Kolejny białostocki zespół wydał w roku 2008 płytę. Tym razem Bracia i Siostry krążek pod tytułem "...jak żywi!". Płyta została nagrana w drugą rocznicę powstania zespołu czyli 12 listopada 2007 na żywo w Studio Rembrandt Radia Białystok. Prawie rok zajęło wydawcy czyli Polskiemu Radiu Białystok opracowanie i wydanie tej płyty. Dobrze że w końcu się ukazała bo zespół jest wart aby się zaprezentować szerszemu gronu słuchaczy. Cieszę się że moje pieniądze z abonamentu (bo ja ciągle płacę) poszły na tak szczytny cel. Sądząc po numerze katalogowym płyty (RB005) wydawanie płyt przez Radio Białystok to jednak duża rzadkość.
Gościnnie na płycie pięknie zagrał Marek Raduli. Zespół w roku 2007 odnosił sporo sukcesów (udział w wielu prestiżowych imprezach, sporo nagród w tym m.in. na Festiwalu Muzycznym im. R.Riedla). Dobrze się stało że miał okazję zakończyć ten udany artystycznie rok nagraniem płyty. Zwłaszcza że nagrań dokonano w unikalnym i niepowtarzalnym już składzie - dwóch klawiszowców i Mateusz Bielski na basie. Dzisiaj w zespole pozostał jeden klawiszowiec - mgr Krzysztof Tulej a na basie gra Mateusz Kaczyński.
Sporo kłopotów mają niektórzy słuchacze z zakwalifikowaniem zespołu do właściwej muzycznej kategorii. Nawet na tym forum podnosiły się głosy, że nie jest to southern-rock (bo że nie jest to blues to każdy się z tym zgadza). Nie lubię southern-rocka, nudzi mnie on po prostu niemiłosiernie, nie moje klimaty, nie moje środki wyrazu artystycznego, nie moja bajka. Żadnej "katalogowej" płyty gwiazd southern-rocka , włączając w to Lynyrd Skynyrd i The Outlaws nie wysłuchałem do końca (jakieś "the best of.." to i owszem) a płytę „… jak żywi!” zespołu Bracia i Siostry słucham już kolejny raz i to z dużą przyjemnością. To rzeczywiście może oznaczać, że nie jest to nudnawy southern-rock.
Repertuar płyty to prawie wyłącznie autorskie kompozycje lidera, Pawła "Szuchera" Szuszkiewicza. Jedynym wyjątkiem jest tu "Soulshine". O ile orientuję się w twórczości zespołu na płycie zebrano te najważniejsze utwory jakie Paweł skomponował w różnych okresach swojej artystycznej drogi. Od tych najstarszych „Kawiarenka” (znanych jeszcze z wykonania pierwszego poważnego zespołu Pawła - Blue Water) do tych najnowszych ”Gdy przyjdzie ten dzień”. Płyta w swoim ogólnym obrazie raczej rockowa. Sporo gitarowych klimatów, sporo soczystego Hammonda a nad wszystkim góruje mocny głos Krzyśka Gregorkiewicza.
Jedynym minusem tej płyty jest realizacja dźwięku. No nie jest to arcydzieło pod tym względem. Zdecydowanie za wąskie pasmo, za mało "góry" i "dołów". Gitary też czasem nie brzmią selektywnie, zlewając się w jakąś ścianę dźwięku. Wiem że zespół stać na zagranie porządnego koncertu, z dobrze brzmiącymi instrumentami. Sam ledwie kilka dni temu byłem tego świadkiem. Nie mniej płytę polecam.
