Popa Chubby - Wild (DVD)

[rockenroller]

Tension and release, tension and release, like in sex, zapowiada si? interesuj?co, prawda?

Mi?dzy innymi takimi s?owami okre?la swoj? tw?rczo?? Popa Chubby. A ja przyznaj? ?e ca?kowicie si? z nim zgadzam. By jednak zrozumie? co artysta mia? dok?adnie na my?li polecam si?gn?? do jego ostatniego wydawnictwa DVD pod tytu?em Wild. Te Dvd wydane przez francusk? wytw?rnie Dixiefrog jest zapisem koncertu jaki odby? si? 27 marca 2004 r. we francuskim klubie Le Plan, kt?ry przez 20 lat swojego istnienia na swoich deskach go?ci? ju? takie gwiazdy jak Iggy Pop, Franck Black, The Ramones a nawet Motorhead i Sepulture.
Koncercie obok muzyk?w wchodz?cych w sk?ad zespo?u udzia? wzi??a tak?e ?ona artysty Galea Horowitz a na koniec koncertowy epizod mia?y tak?e dwie c?rki Tiptina & Theodora.

DVD zawiera a? 18 utwor?w, a ich dob?r spowodowa?, ?e ujrzymy wykonawc? zar?wno od jego lirycznej strony jak i tej bardziej gniewnej, bezkompromisowej, co w przypadku Popa Chubby nikogo nie powinno pozostawi? oboj?tnym na doznania. Taki jest w?a?nie ten album, szarpie raz w jedn?, raz w drug? stron?. Jednym s?owem jest nieprzewidywalny w dobrym s?owa tego znaczeniu.
Po ponad pi?ciominutowym Intro, w kt?rym Chubby pojawia si? na scenie w sk?rzanym p?aszczu (od razu nasun??y mi si? skojarzenie z Batmanem) rozpoczyna szybk? zagrywk? mi?dzynarodowy Un-Amercian Blues, kt?ry trwa najd?u?ej na albumie bo a? dziewi?? minut! I zar?czam, ?e przez ten czas gitara znosi? musi nie lada m?ki! Po kr?tkim przywitaniu z francuska publik? rozpoczyna si? jedna z pi?kniejszych kompozycji. Teraz nadchodzi czas na rozlu?nienie przy I Can't See The Light Of Day, p?yn?cy i delikatny, jakby smutny a zarazem pozytywny. Nast?pny jest podany z rockow? pasj? Top Ten Reasons Why I Can't Sleep At Night, jak sam tytu? wskazuje artysta podejmuje si? tematu ponadczasowego, codziennych obaw towarzysz?cych cz?owiekowi w ?yciu, by p??niej zagra?, bardzo podnios?y, wzbogacony o przepi?kn? melodyjn? i ciep?? sol?wk? i przepe?niony emocjami w g?osie artysty Young Man. Peace! Krzyczy, ko?cz?c ten numer Popa. Dalej jest r?wnie niesamowicie, kolejny to prawie o?miominutowy Life is a Beatdown zagrany z wr?cz niesamowit? pasj?, osadzony w nieco hip-hopowym klimacie ... only the strong survive..., to motto tego utworu, w tym numerze Popa wi?cej recytuje ni? ?piewa, uzupe?niaj?c oczywi?cie partie wokalne sol?wkami, nie spos?b odnie?? przy tym wra?enia, ?e robi to z tak zadziwiaj?c? lekko?ci? jakby przynajmniej wi?kszo?? by?a improwizowana, jakby uwalnia? w?a?nie co powsta?e emocje. Niesamowite. Tutaj w?a?nie doskonale s?ycha? to o czym m?wi?, napi?cie, rozlu?nienie i tak bez ko?ca! Z?o??, pragnienia, problemy, jego gitara nie pozostawia cienia w?tpliwo?ci, no i ta zachwycaj?ca melodyjno?? jak? nada? tej piosence. Zar?czam, ?e po tym numerze i jego fenomenalnym wykonaniu d?ugo mo?na by?oby wraca? do stanu r?wnowagi, gdyby nie kolejny wymiatacz Dirty Lie, kt?ry trwaj?c blisko dziewi?? minut obfituje w mn?stwo muzycznych temat?w, co jaki? czas rozdzielanych motorycznym refrenem. Dalej jest ju? naprawd? gor?co, bo nast?pny w kolejce to najbardziej dynamiczna kompozycja na albumie If the Diesel Don't Get Then The Jet Fuel Will. Istne rockowe riffowe szale?stwo trwaj?ce kilka sekund ponad siedem minut, a przedzierane r?wnie rasowymi sol?wkami to gitarzysty, to klawiszowca. Trudno usiedzie? na kanapie, wierzcie mi. Nie spos?b by ten utw?r nie pozostawi? odcisku na ludzkiej duszy. Oczywi?cie i tutaj Chubby improwizuje i to ca?kiem sporo. Reszta zespo?u potrafi jednak dotrzyma? mu kroku. Ju? po wys?uchaniu tych kilku utwor?w Chubby jawi si? jako artysta ca?kowicie naturalny i bezpo?redni, operuj?cy dok?adnie takimi d?wi?kami jakie dyktowane s? mu przez emocje. ?adnej kakofonii, ?adnego technicznego pozerstwa, efekciarstwa, ?adnego scenariusza, tylko czysta nieokie?znana pasja i nami?tno??, czyli? Jak w seksie!
