Do Larry Carltona mam szczególny stosunek: jest to bodaj mój ulubiony gitarzysta spośród tych, których płyt studyjnych nie kupuję. Chodzi o to, że Larry, będący jednym z architektów smooth jazzu, sporo krążków nagrał z akompaniamentem częściowo z puszki, co jest dla mnie nie do przełknięcia. Granicę smooth jazzu, którego mogę słuchać z przyjemnością wyznaczają dla mnie albumy Fourplay z jego udziałem, a i to niektóre numery Nathana Easta czasem mnie tam nużą. W każdym razie na tyle lubię gitarę Carltona w połączeniu z kulturalnym groovem sekcji East – Mason i łagodnym fortepianem Bona Jamesa, że wszystkie sześć płyt studyjnych Forplay z Carltonem nabyłem i nie żałuję. Najchętniej wracam do „Heartfelt” z 2002 roku, trochę mniej lukrowanej od pozostałych. Ale do rzeczy: gdzieś pomiędzy kolejnymi albumami Fourplay i płytami z mojego punktu widzenia zmarnowanymi, Larry nagrał dwie perełki, bardziej bluesową „Saphire Blue” w 2004 roku i „Fire Wire” w 2005.
„Fire Wire” jest dość wyjątkową pozycją w nowszej części dyskografii Carltona, bo to jego powrót do estetyki rockowej. Oczywiście z tego względu niektórych płyta rozczarowała, jako że harmoniczne wyrafinowanie jazzu i słodycz tonu poszły w odstawkę. Ja sam nie miałem z tym problemu, natomiast dopiero przy drugim odsłuchu przekonałem się do sekcji rytmicznej tzn. Michaela Rhodesa na basie i Matta Chamberlaina za bębnami. Przyzwyczaiłem się wcześniej do Carltona siedzącego na miękkich czarnych rytmach, a ci panowie (ze świata rocka i country) grają twardo i sucho, raczej potrząsają słuchaczem niż go kołyszą. No, ale skoro sam Carlton robi tu swoje inaczej niż zwykle, to odmienna praca sekcji też ma sens. Larry, wbrew dziadkowej okładce chwilami nieźle grzeje, tzn. gra ze zdecydowanie rockowym (raz nawet hardrockowym) przesterem, podaje bardzo konkretne riffy i solóweczkii, które bywają jednocześnie powściągliwe, zadziorne i subtelnie melodyjne.
Ponieważ płyta jest w całości instrumentalna a nie kupuję zbyt wiele tego typu gitarowego rocka, moje możliwości porównawcze są ograniczone. Nasuwa mi się skojarzenie z „Fingerprints” Petera Framptona, czerwonym albumem Satrianiego (też zagranym z bluesowym feelingiem) i ewentualnie z solowymi krążkami Steve’a Morse’a. Jeśli chodzi o ilość energii i emocjonalną tonację, to lokuje się gdzieś między nimi: bardziej żwawy i jaśniejszy od Framptona, oszczędniejszy i mniej techniczny od Satrianiego, a już absolutnie nie ma mowy o takim sypaniu nutami, czy rytmicznych zawijasach jak u Morse’a. Generalnie, Larry, pomimo zmiany stylistyki popisuje się swoim największym atutem tzn. dobrym smakiem. Wszystko jest wyważone, konsekwentne i (na rockowy sposób) zrelaksowane. Dominują tempa szybkie i średnie, ale wśród dziesięciu utworów znalazły się też trzy spokojniejsze, zresztą mocno się od siebie różniące utwory (jeden z nich ma rzewne bluesrockowe solo, a inny pozostaje stonowany aż do końca).
Skład zespołu dopełniają klawiszowiec Jeff Babko (solidny, ale oszczędny i głównie robiący tło) i czteroosobowa sekcja dęta. Dęciaki (te same, co na „Saphire Blue”) pelnią inną funkcję w aranżacjach, niż na płytach bluesowych czy soulowych. Zamiast uzupełniać grę lidera swoimi fanfarowymi riffami, grają naprzeciw niego, niejako kontrując jego partie (raz pojawia się nawet fragment o bitewnej dramaturgii). Ogólnie przyczyniają się do wrażenia dużej różnorodności. W rezultacie już i tak dość krótki krążek (czterdzieści minut z hakiem) mija mi nieprzyzwoicie szybko. Bywało, że słuchałem trzy razy pod rząd, bo nie znalazłem nic innego w dokładnie tym samym klimacie, a zmieniać nastroju zupełnie nie miałem ochoty. Płyta trafiła do mnie idealnie i piszę o niej, żeby zasygnalizować, że w ogóle wyszło coś takiego jak współczesny rockowy Carlton, choć mam wątpliwości czy był na to rynek. Regularni klienci Larry’ego gustują chyba w trochę innych brzmieniach. Ale jeśli ktoś (jak ja) jest jego fanem alternatywnym i przeoczył tę propozycję, to zachęcam do zapoznania się z materiałem.
