Rzecz ma już parę lat, ale jest o tyle na czasie, że może stanowić np. dobrą odtrutkę na nowy album Red Hot Chili Peppers. Ale po kolei. To moja pierwsza płyta Butler-tria. Wcześniejsze, poznane fragmentarycznie, nie całkiem do mnie trafiały. Technika, oryginalność, potencjał - oczywiście tak, były słyszalne, ale nie zawsze szło to w parze z udanymi kompozycjami. A tutaj idzie, czy wręcz frunie. Formalnie rzecz biorąc słyszymy wywodzący się z folku (czy ogólnie - muzyki ludowej) australijski jam band, który skręcił w stronę funkujących rockowych piosenek. Skręcił bardzo umiejętnie, bo zachował większość swoich starych atutów (świetne granie) a jednocześnie sypnął przebojowymi numerami i dopracował teksty. W rezultacie mamy do czynienia właśnie z czymś w rodzaju rootsowych Red Hotsów z antypodów.
Wokale (sposób śpiewania i typ melodii) mogą się kojarzyć z Anthony Kiedisem, instrumentacja jest już kompletnie inna. Butler czaruje swoją wirtuozerią korzystając z różnych gitar i gitaro-podobnych instrumentów o różnej liczbie strun, na których gra różnymi technikami. Do tego naturalny, ciepły dźwięk i zgrabne aranżacje. Gitary ponakładane bez utraty przejrzystości, elektryczna basówka stosowana na przemian z kontrabasem, a całe trio wspomagane w wybranych utworach klawiszami, smyczkami, chórkami i sekcją dętą. Najpełniej widać to w utworze środkowym - "Gov Did Nothin'". Zaczyna się jak zwykła piosenka, potem następuje intensywne granie z ekstatycznym slidem w roli głównej, a w finale wchodzą nowoorleańskie dęciaki.
Oprócz tego dłuższego kawałka jest jeszcze kilka ewidentnych hitów np. "Used To Get High", czy "Fire In The Sky". Dla urozmaicenia funkowe numery są czasem rozdzielane spokojniejszymi piosenkami (ballada-hymn "Caroline", łagodne reggae "Groovin' Slowly"), z nieźle pomyślanym zachowaniem proporcji i tempa. Ogólnie, połączenie tej radiowej melodyki z wykonawczym wyrafinowaniem idealnie do mnie trafia. Oczywiście takich zabiegów próbują różni wykonawcy. Przychodzi mi na myśl ciut wcześniejsze „Colorblind” Roberta Randolpha i jego Family Bandu. Tam też jam band dowodzony przez śpiewającego gitarzystę o oryginalnej technice poszedł w stronę komercyjnego funk-rocka. Ale John Butler Trio zdecydowanie bardziej mnie przekonuje: oferuje lepsze kompozycje, ciekawsze aranże i subtelniejszy groove. Interesująca propozycja dla takich, jak ja, których trochę ciągnie w stronę wspomnianych RHCP czy Lenny Kravitza, ale zniechęca kompresja dynamiki i łopatologiczna produkcja na płytach tego typu gwiazd.
