Tribute to Nalepa

[Michał]

[Czesiek]

[Perfect Stranger]

szkoda tylko, że jest to album jedno płytowy... Nalepa ma taki dorobek, że wybrać i zmieścić się na jednej płytce to nie tylko wielka trudność, ale i ogromna strata...

zaskakuje brak takiego utworu jak chociażby Co się stało kwiatom?

[Czesiek]

Nic straconego , z tego co wiem to dużo wczesniej powstał projekt o podobnej tematyce , i taka plyte rownież wydaje JJ Band i jego goście , jesli nie bedzie tego utworu t o znajdą sie nastepni nasladowcy spokojny jestem oto

[Góri]

W Hołdzie Tadeuszowi Nalepie

Dobrze, że powstają takie płyty. Wielu z muzyków, którzy wzięli udział w nagraniu tego krążka, było Nalepie taką płytę winnych. A że każdemu z nas może brakować na niej jakiejś konkretnej najbardziej ulubionej kompozycji Ojca Polskiego Bluesa, nie ma się co dziwić. Powstało ich przecież tak wiele.
Trzeci już chyba raz kręci się ta płyta w moim odtwarzaczu. I choć najchętniej słucham tych wszystkich pieśni jednak w oryginale, to z każdym kolejnym przesłuchaniem zyskuje ona moją sympatię. Mam też już kilka swoich ulubionych momentów tamtych sesji. Należą do nich bez wątpienia Nauczyłem Się Niewiary (Balcar/Styczyński), W Pochodzie Codzienności (Nowak), Piękno (Silski/Borysewicz), Pożegnalny Blues (Borysewicz), Dbaj o Miłość (Cichoński) czy wieńczący całość Czarno-Czarny Film (Jean Lubera/Nalepa Jr./Nie-bo).
Wychodzi na to, że podoba mi się już połowa z 13 utworów poświęconych Temu, przy muzyce Którego wielu z nas dorastało, bawiło, wzruszało i uczyło się jej piękna. Kompozycje tandemu autorskiego Nalepa/Loebl nie potrzebują już nas, by przetrwać próbę czasu. To my ich potrzebujemy, by „w pochodzie codzienności” nie dać się zwariować. Także dzięki tej płycie staje się to dużo łatwiejsze!

Sebastian Górski

[single malt]

[Czesiek]

[F.H.Johnson]

[tomekkonczak77]

[StS]

Tata Tadzio byłby dumny, bo po jego kompozycje sięgają inni muzycy. Wątpię, czy byłby dumny z efektów ich pracy, zwłaszcza jako wokalistów. Po wysłuchaniu kolejnych nagrań z tej płyty Tata Tadzio mógłby powiedzieć ‘próbujcie dalej’, ale po wysłuchaniu ostatniego z nich powinien być zadowolony.
Jean Lubera w nagraniu „Czarno-czarny film” to ozdoba tego zestawu. Jej występ w ramach „Piotr Nalepa Breakout Tour” bardzo dobrze wspominam.
Najbliżej stylistyki Tadeusza Nalepy znalazł się chyba Andrzej Nowak – tu najbardziej słychać efekty współpracy tych muzyków.
Ciekaw jestem opinii o tych nagraniach autora zamieszczonej na okładce grafiki – może pod ich wpływem narysował instrument dla leworęcznego gitarzysty?