Ostatnio, słuchając artysty młodego pokolenia nazwiskiem Raul Midon, byłem pod wielkim wrażeniem jego nietypowej skali głosu. Bez problemu zaklasyfikowałem go do wokalistów śpiewających bardzo nowocześnie. Z tej samej metody szufladkowania skorzystałem próbując ocenić innego znakomitego śpiewaka, Donny’ego Hathaway’a. Jak się okazało – zbyt pochopnie.
Gdy Donny Hathaway stawiał swoje kroki na muzycznych drogach wczesnych lat 70’tych, nie zdawał sobie pewnie sprawy, że przez niemal 40 lat w stylistyce reprezentowanej przez niego prawie nic więcej już nie będzie powiedziane. Zapewne, gdyby żył, nieraz zastanawiałby się czemu doszło nawet do spauperyzowania tego brzmienia. Dzisiaj niewiele osób wie, że skrót R&B pochodzi od magicznych słów: Rhytm and Blues. Oba te składniki możemy znaleźć na płycie „Live”.
Kompozycja „What’s Goin’ On” otwierająca album ukazuje spectrum możliwości wokalnych artysty. Jakże różna jest od szaleńczej, niemal epickiej wariacji w temacie „The Ghetto”, w której to Donny mieni się nam jako niezwykły wirtuoz elektrycznych klawiszy. Poszukiwania dźwięków na klawiaturze nie mają końca, gdy niespodziewanie utwór za sprawą bębnów Fred’a White'a przechodzi w niemal w brazylijską sambę. A przecież to zaledwie preludium! Muzycy serwują kolejne arcydzieła, między którymi wyraźnie odnotowuje się, dzięki cudownym chórkom, przejmujący „You’ve Got a Friend. „We’re Still Friend’s” z wyraźną motoryką wolnego bluesa nie umknie uwadze nikomu, a zdecydowanie frazująca na bluesowo gitara udowodni, że w amalgamacie R&B drugi człon ma niemałe znaczenie. Słynny „Jealous Guy” Johna Lennona da chwilę wytchnienia przed mocnym epilogiem tej płyty. Całość wieńczy „Voices Inside (Everything Is Everything)”, 14-minutowy majstersztyk, wzbogacony nieprzeciętnym solo Wilie’go Weeks’a na basie.
Wątpię, by ktokolwiek w tym momencie obronił się przed pokusą puszczenia tego krążka od początku.
Jakub Chmiel