Zwrotem w trakcie koncertu jest wyj?cie na scen? bardzo entuzjastycznie przyj?tej przez widownie ma??onki Chubby'ego. Chocia? niekt?rzy mog? si? zastanawia? co teraz nast?pi, to zar?czam, ?e ta ?piewaj?ca z punkow? manier? ochryp?a brunetka (swoja drog? zastanawiam si? gdzie Popa j? pozna??), nieco nie?mia?o graj?ca na basie, daje ostrego kopa ju? w pierwszych wersach johnsonowskiego Come On In My Kitchen i chocia? robi to w spos?b daleki od poprawnego to jednocze?nie z takim temperamentem, ?e nie spos?b jej nie ulec. Osobi?cie, jej wyst?p to jeden z moich ulubionych fragment?w koncertu. Dalej mo?na j? ogl?da? i s?ucha? w klimacie country Can't Let Go Randalla Weeks. Tutaj robi troch? mniejsze wra?enie, ale w chwil? potem, w dw?ch jej autorskich kompozycjach, szczeg?lnie w zagranym na bis, zdaje si? niepozbawionym element?w autobiograficznych „Queen Shit” nabiera rasowego rozmachu zaskarbiaj?c sobie przychylno?? chyba nawet najbardziej opornych widz?w koncert?w.
Back Door Man, to kolejna klasyczna pozycja na li?cie, zagrana r?wnie lekko jak poprzednie utwory na dodatek bardzo dynamiczna, umiej?tnie wzbogacona o kilka hard rockowych zagrywek w tym na sam koniec w temat z Vodoo Chile! Klimat podtrzymuje poprzedzony kr?tkim intro „Somebody Let The Devil Out”. Melodyjny, ale zarazem zdecydowanie zagrany, troch? nawi?zuje za spraw? sposobu ?piewania do Life Is A Beatdown, dostajemy tutaj jednak na koniec porcje solidnego, cho? troch? przy kr?tkiego slide’u. Cienia w?tpliwo?ci co do temperamentu i ?yciowej filozofii Popa Chubby’ego nie pozostawia wykonany z wr?cz atomow? si?? ra?enia i zawrotn? jak na ten numer pr?dko?ci? „Keep On The Sunny Side Of Life”, nie wiadomo czy p?aka? ze wzruszenia na te s?owa, czy mo?e skaka? z rado?ci. Artysta po raz kolejny zadziwia, by potem si?gn?? do jednego z najbardziej w historii znanych standard?w „Hey Joe”, nagranego zreszt? niegdy? z Walterem Trout. Pocz?tkowo graj?c (jak dla mnie) zbyt poprawnie wypada tutaj troch? blado i da si? odczu? pewien niedosyt wobec du?ych oczekiwa? wobec artysty. Jednak ju? w drugiej cz??ci utworu emocje na powr?t dosi?gaj? s?uchacza. Znowu jest gor?co jak sama cholera! Gdyby tego by?o komu? jeszcze za ma?o, gdyby kto? jeszcze uskar?a? si? na brak emocji, to r?cz?, ?e po wys?uchaniu bisu, prze?yje pi?kn? muzyczn? podr?? pe?n? uniesie?, uniesie? najwy?szych z mo?liwych.
Chubby odwa?y? si? si?gn?? po Hallelujah! Tak te Hallelujah!
Jak je zagra??
Przekona si? ten kto powy?sze DVD nab?dzie, a wierzcie mi jest warto! Bo opr?cz 116 minut koncertu, na p?ycie znajduj? si? tak?e dodatki, m. in. dwa klipy Top Ten Reasons .... i Young Man oraz nie lada k?sek, mimo, ?e tylko dziesi?ciominutowy to wart obejrzenia wywiad z artyst?, namiastk? niech b?d? poni?sze fragmenty wypowiedzi:

My problem, my burden in life is that I am an angry person. I have anger in my soul…

I love punk rock, and I want to show people that even though I am a fat old man, I can still play punk rock.

I was born very poor. Grew up with absolutely nothing. I had no clothes. As a child I didn’t even have a bed and I slept on the floor.

And my opinion is solvely my opinion, does not reflected anything else. I’ m one man with one opinion, and they say that opinions are like assholes, everybody has one.

A jak wypadnie Chubby w Sopocie?
Przekonamy si? wkr?tce. Szkoda, ?e ten nietuzinkowy artysta, nie daj?cy si? zamkn?? w ?adnych ramach jest ci?gle tak ma?o znany w Polsce. Wielka szkoda.

[Andrzej Jerzyk`e]