swing???

[Agatka Malczyk]

[RafałS]

[pozy]

[Agatka Malczyk]

[lauderdale]

[Agatka Malczyk]

"Louis Armstrong" James Lincoln Collier:

"Później, podczas tej sesji nagraniowej [1923 dla Genneta], Armstrong ma solo we 'Froggie Moore', nieprzeciętnej melodii, napisanej przez przyjaciela Olivera, Jelly Roll Mortona. Jest to jedna z pierwszych liczących się solówek jazzowych na płycie. Widać już, że Louis Armstrong robi coś takiego ze swoją muzyką, czego inni nie potrafią. Krótko mówiąc - swinguje. W swoim solo z 'Froggie Moore', Armstrong dokonuje co najmniej czterech rzeczy, które wpływają na ten ostateczny efekt.
Pierwsza polega na dodaniu końcowego vibrato do granych nut (dźwięków); inaczej mówiąc, kiedy bierze nutę wprawia ją w "drżenie". Była to klasyczna praktyka stosowana przez nowoorleańskich muzyków, ale Armstrong uczynił swe vibrato nieco wolniejszym i pełniejszym, w związku z czym wydawało się gorętsze i mniej gęste (o mniejszej częstotliwości) od końcowego vibrato, stosowanego m. in. przez Olivera. Końcowe vibrato może być zastosowane tylko do dłuższych dźwięków, ale gdy Armstrong je stosuje, dodaje ono dźwiękom napięcia i jednocześnie wywołuje wrażenie, że nuta brzmi po raz drugi, że następuje powtórzony wzlot.
Drugą rzeczą, jaką czyni Armstrong, jest wypełnianie linii melodycznej zmianami dynamicznymi, w związku z czym siła dźwięku ciągle wznosi się i opada, jak przepływanie i odpływanie głosów jakiejś odległej rozmowy. Z tym też jest związane stałe wzbogacanie się jego linii melodycznej nieregularnymi akcentami. Nie pozwala żadnej frazie płynąć spokojnie; akcenty są obecne w każdym takcie. Nigdy jednak nie są regularne; jeżeli przychodzą w beacie w jednym takcie, padają obok beatu w następnym. Są jak jaskrawe paciorki nanizane na chybił trafił na naszyjniku i czynią linię melodyczną żwawą i skaczącą.
Po trzecie, Armstrong rzadko kładzie nuty (dźwięki) dokładnie na beat, umieszcza je "obok" beatu, nieco lub częściej tuż przed. Ta taktyka wymaga wielkiej precyzji oraz dokładnego zanalizowania, ale nie ma kwestii, że często nuty(dźwięki) nie zaczynają się dokładnie w uderzenie (beat), ale tuż przed lub po.
Armstrong stale dzieli ćwiartki w takcie (beat) nierówno, z wyjątkiem wypadków, gdy chce osiągnąć jakiś szczególny efekt. Ogólnie rzecz biorąc, w muzyce europejskiej ćwiartki są podzielone równo na dwie ósemki, trzy triole albo cztery szesnastki każda. W innych przypadkach są one podzielone nierówno, nie tak precyzyjnie jak w zwykłym podziale typu ósemka z kropką/szesnastka. Kiedy Armstrong dzieli ćwiartki, pierwsza z dwóch nut jest zawsze dłuższa niż druga, i jest czasem akcentowana. Stanowi niemal warunek sine qua non swingu. Równe pary nut lub matematycznie dokładne pary wg wzorca ósemka z kropką/szesnastka, po prostu nie będą swingować, cokolwiek innego chcemy z nimi zrobić. Podział trioli dwa do jednego (z pierwszą dwójką połączoną łukiem) jest lepszy, ale nawet tutaj swingowy feeling zostanie zatracony, jeżeli ta figura pojawia się zbyt regularnie. Armstrong był pierwszym z nowoorleańskich wykonawców, który to zrozumiał, chociaż prawdopodobnie nigdy tego nie określił słowami. Pozostali instrumentaliści z Creole Jazz Band dzielą swoje pary nut(dźwięków bardziej równo. Wszystko to razem dało linii melodycznej Armstronga zmienność i skoczność i tworzyło specyficzne warunki do powstania tego, co wcześni wykonawcy oraz miłośnicy jazzu wkrótce nazwali swingiem. Nie mam śmiałości twierdzić, że to wystarczy do swingowania, ale z pewnością są to sprawy bardzo istotne."


