Takie debiuty sprawiają, że człowiekowi lżej na sercu... Choć słowo debiut odnosi się tylko do solowego wydawnictwa płytowego bo Joanne już od kilku dobrych lat szlifowała swój głos, technikę gry na swoim telecasterze podpatrując i ucząc się od najlepszych. Co więcej to ona, Erja Lyytinen i Oli Brown są dziś twarzami Bluesowej Karawany wytwórni Ruf. Przejdźmy jednak do samej muzyki bo ta jest naprawdę elektryzująca.
Od pierwszych dźwięków utworu otwierającego krążek, Going Home do naszych uszu dopływają powolne riffy, wyrazisty bass i przede wszystkim lekko szorstkawy głos Joanne górujący nad całością. Całości dopełnia zgrabna solówka. Majestatyczny Blackest Day powoli sunie do przodu czerpiąc z najlepszych wzorców a głos... głos urzeka jeszcze bardziej - Joanne śpiewa doskonale a jej wokal wydaje się być stworzony do takich utworów. Można by tak kawałek po kawałku opisywać tę płytę, bo każdy naprawdę każdy utwór zaskakuje jakimś patentem - taki np. What do You Want me to Be? utrzymany jest w dość szybkim tempie, kipie energią i pokazuje że w energetycznych kawałkach angielka również odnajduje się znakomicie a tytułowy White Sugar to instrumentalny popis dający nam odpowiedź na pytanie kto jest największym źródłem jej inspiracji.
Słowem podsumowania: największymi plusami całości niewątpliwie zapamiętywalny wokal Joanne, jej doskonałe obejście z gitarą, świetnie komponująca się z jej grą sekcja rytmiczna no i talent i łatwość w tworzeniu naprawdę dobrych kompozycji... Minusy - szczerze prócz tego, że Ameryki tutaj się nie odkrywa (ale czy przy 23 latce i świadomości że Blackest Day powstał gdy Joanne miała 14 lat to naprawdę zarzut) powiedziawszy nie znalazłem takich i może jest efekt prawdziwego zauroczenia ta płytą, ale jest to dla mnie krążek kompletny... I pomyśleć że Joanne to moja rówieśniczka
Szczerze polecam wszystkim miłośnikom gry spod znaku Steviego Ray Vaughana - bo to on wydaje się być główną inspiracją młodej angielki - jak i po prostu każdemu lubiącego dobrego gitarowego bluesa...
