Oczywiście powinienem był pomyśleć, że gwałtowna wypowiedź kogoś urazi i trzymać język na wodzy. Tym bardziej, że płytę znam szczątkowo i odniosłem się do całokształtu twórczości muzyka. Składam samokrytykę! I dzięki za link B&B – posłucham jeszcze dziś.
Ale upieram się, że „wielki” Bonamassa nie jest. Wielcy gitarzyści bluesrockowi to są ci, co wypracowali stylistykę, w której on się obraca lub stworzyli wielkie utwory. Clapton, Beck, Page, Hendrix, Allman, SRV – oni są wielcy. Wielkie rzeczy pozostawiło po sobie Jethro Tull i Free. Bonamassa odcina kupony od ich osiągnięć. Ani to wielki rockman – nie napisał własnych numerów, które stałyby się klasykami, ani wielki bluesman – nie ma na jego płytach magii grupowego grania, ciepłej atmosfery wspólnego muzykowania, dla mnie najwazniejszej. Jest tak jak napisałem – gwiazdor z dużym ego, budżetem produkcyjnym i umiejętnościami technicznymi. A „Seagull„ zaśpiewał tak, że pomyślałem sobie wtedy, że należałoby go za karę grzywną obłożyć i za to się do niego uprzedziłem.
Serdecznie wszystkich pzodrawiam