"Od raga do rocka" Berendt:
" Często słyszy się zdanie, że w jazzie free przestał istnieć swing - ten podstawowy element, bez którego jazz jest nie do pomyślenia. Lecz tym, co naprawdę przestało istnieć, jest po prostu pewna symetria metryczna, a my skłonni byliśmy odbierać właśnie jako ścieranie się do owej symetrii konwencjonalnego rytmu podstawowego z asymetrią różnych nakładających się nań kontrarytmów. W rzeczywistości powtórzyło się w bardziej skoncentrowanej i radykalnej postaci, to co zapoczątkowane zostało wraz z narodzinami rytmów bebopowych: swing "skrył się głębiej". Współcześni muzycy tak dalece nauczyli się uzyskiwać swing poprzez frazowanie (i w ten sposób włączać go w przebieg linii melodycznej), że ów swing, który zależy wyłącznie od symetrii równomiernie wybijanego beatu, odczuwaja jako zbyt oczywisty, a nawet "prymitywny" i niemodny.(...)

Można zapisać i odtworzyć najbardziej nawet skomplikowane rytmy Art Blakeya lub Maxa Roacha - czy Tony Williamsa lub Billy Cobhama - stwierdzić, że zapisane i odegrane, są tylko żałosnym szkieletem tego co słyszymy. To bowiem, co słyszymy, swinguje, a swingu nie da się zapisać."

[lauderdale]

Tak ... kolejny dowod na to , ze lanie wody niczego nie dowodzi.
Te orkiestry w ktorych gral Armstrong zanim stal sie slawny swingowaly jak cholera bo Armstrong tak naprawde prochu nie wymyslil. Wystarczy poczytac jego autobiografie.

Rowniez ostatnie zdanie pana Berendta na szczescie jest od niedawna nieaktualne.
Wszystko da sie zapisac i odtworzyc jesli chodzi o muzyke.
Magnetofon czy nagrywarke CD wynaleziono juz jakis czas temu, ze o komputerach nie wspomne.
A niby czemu to mamy stosowac wylacznie przestarzaly setki lat temu stworzony zapis na papierze. W muzyce podobnie jak w fotografii ostatnie 10 lat wiele zmienilo.
Powtarzanie uparcie ; "nie da sie" , "nie mozna" , "nigdy" itd juz wielokrotnie bywalo osmieszane nie tylko na gruncie muzycznym.

[lauderdale]

Tu tez jest pare cytatow jak juz sie bawimy we wklejanki:

Wikipedia

Like the term "groove", which is used to describe a cohesive rhythmic "feel" in a funk or rock context, the concept of "swing" can be hard to define. Indeed, some dictionaries use the terms as synonyms: "Groovy...[d]enotes music that really swings."[1] The Jazz in America glossary defines it as "...when an individual player or ensemble performs in such a rhythmically coordinated way as to command a visceral response from the listener (to cause feet to tap and heads to nod); an irresistible gravitational buoyancy that defies mere verbal definition.[2]

As a performance technique, swing has been called "the most debated word in jazz". When jazz performer Cootie Williams was asked to define it, he joked that "Define it? I'd rather tackle Einstein's theory!" Benny Goodman, the 1930s-era bandleader nicknamed the "King of Swing" called "swing" "free speech in music", whose most important element is "...the liberty a soloist has to stand and play a chorus in the way he feels it..." His contemporary Tommy Dorsey gave a more ambiguous definition when he proposed that "Swing is sweet and hot at the same time and broad enough in its creative conception to meet, every challenge tomorrow may present." Boogie-woogie pianist Maurice Rocco argues that the definition of swing "...is just a matter of personal opinion."[3]

Jeff Pressing's 2002 article claims that a "feel" is "a cognitive temporal phenomen emerging from one or more carefully aligned concurrent rhythmic patterns, characterized by...perception of recurring pulses, and subdivision of structure in such pulses,...perception of a cycle of time, of length 2 or more pulses, enabling identification of cycle locations, and...effectiveness of engaging synchronizing body responses (e.g. dance, foot-tapping)” [4]

[Agatka Malczyk]

Myślę, że nikt tu nie twierdzi, że "Armstrong proch wynalazł" większość takich zjawisk np. w muzyce ma raczej "kształt" procesu, w którym bierze udział więcej osób W autobiografii Collier pisze, że Armstrong w ogóle rzadko kiedy używa słowa "jazz" - interesowały go głównie ładne melodie I "był spragniony aplauzu".

Co do komentarza do Pana Berendta to trochę nie bardzo go rozumiem. Wydaje mi się, że chodziło mu o zapis nutowy i odtwarzanie przez muzyków. A z Twojej wypowiedzi wynika jakbyś miał na myśli sprzęt


A bawię się we wklejanki, bo sama niewiele wiem i muszę się jeszcze sporo nauczyć A poza tym trzeba jakoś dyskusje sprowokować

pozdrawiam

[lauderdale]

[Agatka Malczyk]

[Agatka Malczyk]

[Agatka Malczyk]

[lauderdale]

[Agatka Malczyk]

[Jawor]