Okolice Bluesa

P?yta stosunkowo m?oda, bo z ko?ca 2006 roku. Wpad?a mi w r?ce niemal zaraz po oficjalnej prezentacji, ale albo nie skupi?em si? nale?ycie przy pierwszym ods?uchu, albo jeszcze co innego. Do??, ?e od?o?y?em j? na p??k? na dobrych kilka tygodni. Niedawno wr?ci?em do niej i..., ODKRYCIE
P?yta genialna, Marsalis wspania?y, a drug? postaci? kwartetu, kt?ra na mnie wywar?a niesamowite wra?enie to Joey Calderazzo (p), w szczeg?lno?ci w drugim utworze Hope, kt?rego jest kompozytorem.
Gor?co polecam!

Pozostan? jeszcze przy kaliskim podw?rku.
33 MFPJ Kalisz 2006 – trio Daniel Humair-dr / Joachim Kuhn-piano / Piotr Wojtasik-tp
Nie tyle powali?o, co zaskoczy?o. Do tej pory znalem Wotasika ze wsp?lnych wyst?p?w z Billy Harperem oraz w?asnych bardzo interesuj?cych projekt?w, wszystko to raczej miesci?o si? w tzw ?rodkowym nurcie jazzu.
Na festiwalu partnerami naszego tr?bacza byli nestorzy awangardowej i freejazzowej sceny europejskiej, co by?o zapowiedzi? intryguj?cego koncertu. I faktycznie, przynajmniej ja by?em usatysfakcjonowany.
Nie wiem czy okre?lenie powali?o jest odpowiednie, ch?tnie pos?ucha? bym tej muzyki jeszcze raz (o p?ycie na razie cisza, a mo?e kto? co? wie na ten temat?) ale pami?taj?c odczucia na gor?co, to okre?lenie powali?o chyba pasuje.

Obieca?em skrobn?? co? o „Clean Feed”. Jest to wydawnictwo p?ytowe z Lizbony. Niech was jednak nie zwiedzie „portugalsko??” wytw?rni. W ofercie firmy znajduj? si? nazwiska przedstawicieli muzyki improwizowanej z ca?ego ?wiata i to te z najwy?szej p??ki.
Oczywi?cie jest te? mocna reprezentacja portugalska a jej g??wnym bohaterem saksofonista Rodrigo Amado. Jest to moja mi?o?? od pierwszego us?yszenia, od kt?rej nie mog? si? uwolni?. Mam wszystkie jego p?yty wydane przez „Clean feed” + „Teatro”(wydana przez „European Echoes”) i wszystkie uwa?am za godne polecenia.
Je?li jednak zgodnie z tematem w?tku mia?bym wskaza? te najbardziej powalaj?ce, to wybieram „Teatro” ze znakomit? sekcj? Kent Kessler / Paal Nilssen-Love oraz „Lisbon Improvisation Players-Spiritualized”

Co mnie powalilo - odcinek 6

Jest takie miejsce na kuli ziemskiej, dokladnie w Kanadzie, a jeszcze dokladniej w Victoriaville, gdzie co rok odbywa sie Miedzynarodowy Festiwal Muzyki Wspolczesnej(improwizowanej). Koncerty rejestruje i wydaje na krazkach „Les Disgues Victo” z Kanady.

W maju 2001 podczas 18 festiwalu spotkali sie Jean Derome (flety; saksofony) Louis Sclavis (klarnety; saks.sopr.) Bruno Chevillon ( kontrabas) i Pierre Tanguay (perka)
Derome i Sclavis wymiatali na „swych trabach” az milo, a gra sekcji nie ograniczala sie do akompaniamentu lecz znakomicie partnerowala deciakom w fascynujacej instrumentalnej konwersacji.

Kiedy mam ochote posluchac powalajacego koncertu, siegam po plyte kwartetu i wyobrazam sobie, ze jestem na festiwalu w Victoriaville. Mowie wam- po prostu kanada

Co mnie powalilo - odcinek 7

Anthony Braxton Quartet GTM 2000
To jedna z „latwiejszych” pozycji Braxtona, jesli w ogole mozna mowic o latwej muzyce w przypadku tego artysty

Tworczosc tego pana fascynuje mnie od dawna, musze jednak uczciwie przyznac, ze co do niektorych dokonan mistrza mam mieszane odczucia, albo lepiej (bezpieczniej ) bedzie napisac jeszcze nie dojrzalem.
Na szczescie sa plyty, dla ktorych brak mi slow zachwytu i do takich wlasnie nalezy wymieniona w tytule. To wlasnie kwartet jest ta forma wypowiedzi „Toska”, ktora kocham najbardziej.

