Okolice Bluesa

Witek Łukaszewski , wielki fan Zeppelin i mój znajomy / mówił mi o tym projekcie pare lat temu / napisał genialna powiesc..
Tak , bo to jest powieść....o Led Zeppelin..
czyta sie to COŚ z wypiekami na twarzy i wzruszeniem....
Dziekuje Ci Witku..
ogrom wspaniałej , pełnej pasji pracy....
.....................................................................

Pytałem dzisiaj o książkę w kilku ksiegarniach w Katowicach i Gliwicach, bo chcę znajomym zrobić prezent świąteczny, a tu okazuje sie że nie ma juz np. w Matrasie
mają w hurtowni w W-wie tylko 7 szt.
...więc jak ktoś będzie chciał przed świetami nabyć, to proszę się pośpieszyć!!!
TYM WIĘKSZE GRATULACJE. POZDRAWIAM

...kuś, kuś może coś z tego będzie !

a ja ją wczoraj skończyłem i mam mieszane uczucia, bo, to fakt, uśmiałem sie do rozpuku z komizmu niektórych sytuacji przedstawionych w ksiażce, zresztą z wielką swadą. Jednak , choć wielce romantyczne i pokazujace emocjonalne podłoże tekstów Planta, sceny z Ann występują zbyt często. To na szczeście jedyna jak dla mnie wada, jeśli juz ktoś by chciał mówić o wadach, tej ksiażki. Całosć czyta sie lekko i z przyjemnością. NIesamowity koloryt tworzą dialogi, bo sami przyznacie, ze np gdyby Grant do sprzedawcy Hammondów powiedział: "proszę ciędobry człowieku, sprzedaj nam te organy, zapłacimy ci po ametrykańskiej trasi i nie zawiedziesz sie na nas" to książka straciłaby ducha naturalności, no i nie dowiedzielibyśmy sie,z e na Hammonda można powiedzieć "pie...ne organki"

Polecam gorąco, kobiety będą chyba nawet bardziej urzeczone tą prozą - vide sceny z Ann.
Witku gratuluję!!!

No a ja wlasnie przeczytale ta ksiazke i szczerze mowiac jestem mocno zawiedziony bo mysle ze autor popelnil tutaj polska wersje ,,Mlota Bogow". Co prawda czyta sie ja jednym tchem, kupe w niej niesamowitych historii ale tak naprawde nie wnosi ona nic do portetu grupy, raczej idealizuje pewne fakty, ktore tak naprawde nie mialy wiekszego wplywu na tworczosc zespolu, a na pewno juz nie przyczyniaja sie do lepszego poznania grupy w sensie muzycznym. Pozostaja wiec ciagle wylacznie zagraniczne publikacje...szkoda. Ale co do stylu samego pisania, to gleboki uklon dla Pana Witka - rzeczywiscie magia piora jest tutaj wszechobecna. Pozazdroscic talentu...

Jeszcze nie czytałem ale pewnie ją nabędę - zaś dla wszystkich którzy już są po lekturze i przede wszystkim dla takich jak ja, przed lekturą zamieszczam słowa autora książki, który wyraźnie pisze o swym dokonaniu. Prosze zwrócić uwagę na zaznaczoną - pogrubioną przeze mnie końcówkę poniższego cytatu. Tam jest wszysko napisane...

"Nie myślcie sobie, że będzie to słodka opowieść o karierze, kasie i beztroskim życiu gwiazd rocka. Życie prawdziwych rockmanów nigdy naprawdę nie bywa za słodkie: dają z siebie wszystko co najlepsze , a może jeszcze więcej, żyją szybko, umierają młodo i tylko pieśń pozostaje po nich taka sama. Nie starzeje się, bo dzieła wielkich nigdy się nie starzeją i żyją w pamięci fanów, jakby te kariery, koncerty, miłości, hotelowe szaleństwa, rzadkie chwile euforii i częste momenty zwątpienia zdarzyły się zaledwie wczoraj. Nie dostaniecie ode mnie relacji obiektywnej - nie można wymagać obiektywizmu od fanatyka religijnego, a Led Zeppelin i gitara są po dziś dzień moimi bogami i religią. Zapowiadałem się na całkiem przyzwoitego zjadacza chleba, ale od kiedy zacząłem grać na gitarze, a potem słuchać Zepp`s, wszystko się przewróciło na drugą stronę i szlag trafił normalne życie.

Przez dwanaście lat trwania lotu Zeppelina Page, Plant, Bonham i Jones panowali niczym udzielni władcy. Dzielili, rządzili, wyznaczali nowe trendy w muzyce. Kiedy pojawiali się na scenie, wraz z nimi pojawiała się magia, coś, co powodowało, że wielotysięczne tłumy żyły, patrzyły, oddychały w rytm ich muzyki, a oni, niczym wielcy szamani XX wieku, prowadzili swoich wyznawców, jak chcieli i dokąd chcieli. To jest przywilej tylko największych. Oprócz Zepp`s można tu wymienić Jimiego Hendriksa, Pink Floyd, Rolling Stones i The Beatles, a w Polsce tylko Niemena i SBB.

W tej czwórce było coś tak magicznego, magnetycznego i elektryzującego, że kiedy zabrakło jednego z nich, po prostu odeszli, zamykając za sobą drzwi z napisem `Led Zeppelin`. I chwała im za to!

Ta powieść jest hołdem, nieśmiałym podziękowaniem za wszystkie chwile szczęścia, jakie przeżyłem, mogąc słuchać ich muzyki, za to, że kiedy było (a i bywa) mi źle i zimno, mogłem schodami do nieba udać się do innej krainy, gdzie nie ma plastikowych kwiatów i sprężynkowych kanarków. Jako powieść, książka ta rządzi się swoimi prawami i niekoniecznie podąża krok za krokiem śladami Led Zeppelin (to uwaga dla malkontentów, dla których najważniejsze są suche fakty). Tak więc wchodzę na pokład Zeppelina! Jeśli chcecie odlecieć ze mną, zapraszam!
Witek Łukaszewski"

No a mnie interesuje wszystko niemal co ma zwiazek z mymi ulubieńcami....
Pozdr

taki troche off - topic / czy jak to sie pisze/
tak wygladał Ronnie Van Zant po tym jak przegonili z Forth Worth technicznych Johnnego Wintera....Wydawało im sie tym technicznym ze dziewczyny z chórku Skynyrd to jakies tam namolne groupies...
no i poszło..
zreszta chłopakom tak ze Skynyrd jak i z Zeppelin / głównie Cole i Bonham / duzo nie było trzeba zeby w ruch poszły pięści...
Takie historyjki dodawaja smaczku samej , niezwykle buntowniczej muzyce..he he