autor: Marciniasty » marca 1, 2011, 7:10 pm
Jest kilka powodów, dla których album ten powinien być uważany za bardzo ważny, o ile nie jeden z najważniejszych w ciągu kilku lat dla pewnej grupy forumowiczów. Czy jest? jakoś tego nie widać, więcej można poczytać o ósmej lidze.
To czy płyta się podoba, czy jest w swoim charakterze emerycka - to rzecz dyskusyjna. Moim zadaniem płyta jest dwoista. Pod kilkoma nawet względami. Z jednego punktu widzenia mamy tu pierwszy dowód na aktywność Allmana inną niż koncerty z Braćmi, ale jednocześnie 91% jest to powrót do klasyki gatunku.
Z innego znowuż punktu widzenia mamy tu, jak napisane było w zapowiedzi płyty kilka miesięcy temu, prywatną, ale szczęśliwie udostępnioną słuchaczom, podróż Gregga do lat dzieciństwa, kiedy to z Duanem przełamywał politykę Jima Crow i młodzi Allmanowie razem słuchali czarnych bluesmanów na żywo, w czasach kiedy niewielu miało na to odwagę. Zatem dobór kompozycji jest jak najbardziej subiektywny, a osoba zdająca sobie sprawę z tego faktu powinna przełknąć kilka słabszych utworów bez większego problemu. Ale... nie wszystko Gregg przedstawia jak to zostało stworzone przez autorów. Gregg zawsze zostawia coś swojego, zatem mamy do czynienia z pokłonem do namalowanych na nowo portretów wielkich bluesmanów.
A z kolejnej strony patrząc, pośród utworów tych, na których barkach Gregg i Duane budowali swoją legendę, jest utwór autorski (jak wiemy, z W. Haynesem jako współautorem). Po jednej stronie czarni bluesmani z przed lat, a po drugiej On - biały, współczesny. Dwa brzegi, ale rzeka pomiędzy nimi ta sama.
Słucham tej płyty z przyjemnością. Jest inna niż się spodziewałem. Może dlatego nie chcę jej tak prędko odkładać. A utwór "Just Another Rider" ... Jak ja bym chciał, aby była to zapowiedź chociaż krótkiej EPki the Allman Brothers Band... W tym utworze czuję ducha Braci, a głos Gregga jest najbliższy temu, co kojarzę z serii Instant Live, Jubileuszu 2009 czy Hittin' the Note...
