcze kogoś zapomniałem..
Ale cała reszta.. ojojoj... panowie... śpiewajcie po angielsku .. to może będzie się tego dało jeszcze jakoś wysłuchać..
Jestem patriotą pełną gębą, ale po co niweczyć bluesa naszą szeleszczącą mową? To tak jakby piękne dumki ukraińskie lub mantry buddyjskie śpiewać po angielsku lub niemiecku... spróbujcie.. to zobaczycie co z tego wyjdzie .

pzodro