W ogóle jakoś się nie mogę przekonać do gościa. Dla mnie to wciąż cwanieczek pełen tupetu, który się wyżarł na cudzych dobrych kawałkach, w dodatku czasem je partacząc. Mam wrażenie, że ze szlachetnym wyjątkiem Dereka Trucksa, większości z tych współczesnych młodych gwiazdorów gitary przedwczesna sława przyhamowała rozwój. Powinni byli grać trochę dłużej u kogoś starszego, ucząc się tam między innymi skromnosci i wartości muzykowania w grupie. A tak to wyłazi pseudo bluesman z manierami gwiazdy rocka. Czytałem jak w wywiadzie ktoś spytał Bonamassę dlaczego to właśnie on jest najwybitnejszym gitarzystą bluesowym swego pokolenia. Oczywiście Joe skwapliwie wyjaśnił pytającemu dlaczego.
Pewien mój kolega ma irytujący zwyczaj mówienia o artystach, że są lub nie są autentyczni. Zawsze mi pachniało arogancją takie wyrokowanie, ale jak słyszę Bonamassę miętoszącego te bluesy to sam nie umiem się powstrzymać. Jest dla mnie nieautentyczny jak jasna cholera. A jeszcze Kevin Shirley polał to wszystko swoim standardowym sosem, pełnym konserwantów i ulepszaczy. Nie, dziekuję. Ale oczywiście innym zyczę smacznego, nie zwracajcie uwagi na starego zrzędę.
