Okolice Bluesa

Ahoj!
Czas na kolejną recenzję!



Wstęp


Jest luty 1980 roku. Po ostro zakrapianej, całonocnej imprezie Bon Scott - wokalista AC/DC nie dawał oznak życia . Gdy do braci Young dotarł telegram z Londynu, kompletnie się załamali. Rozważali zakończenie działalności. Chcieli zacząć normalne życie i uznali, że czas zakończyć
epizod gwiazd rocka. Na szczęście wybili sobie to z głowy i uznali, że trzeba zrobić coś w rodzaju hołdu dla zmarłego (obojętnie w jaki sposób) kumpla.
Ogłosili przesłuchanie. Początkowo nikt nie przykuł ich uwagi. Do czasu...
W pewnym momencie na salę wszedł charakterystyczny dżentelmen w tradycyjnym kaszkiecie.
Malcolm Young później opowiedział o tym tyle:
,,Gdy zaczął śpiewać 'Whole lotta rosie' pospadały nam kapcie. Przyjęliśmy gościa dwa dni później. Okazał się bardzo miłym facetem i w przeciwieństwie do Bona nie był wkręcony w prochy i inne świństwa"

O początkach nagrywania Back in Black Angus pisze w ten sposób:
Gdy nagrywaliśmy Back in Black początkowo wyglądało to dość żałośnie... Malcolm grał non-stop akordy AC/DC, Brian darł się, jak nieboskie stworzenie zagłuszając Phila na perkusji, który walił w nią tak, że prawie popękały talerze, Cliff krzyczał, że z taką hołotą nie da się pracować. Ja patrzyłem na ten kabaret i zastanawiałem się, czy zadzwonić do jakiegoś Eddiego Van Halena, by nagrał za mnie solówkę, bo mi się nie chcę... Na szczęście wszystko się jakoś ułożyło. http://pl.wikiquote.org/wiki/Angus_Young
Choć wydaję mi się, że ktoś tu trochę żartuje

Muzycy
Angus Young - gitara prowadząca
Malcolm Young - gitara rytmiczna
Brian Johnson - śpiew, ,,darcie mordy"
Phil Rudd - perkusja
Cliff Williams - bas

Lista utworów

– 5:12
– 5:17
– 3:35
– 3:31
– 4:15
– 4:15
– 3:30
– 3:58
– 4:05
– 4:16

Recenzja właściwa
"Hells Bells" Słyszymy bicie piekielnego dzwonu (nie moi drodzy, ten utwór nie opowiada o szkole! ). Po czwartym uderzeniu Angus, Ciff i Phil rozpoczynają grę. Po chwili dołącza reszta kapeli. Brian śpiewa w pierwszej osobie ponury i mroczny tekst, traktujący o bezlitosnym jak huragan przewodniku dusz. Czyżby właśnie ten demon porwał Bona?
Nikt tego nie wie. Ja za to wiem, że to piekielnie dobry numer!
Shoot to Thrill - powrót do tak charakterystycznego dla Acków hard rock'n rolla. Zabójczy riff, krzykliwy wokal. Ten kawałek ma w sobie to ,,coś" . Cały refren zapamiętałem już po pierwszym przesłuchaniu. Świetnie się to śpiewa z Brianem na wypełnionym po brzegi stadionie (lotnisku itp.) !
What Do You Do for Money Honey - nie głupi utwór wyśmiewający wszystkich tych, dla których jedyną wartością jest pieniądz i zrobią wszystko by mieć ich jak najwięcej. Ilu ludzi mówiąc brzydko zeszmaciło się dla bogactwa tracąc jednocześnie honor, przyjaźń, szacunek i miłość?
Givin The Dog A Bone - - no cóż tekst dość dwuznaczny. Ale jako, że opowiada o Bonie, który nie stronił od wszelkiego rodzaju ,,łóżkowych przygód" nie możemy posądzić reszty bandy o erotomaństwo
Let Me Put My Love Into You - kolejny z serii utworów o Bonie
Back in Black - no i mamy danie główne!!! Riff znany przez 70% populacji. Choćby dlatego, że to dzwonek mojego telefonu . Brian skanduje kolejne wersy. Świetna solówka pana Angusa (czapki z głów!). Utwór doskonały w swej prostocie. Uwaga! Szczerze odradzam wersję Santany (którego bardzo lubię z resztą).
You schock me all long night - najbardziej przebojowy kawałek na płycie. W ogóle to po co ja piszę tę recenzję? Przecież pisanie o muzyce jest jak tańczenie poezji!
Have a Drink on Me - ,,Wypij za mnie" myślę, że dokładnie takiego pożegnania życzyłby sobie Scott. Dobrze się chłopaki spisali.
Shake a Leg - bardzo fajna zagrywka. Nieco głupkowaty tekst, stylizowany na przemyślenia anonimowego urwisa.
Rock and Roll Ain't Noise Pollution - najspokojniejszy utwór na tym krążku, coś w rodzaju ballady. Przesłanie jest aktualne nawet obecnie, bo Rock 'n roll nie jest głośnym syfem, a moja babcia nie chce w to uwierzyć!

Podsumowanie
Back in Black to klasyka gatunku. Kwintesencja AC/DC. Mogą się również pojawić głosy w stylu: ,,Lipa! zero urozmaicenia. Monotonne jak cholera! Same autoplagiaty."
No cóż AC/DC się albo kocha, albo nienawidzi i nikt już tego nie zmieni. Dla wielu niespodzianką (pozytywną, bądź nie) był głos Briana - wyższy, mocniejszy i bardziej skrzekliwy.
No dobra, ale czy ta płyta zasłużyła na tak wielki sukces? Zdecydowanie TAK. Jeśli nadal nie wiesz dla czego przeczytaj recenzję jeszcze raz!

Ocena w skali 1-10 - 1o

EDIT:
Poprawiłem literówkę w nazwie jednego z utworów.

Dziś kupiłem w sklepie-nie-dla-idiotów reedycję boxu Bonfire Jak na pięciopłytowy zestaw cena była dość atrakcyjna. Oprócz rarytasów z Bonem Scottem jest tam też Back In Black. Będę jej dziś słuchał przy wieczornej pracy

Fajnie, że wrzucasz recenzje takiej klasyki. Prowokuje to do głębszych dyskusji
Pozdrawiam

dlaczego on tak nie śpiewa w AC/DC?

Stosunkowo późno przekonałem się do AC/DC. Zetknąłem się z tą nazwą jeszcze w podstawówce, kiedy nie interesowałem się zbyt mocno muzyką. Słuchało tego kilku moich kolegów i powiedzmy, że to nie byli ci najbystrzejsi. Potem, kiedy byłem na etapie brytyjskiego hardrocka i rocka progresywnego utwierdziłem się w przekonaniu, że AC/DC to dość toporne granie, zupełnie nie dla mnie. No i jako hardrock (czy według niektórych metal) było to w zasadzie żadne. Aż wreszcie, dotarło do mnie, że to po prostu rock'n'roll, blues i boogie, takie trochę ostrzejsze Canned Heat czy Stonesi. Że nie ma co analizować, tylko trzeba odpuścić i dać się ponieść rytmowi. I wtedy momentalnie bardzo ich polubiłem, co mi już zostało do dziś.

Nie wiem, czy to grupa wybitna. Ten termin rezerwuję zwykle dla kapel ewidentnie nowatorskich. Natomaist faktycznie jest jakaś wielkość w tym, że mimo słabszych płyt nigdy na dobre nie zboczyli z drogi, że można na nich polegać, że póki żyją, będą robić swoje. Że nie tylko grają rocka, że praktycznie nim są.