21 lat to piękny wiek, a tyle dziś ma Scott McKeon - obywatel Wielkiej Brytanii, do której wyjechały za chlebem setki tysięcy naszych rodaków. Może niektórzy z nich mieli okazję być na jego koncercie lub kupić płytę, której cena w relacji do zarobków w tym zamorskim kraju nie budzi niepokoju.
W wersji wydanej przez Provogue Records jego debiutancka płyta rozpoczyna się gitarowym graniem dominującym w prawym kanale, ale nie obawiajcie się - to stereofonia - po chwili w lewym kanale zaczyna działać sekcja i numer się odpowiednio rozwija. Po minucie może już wzbudzić zainteresowanie; nawet brzmienie wydaje się jakby trochę znajome - czy to The Hoax, czy tylko Jon Amor? Rzut oka na okładkę i sprawa jest jasna, bo producentem płyty jest Jesse Davey - gitarzysta nieistniejącej już grupy The Hoax. Kolejne nagranie "Honey Baby" jest już bliższe bluesowej konwencji, mamy tutaj lekko wycofany wokal i wyważone popisy gitarzysty. Tytułowe "Can't Take No More" uświadamia, że Scott równie starannie traktuje wokal i nie stroni od transowego grania. Podobne w klimacie jest "All The Same", które szczególnie mi się podoba - w średnim tempie i bez niepotrzebnych dźwięków. W ciekawie zaaranżowanym "Cool Lookin' Woman" można podziwiać możliwości wykonawcy grającego na gitarze akustycznej. Hipnotyzujące nagranie "Maybe" zostało wyciszone w czasie, gdy zespół zaczyna "odjeżdżać" - może to nawet lepiej, bo zapominając o temacie nagrania mogliby odjechać za daleko. W leniwym, trwającym prawie dziewięć minut "Last Thing I Do" udziela się również Jesse Davey, który w wolnym od grania terminie przygotował okładkę wykorzystując wykonane przez siebie fotografie. W produkcji wspomaga go Scott McKeon, który jest również jedyną sfotografowaną na okładce osobą, co nie dziwi, bo to przecież niewątpliwy bohater tego przedsięwzięcia.
Od strony technicznej procesem nagrywania zajął się również główny bohater . Nagrania mają dobrą dynamikę. To płyta z cięższym brzmieniem - słuch absorbuje także głęboki i klarowny bas.
Scott używa gitary Fender Stratocaster z 1962 roku, którą kupił jego ojciec pod koniec ubiegłego wieku traktując ten zakup jako inwestycję - prawdopodobnie trafił na atrakcyjny egzemplarz z niewypaczonego drewna. Trochę mnie dziwi traktowanie starych gitar elektrycznych jako lokaty kapitału (to nie skrzypce), ale może naprawdę brzmią one wyjątkowo (nie z powodu starej rdzy na osprzęcie). Sentymenty przy takich transakcjach są bardzo istotne, ale trudne do oceny. Instrument ten został zmodyfikowany z należnym poszanowaniem i jego możliwości brzmienia są taktownie wyeksponowane.
Scott McKeon skomponował wszystkie dziesięć utworów, a cztery z nich zupełnie samodzielnie. Artysta nie stroni również od grania na bębnach i basie. Nieczęsto się zdarza, by na debiutanckich płytach znajdowały się same premierowe kompozycje. Tutaj tak jest i są to dobre blues-rockowe nagrania. Dominuje oczywiście brzmienie gitar i to w stylu przeze mnie pożądanym - bez dominacji szybkich i jazgotliwych solówek granych na cieńszych strunach w zakresie od dwunastego do dwudziestego progu.
Po wysłuchaniu płyty "Can't Take No More" nabrałem przekonania, że nie trzeba się martwić "skokami w bok" i słabymi płytami uznanych wykonawców - są dojrzali artystycznie, niedawno odkryci i nierozkapryszeni muzycy, których trzeba cenić i wspierać. Ta refleksja dotyczy także naszego krajowego podwórka.
