Okolice Bluesa

Zupełnie niepostrzeżenie i cichcem ukazała się nowa płyta jednej z moich ulubionych kapel bluesrockowych - The Buddaheads. Dodam także, że w mojej opinii jednej z najbardziej niedocenianych kapel ostatnich lat. Kapela to w zasadzie znakomity gitarzysta i wokalista Alan Mirikitani (BB Chung King) i w Europie jest niemal nieznana.
Przyznam, że po pierwszych przesłuchaniach jestem dosyć skonsternowany. Płyta bardzo niejednorodna stylistycznie, a zaczyna się dwoma kawałkami, które mogą skłaniać do wyjęcia krążka z odtwarzacza aby sprawdzić czy to rzeczywiście płyta The Buddaheads. Duża część materiału to słodki, być może w założeniu przebojowy, country rock, kojarzący się z The Eagles i niektórymi produkcjami z rynku country. Nic w tym złego - jestem wielkim fanem Eagles ale te nagrania to dowód na to jak trudno jest zrobić coś interesującego w tej konwencji. Są nudne, wtórne do bólu, pozbawione pomysłów i takoż wykonane. Sytuację ratuje kilka dobrych kawałków w stylu znanym z poprzednich płyt, w których Mirikitani daje próbkę swoich nieprzeciętnych umiejętności i możliwości. W sumie 15 numerów, z których niestety większość nudzi. Ostatnia płyta studyjna "Raw" wyszła w 2007r. Nie warto było czekać.

Na rynku muzyki country od paru lat panuje wielki boom, więc nie jest dziwne, że próbuje się doń podłączyć sporo artystów z kręgu bluesa, czy też blues - rocka, vide: Watermelon Slim, a nawet mainstreamowego rocka - Bon Jovi na ostatniej płycie. Osobiście nie mam nic przeciwko country. Wielu wykonawców bardzo lubię, ale raczej tych spoza głównego nurtu (Junior Brown, Wayne Hancock, BR 549, Redd Volkaert itp.).
Jednak takie próby nagrywania płyt country przez artystów generalnie spoza tego gatunku, mają moim zdaniem wyłącznie charakter rozpaczliwych i trącących brakiem autentyzmu prób bądź to podreperowania budżetu bądź wyrwania się z dotychczas zajmowanej niszy. Budzą raczej mój niesmak. Co innego, gdy ktoś z jest od początku i ze szczerego przekonania countrowcem...Wówczas pełen szacunek
Jestem szczęśliwym posiadaczem dwóch płyt z katalogu Buddaheads - Raw i Mumbo Jumbo. Kupiłem je zwiedziony entuzjastycznymi recenzjami internautów na temat talentu i biegłości gitarowej Alana Mirikitani. Stan wstępnej euforii szybko jednak minął. Kompozycje zamieszczone na obu albumach nie powalają. Nie są złe, jednak w pamięci zbyt długo nie pozostają. Obu płyt przesłuchałem po parę razy i obecnie nie wracam do nich zbyt często.

Ogólnie The Buddaheads brzmią świetnie. Świeżo i mocno, co osobiście uwielbiam, jednak wyraźnie czuć brak pomysłu na utwory i jakiejś koncepcji. Objawia się to choćby w utworach, które rozkręcają się genialnie, ale są wyciszane. To dla mnie pierwszy znak nijakości - jeden utwór - OK, drugi - ups, trzeci - nie, to nie tak.
A chciałoby się, żeby te 5 min. muzycznej "rozruby" były uzasadnione. Ogólnie grają dobrze, ale brakuje tej bożej iskry.