Na GTM 2000, Braxton- wirtuoz instrumentow detych drewnianych powala kompozytorskim zmyslem i niesamowita pulsacja rytmu. Pozostali czlonkowie kwartetu tworza cos w rodzaju sekcji rytmicznej, pianista Kevin Uechlinger-ze wzgledu na perkusyjny sposob grania oraz basista Keith Witty i perkusista Noam Schatz.

Co mnie powalilo - odcinek 12

Kolejne nagrania, ktore IMO warto odkurzyc, to sekstet Henriego Threadgilla z lat 80-tych (ogolnie, bez konkretnego tytulu)

Threadgill jest „jazzowym uczniem” Antoniego Braxtona. Przyznam, lubie sledzic poczynania muzykow majacych koligacje z wielkim „Toskiem”
W muzyce Threadgilla nie doszukiwal bym sie znaczacych wplywow Braxtona, czy tym bardziej nasladownictwa. Muzyka Threadgilla jest oryginalna, tak jak oryginalny jest sklad sekstetu liczacy 7 muzykow Tym siodmym jest drugi perkusista.

Rozbudowana sekcja rytmiczna, wielobarwnosc, wigor i swietna aranzacja to cechy muzyki sekstetu.
A oto aktorzy zespolu : perkusisci- John Betsch i Pheeroan Aklaff, kontrabasista Fred Hopkins, wiolonczelista Diedre Murray, kornecista i trebacz Olu Dara, puzonista Craig Harris oraz aranzer calego zamieszania Henry Threadgill, grajacy na fletach i saksofonach.

Za kazdym razem, kiedy wrzucam te plytke do odtwarzacza, jest coraz lepsza.

John Coltrane - Live at Birdland z 1963 roku
John Coltrane (soprano & tenor saxophones), McCoy Tyner (piano), Jimmy Garrison (bass) oraz Elvin Jones (drums).

Plyta zapewne znana kazdemu - w koncu to wstyd nie znac takiego cudenka. Rozpoczyna sie kompozycja Afro Blue autorstwa Mongo Santamaria z Coltrane'em na sopranie. Cudowne! I ta lewa reka McCoy-a! A co pozniej! Rzucajace na kolana solo saksofonowe w I Want To Talk About You, ktore przypomnial mi ostatnio Rick Margitza na koncercie w Szczecinie. Dalej genialna Alabama. I dalej jeszcze wiecej i wiecej wysmienitej muzyki. Brak slow, zeby powiedziec, jakie to dobre.

Po prostu trzeba posluchac.

Co mnie powalilo - odcinek 13

To i ja dorzuce zapewne znane kazdemu znalezisko archeologiczne

Klarnecista basowy, flecista i saksofonista Eric Dolphy, zyl tylko 36 lat, zmarl w 1964 roku.
Zostawil po sobie nagranie („OUT TO LUNCH”), ktore bylo na tyle nowatorskie, ze nie zestarzalo sie w ogole i powala do dzis.
Zaryzykuje stwierdzenie, ze wiekszosc wspolczesnej muzyki jazzowej brzmi nie swiezo przy nagraniu Dolphiego sprzed prawie pol wieku !

Jarku, nied?ugo mo?e znajdziesz si? w audycji Janka jako obowi?zkowy punkt programu: 'Co mnie powali?o wg Jarka P.'

Co mnie powalilo - odcinek 16 (17)

Terje Rypdal VOSSABRYGG ( Miles Davis BITCHES BREW )

Nie jestem i nigdy nie bylem bezkrytyczny wobec Milesa Davisa, mial zbyt wiele potkniec w swojej karierze, ale akurat co do „BITCHES BREW” watpliwosci nie mam, powala bez dwoch zdan. Wiem, ze nazwanie plyty tak znanej i uznanej (przez niektorych nawet za jedna z wazniejszych w historii muzyki w ogole) >powalajca< jest banalne. Pomimo tego chcialem jednak ta „odkrywcza” wiesc jakos oglosic.

Pretekstem ku temu stala sie nowa plyta Terje Rypdala „VOSSABRYGG”, ktora niedawno nabylem w markecie „nie dla idiotow”. Po wysluchaniu albumu stwierdzam, ze jednak ktos probuje zrobic ze mnie idiote Pomysl na muzyke jest bowiem zywcem zerzniety z „Bitches Brew”. Rypdal co prawda przyznaje sie do inspiracji, ale podobienstwo zahacza wrecz o plagiat .

„VOSSABRYGG” ma prawo powalic tych, co epokowego dziela Davisa nigdy nie slyszeli, plyty slucha sie z przyjemnoscia. Moze wiec machnac reka na wtornosc tej muzyki i po prostu cieszyc sie jej urokiem?

P.S. (dla niewtajemniczonych )
Atrybutem Rypdala nie jest trabka, lecz gitara. Ale mi sie rymlo